Nienawiść i książka

Ale wszyscy zauważyli, ze właśnie zaczynamy drugą dziesiątkę Wyzwania? Tak? Wszyscy? Bo jakby jednak nie wszyscy, to Królowa Matka nienachalnie zwraca na to uwagę i skromnie zaznacza, że jest sama dla siebie pełna podziwu, bo, co tu będzie kryć, nie sądziła, że podoła...

A teraz, gdy już wszyscy (chcąc nie chcąc ;)) zauważyli, jaka niesamowicie zdyscyplinowana jest Królowa Matka i westchnęli ze stosownym uznaniem nadszedł czas na rozpoczęcie drugiej dziesiątki od stwierdzenia, że odpowiedzią na zadanie

Książka, której znienawidziłaś

jest -

takiej książki nie ma.

Naprawdę, naprawdę, Królowa Matka myślała nad tym chyba od pierwszego dnia, gdy przeczytała wszystkie trzydzieści pytań - czyli jeszcze zanim podjęła się Wyzwania, im bliżej było dnia, gdy powinna na nie odpowiedzieć, myślała coraz częściej, aż w końcu - tylko i wyłącznie.

Przejrzała wszystkie półki w domu. Przejrzała wszystkie półki w pracy (no owszem, ma na nich głównie lektury i literaturę dla młodzieży, ale czyż nie lektur nienawidzi się najbardziej? a może to w młodości coś znienawidziła i wyparła, a jak spojrzy, to sobie przypomni?). Pytała Pana Małżonka, przegladała własne notatki o książkach robione od wczesnej młodości, malo brakowało, a zadałaby pytanie na Facebooku w tonie "ktokolwiek słyszał, ktokolwiek wie...".

Znalazła mnóstwo rzeczy. Książki, ktore ją znudziły, książki, które ją rozczrowały, książki, które ją doprowadziły do białej gorączki, którymi miała ochotę rzucać o ścianę albo znaleźć/ekshumować/wywołać ducha autora i wepchnąć mu jego dzieło w gardło aż po sam... koniec. Szeroki wachlarz znienawidzonych bohaterów, o, tak, całe mnóstwo, bohaterów przecenianych, bohaterów niedzisiejszych. Powieści, które się przeżyły, wspomnienia banalne i nużące, rzeczy, które przeczytała i natychmiast o nich zapomniała. Owszem. To wszystko tak.

Ale ani jednej książki, którą znienawidziła.

Bo, tak szczerze, jeśli nawet byłaby taka, to po co ją czytać?... 

Znalazła książki, wobec których czuła wewnętrzny opór, które uznała bardzo szkodliwe i których nigdy by nikomu nie poleciła (i dlatego ma je na swojej półce zamiast oddać do biblioteki, bowiem oddając je do biblioteki naraziłaby innych na kontakt z czymś, co uznaje za naprawdę złe, złe w sensie duchowym, nie - nie tylko - literackim). Ale czy to już jest "znienawidzenie"? Chyba jednak nie.

Co prawda od wielu dni majaczy jej się gdzieś tam, w tyle głowy, że tak, była taka książka, książka, którą nienawidziła. Ale nie może sobie przypomnieć, co to było. Więc może wyparła. Albo jej nienawiść nie była aż tak czystej wody, jak jej się podczas lektury wydawało.

Jeśli sobie przypomni, pozostawia sobie prawo do dokonania daleko idącej edycji tego posta.

Książkę, którą jednocześnie nienawidzi się I KOCHA owszem, Królowa Matka posiada.Taka książka warta jest, by ją czytać i godna tego, by o niej pamiętać. I by o niej mówić.

I Królowa Matka opowie.

Jutro.