O literackich spiting imidżach

Najpierw usprawiedliwienie - postów nie było, ponieważ Królowej Matki też nie było, to znaczy była, ale w bezinternetowym świecie w mieszkaniu własnej Mamusi, gdzie pomieszkiwała z Pomponami na chwilę potrzebną, by Pan Małżonek odstawił na Mazury Potomki Starsze, gdzie cieszyć się blaskiem ich indywidualności będzie Babunia z Dziaduniem (którym od tego blasku zapewne przybędzie siwych włosów, no, ale sami chcieli).

A teraz, z ociąganiem (bo naprawde nie wie, co na ten temat pisać) Królowa Matka spróbuje odpowiedzieć na pytanie

Postać literacka, z którą się najbardziej identyfikujesz

Teraz powinna Królowa Matka napisać, że najbardziej identyfikuje się z lady Sybil Ramkin ze względu na uczucie, jakim darzy Sama Vimesa, i zakończyć temat, ale, niestety, wrodzona uczciwość jej nie pozwala. Bowiem - choć Sybil jest jej prawie najulubieńszą żeńską postacią Świata Dysku, to od bycia prawie najulubienicą do identyfikowania się droga daleka, kręta, a czasem w ogóle nie występuje. Zwłaszcza, że lady Sybil dysponuje cechą, którą nie dysponowała ŻADNA z postaci, ostry epizod identyfikacji z którymi zaliczyła Królowa Matka, a mianowicie - naturalną i wrodzoną pewnością siebie.

Królowa Matka zaś, cóż...

W dzieciństwie i pierwszych latach młodości  identyfikowała się z jeżycjadową Natalią Borejko vel Nutrią. 

rys. M. Musierowicz

No, dobra, zębów nie miała (aż takich), i szopy loków niestety, też nie, trochę mniej piegów, poza tym wszystko. Chude kolanka i wielkie oczy, w zasadzie nie składała sie z niczego innego, dramatyczne pragnienie, by być chłopcem, mówienie o sobie per "on", skłonność do rozrywek uchodzących za chlopięce, jak na przykład łażenie po drzewach, a w środku, a gdy trochę podrosła i porzuciła mówienie o sobie w rodzaju męskim - wycofywanie się przy najmniejszym podejrzeniu już nie atatku, ale zbytniego zainteresowania ze strony nieznajomych (i całkiem dużej części znajomych), usuwanie się z pola widzenia, ciche siedzenie w kąciku. I dlatego zaczęła się ta identyfikacja Królowej Matce rozjeżdżać z wizgiem opon w okolicach "Nutrii i Nerwusa", za sprawą całkowitego nieprawdopodobieństwa psychologicznego sytuacji, w której nerwowa, wycofana i nadwrażliwa osoba o dużej intucji zakochuje się w człowieku, który na dzień dobry skuwa ją kajdankami i obrzuca obelgami.

Ale nie szkodzi, bowiem na horyzoncie majaczyla juz kolejna bohaterka Jeżycjady, spiting imidż Królowej Matki normalnie, czyli

Beata Bitner

Spiting imidż duchowy, oczywiście, bo Królowa Matka nie jest i nigdy nie była (i już nie będzie, jaka szkoda) piękna, podczas gdy Bebe B. opisywana jest jako piękność w zasadzie od pierwszej strony. Za to wewnętrznie - w punkt. Do tego stopnia, że się Królowa Matka kuliła, czytając, jakby ktoś ją podglądał. Tak jest, taka sama, zagipsowana, idealne słowo, w skorupce, żeby broń Boże nikt się nie domyślił tej wewnętrznej, żywej tkanki, bo jak się domyśli to na pewno będzie chciał dotknąć i zada ból. Niewiarygodnie prawdziwe, dosłownie jakby Małgorzata Musierowicz wzięła sobie Królową Matkę za wzór. Niestety, zrujnowało to Królowej Matce odbiór happy endu, bo wiedziała doskonale, że miesiąc wstawiania głodnych kawałków (a Dambo wstawiał WYJĄTKOWO wręcz głodne) nie wystarczy do tego, by podobną skorupę rozbić, a nawet nadtłuc. W każdym razie, jakbyś był ciekaw wnętrza Królowej Matki (parę lat temu, że tak asekuracyjnie Królowa Matka zastrzeże) to w "Brulionie Bebe B" masz jak na tacy podaną analizę przypadku.

I wreszcie Catherine Sloper. Nieładna, niezgrabna, niezręczna, przeciętnie inteligentna, w ogóle przeciętna do bólu, chorobliwie nieśmiała i z tej nieśmiałości wyjątkowo niezdarna córka szanowanego lekarza nowojorskiego (przy okazji także uparta jak osioł, jeśli tak można powiedzieć o damie, nad wyraz wytrwała i dumna), obwiniana przez ojca o śmierć przy porodzie ukochanej żony (albo po prostu o to, ze nie jest synem tylko nijaką, mało atrakcyjną dziewczyną) bohaterka

"Domu na Placu Waszyngtona" Hanry Jamesa.

Obejrzany wkrótce potem film w reżyserii Agnieszki Holland

(i tak zupełnie na marginesie właśnie Królowa Matka stwierdza, iż jej post o ulubionych ekranizacjach powinien być znacznie dłuższy) sprawił, że niemal się rozchorowała, w każdym razem gorączki z przejęcia dostała, tak bardzo, tak bardzo, ale, naprawdę , tak BARDZO ta mała, niezgrabna, plącząca się we własnych nogach dziewczynka w niej współczuła tej małej, niezgrabnej, plączącej się we własnych nogach dziewczynce (nic nie szkodzi, że potem już dorosłej) na ekranie.

A potem już nigdy Królowa Matka nie zidentyfikowała się z nikim.

I z tymi nieśmiałymi, zamkniętymi w sobie dziewczynami też (trochę ;)) przestała.

Ale jesli znasz jakąś książkę, Miły Czytelniku, ktorej bohaterka jest wycofana, nieśmiała, prawie niewidzialna (no, chyba że się właśnie kompromituje) i pelna kompleksów, podrzuć tytuł.

Królowa Matka jest prawie pewna, że się zidentyfikuje.