Pompon Młodszy jest... cóż, zawsze sobą

Pompon Młodszy (nadbiegając ku Macierzy w hożych podskokach i z hantlem w wątłej rączynie) - Mamo, czy możemy się tak umówić, że ty będziesz nas odpytywać z historii, a ja w tym czasie będę ćwiczył?

Królowa Matka (stanowczo, wręcz brutalnie) - Nie.

Pompon Młodszy - Dlaczego?!

Królowa Matka (starannie modulując głos tak, by ironia była zaledwie ociupinkę wyczuwalna) - Bo nie będę mogła się skupić na Rewolucji Październikowej i Romanowach, rozproszona przez twoje boskie ciało.

Pompon Młodszy (niezłomnie optymistycznie; z wprawą sugerującą wieloletnie doświadczenie prześlizgując się nad matczyną ironią) - O, wow! Już dostaję komplementy jak Kacper, a ćwiczę dopiero jeden dzień!

No.

Strach pomyśleć, co będzie za tydzień normalnie!

O rzeczy niemożliwej

Potomek Młodszy - Wiesz, śniło mi się, że w naszym ogródku wylądowali kosmici. Zaparko... no, umieścili swój pojazd za bramką i weszli do ogródka, i poprosili cię, żebyś zapozowała im do zdjęć. No i pozowałaś, a to wsparta o drzewko, a to pochylona nad kwieciem,  a to zapatrzona romantycznie w przestrzeń, a w czasie tego pozowania powiedziałaś do mnie: "I mamy właśnie dowód na to, że istnieje życie pozagrobowe", chociaż nie wiem, z czego wysnułaś ten wniosek..

Mamunia (prześlizgując się z doskonałą obojętnością nad kosmitami w jej ogródku i życiem po śmierci; z powątpiewaniem) - Pozowałam im do zdjęć...?

Potomek Młodszy (rozpromieniając się jak Słoneczko Mamusi, którym - rzecz jasna - jest) - No i to była jedyna rzecz, która wydawała mi się w tym śnie kompletnie niewiarygodna!

Skarb najmilejszy, jak on zna swą rodzicielkę 😆.

Przedmaturalnie. Bardzo, bardzo, BARDZO przedmaturalnie

Potomek Młodszy (pogodnie) - Wiesz co, mamo, pani napisała nam na stronie, że nikt nie zrobił prawidłowo pierwszego zadania z wczorajszej klasówki. Ale mnie to nie dotyczy, bo (rozjaśniając się jak latarnia morska w Faros, tylko bardziej) ja go W OGÓLE nie zrobiłem!

Cóż.

Odliczanie do "znów za rok matura" za trzy... dwa... jeden...

Serialu odcinek kolejny, czyli "Ciotka Zgryzotka" Małgorzata Musierowicz

Od pewnego czasu zastanawiam się, do kogo kierowane są ostatnie książki Małgorzaty Musierowicz i wychodzi mi, że co prawda autorka twierdzi, że jej "targetem" są nastolatki, ale tak naprawdę są to czytelniczki 30, 40 oraz 50+, te, które zaczynały swoją przygodę z Jeżycjadą lata temu i teraz traktują Borejków jak starych znajomych, do których się wpada w odwiedziny, by pogadać o starych, dobrych czasach. Ci znajomi się zmienili, a czasem bardzo brzydko zestarzeli, ale albo się tego nie widzi (bo to przecież ulubieni znajomi), albo im wybacza (bo to przecież ulubieni znajomi), albo się cierpi, lecz czyta (bo to ta nasza młodość).

W nowych, zwłaszcza młodych czytelników trudno mi uwierzyć z dwóch powodów - po pierwsze mniej więcej do tomu siódmego ("Noelka") Jeżycjadę można było czytać nie po kolei - wiem, bo sama tak ją czytałam. Każdy tom miał jedną, konkretną bohaterkę, dobrze opisaną i osadzoną w równie dobrze opisanych realiach, kogoś, z kim można było się identyfikować (lub nie), której pobudki się (chociaż w minimalnym stopniu) rozumiało, i opowieść o której zamykała się w jednym tomie. Owszem, pojawiali się tu i ówdzie bohaterowie tomów poprzednich, ale w niczym nie utrudniało to zorientowania się w historii konkretnej części sagi. Tomy 8-12 od biedy również można było tak czytać, chociaż obecność Borejków stawała się coraz bardziej dominująca. Od tomu 13 (z pominięciem "Kalamburki") saga zmieniła się w telenowelę (są tomy, które kończą się określonego dnia, powiedzmy 30 czerwca, a akcja tomu następnego zaczyna się 1 lipca). Młoda czytelniczka, która zainteresowana tytułem sięgnie po "Zgryzotkę"

nie zrozumie z niej nic, zwłaszcza, że autorka potrafi robić nawiązania do poprzednich części w rodzaju: "XY, podrapany po przedzieraniu się przez pamiętne jeżyny" (które to pamiętne jeżyny dla nawet dla czytelnika znającego Jeżycjadę czasem bynajmniej pamiętne nie są, osobie, która poprzedniego tomu nie czytała nie mówią nic zgoła).

Telenowela to, wiadomo, telenowela, trzeba czytelnikowi opowiedzieć, co się działo wcześniej, bo może przeoczył, więc ostatnie tomy ("Zgryzotka" nie jest tu wyjątkiem) puchną od maili i opowieści, streszczających wcześniejszą akcję. Tytuły mają coraz mniej wspólnego z książkami, których dotyczą (ach, gdzie są czasy błyskotliwych, inteligentnych tytułów w rodzaju "Opium w rosole" czy "Kwiat kalafiora"!!!), a nastoletnie bohaterki stają się coraz mniej istotne, bowiem ich pojawienie się jest jedynie pretekstem do odwiedzin u Borejków.

I to drugi powód, dla którego nie bardzo wierzę w nastoletnią czytelniczkę*, która przeczyta ten tom Jeżycjady, zachwyci się i runie, by poznać resztę, jak ja swego czasu, pacholęciem będąc, runęłam po zapoznaniu się z "Kwiatem kalafiora" (tak, nie zaczynałam prawilnie od pierwszego tomu). Oto w "Zgryzotce" mamy Norę, dziewczyna przedstawiona jest jako córka Patrycji i Floriana Górskich (kto to w ogóle jest?), przebywającej pod koniec wakacji u ciotki w "osławionej Ruince" (dlaczego osławionej?!), która to ciotka cierpi na zaawansowaną logoreę i wyrzuca z siebie w tempie karabinu maszynowego teksty typu: "Dorota piecze pilnie co drugi dzień, obawiam się, że Józinek zacznie tyć zaraz po ślubie i zgrabny junak, którego tak zdrowo żywiłam i tak starannie hodowałam, zamieni się w jednego z tych zapyziałych mężusiów o zatartych rysach twarzy i oczkach jak dwie porzeczki. Plus oponka. (...) Mojemu Markowi jak zwykle nie udało się wyrwać z kliniki. Niewdzięczna ludzkość uparcie zapada na zdrowiu jak zwykle wtedy, gdy pan ordynator ma jechać na zasłużony urlop".

I oto ja wiem, kto to jest Patrycja i Florian, Dorota i Józinek, Ida i "jej Marek", wątpię atoli, by połapała się w (zbyt) licznych i - z jej punktu widzenia - przypadkowo wymienianych imionach nie zaprawiona w bojach jeżycjadowych młoda czytelniczka. A jesteśmy dopiero na dwudziestej stronie.

Potem jest niewiele lepiej. Ida rozwija swoją logoreę także na piśmie, bo jakoś trzeba streścić poprzednie tomy i to, co się między nimi działo, bohaterów robi się coraz więcej, coraz więcej, bo to i rodzice Nory, i ciotunie, dziadkowie, kuzyni, żony i narzeczone kuzynów, a wszyscy...

...a wszyscy STARSI od rówieśniczek podobno docelowego targetu o od ośmiu (kuzyn Ignacy) do sześćdziesięciu siedmiu (dziadzio) lat, i wszyscy otrzymują znacznie więcej miejsca dla siebie niż nastoletnia bohaterka. Ba! Ona nawet tytułu własnego nie dostaje, bo ciotką Zgryzotką nazywają wszyscy (bezsensownie, bo jakież ona ma zgryzoty?) Idę de domo, oczywiście, Borejko. Jeżeli jesteście w stanie wyobrazić sobie nastolatkę, entuzjastycznie odnoszącą się do powieści, w której co najmniej równie dużo, a prawdopodobnie więcej niż o nastoletniej bohaterce dowiadujemy się o jej mamusi i tatusiu, o dziadziu nie wspominając, to gratuluję wyobraźni. Szczerze. Ja nie potrafię.

A w "Ciotce Zgryzotce" mamy i zaręczyny kuzyna, i narodziny dziecka drugiego kuzyna, i przygotowywanie wesela, i samo wesele, i zagubienie dziadzia w lesie, i rozmowy dziadzia, babci i mamusi Nory o literaturze (Nora w nich nie uczestniczy, ba, w ogóle jej wtedy nie ma w domu), i wewnętrzne rozważania mamusi Nory, i maile, dużo maili cioć Nory, i gdzieś tam, na uboczu, samą Norę wraz z jej nieszczególnie przekonującą i pozbawioną już nie ognia, ale ogieńka, historię jeszcze-nie-romantyczną. Jak na powieść dla nastolatek IMHO przymało.

O, zdaje się, że sama sobie odpowiedziałam na własne pytanie. Książki Małgorzaty Musierowicz są dla wiernych wielbicielek, którym nie przeszkadza przeistoczenie się ich ulubionego cyklu w brazylijską telenowelę. Dla tych, które po prostu wpadają do Borejków z wizytą. Niektóre wyjdą z tej wizyty zachwycone i ogrzane borejkowskim "ciepełkiem" i wspomnieniami, niektóre się wynudzą, niektóre zadumają się, jak bardzo Borejkowie się zmienili, niektóre boleśnie rozczarują, niektóre przeczytają, bo czemu nie, ale ucieszą się, że rzecz wypożyczyły i nie wydały na nią pieniędzy, bo już nie chcą (z wielu powodów) mieć kolejnych tomów na półce.

Nikomu innemu nie polecam "Ciotki Zgryzotki" nie dlatego, że jest to pozycja nieszczególnie porywająca/ zła/ nudna/ literacko beznadziejna (niepotrzebne skreślić), tylko dlatego, że nie ma sensu, by czytał ją ktokolwiek inny.

No, chyba, że miałby sporo czasu, żadnych innych książek pod ręką i byłby ciekaw, czy nie przesadziłam i czy coś zrozumie z telenoweli, zapoznając się z jej ostatnim (chwilowo) odcinkiem.




*mam na myśli czytelniczkę, dla której "Zgryzotka byłaby pierwszym spotkaniem z Jeżycjadą, w taką, która zna to uniwersum i je lubi owszem, z niejakim trudem, ale wierzę.

"Fresk" Magda Szabó

Dawno, dawno temu, gdy jeszcze brałam udział w internetowych dyskusjach natrafiłam na zażartą wymianę zdań na temat jakiegoś konkursu literackiego. Prezentowane w konkursie pozycje miały spełniać liczne wymagania, których nie pamiętam, poza tym jednym jedynym - książka miała być jednotomowa, zaś tom miał się zamknąć w 250-270 stronach, ale na pewno nie mógł przekraczać stron  trzystu (to znaczy, wymagania podawały ilość arkuszy druku, ale w przeliczeniu wychodziło właśnie trochę mniej niż 300 stron).

Mujeju, co się w tej dyskusji działo!!! Ale jak to tak, jeden tom. Ale że czemu maksymalnie trzysta stron. No tak przecież niedasie, absolutnie niedasie, trzysta stron na zarys fabuły, wprowadzenie, prezentowanie bohaterów i jakąś akcję jeszcze?! Ęposibl! Pięćset to absolutne minimum! No, czterysta, jak się wyrzuci opisy przyrody oraz wnętrz. Ale poniżej - no, sorry, nie, co za durny konkurs, przecież na tych 270 stronach nijak nie da się zbudować napięcia!!! No i podajcie CHOCIAŻ JEDEN PRZYKŁAD pełnokrwistej, trzymającej za gardło powieści, która ma 250 stron, przecież takich nie ma!

Zawsze, gdy natrafiam gdzieś na odpryski podobnych opinii myślę sobie o Magdzie Szabó i stojących na moich półkach cieniutkich książeczkach jej autorstwa (a tylko dwie z siedmiu nie miałyby szansy zakwalifikować się na powyższy konkurs ze względu na przekroczenie wymaganej objętości). O książeczkach napakowanych, kipiących, przelewających się chwytającymi za gardło emocjami.

Chociaż są cieniutkie.

I nie mają obrazków.

A bywa, że i dialogów.

Jak chociażby

Konstrukcja " Fresku " osnuta jest wokół pogrzebu. Po wielu latach spędzonych w zakładzie dla osób chorych psychicznie umiera Edit, żona kalwińskiego pastora, od dawna chorująca na schizofrenię. Na pogrzeb zjeżdża cała rodzina, także ta, której nie chciałoby się widzieć na oczy, ale tego absolutnie powiedzieć na głos nie można, bo jakże to, pastor, wzór dla wiernych, moralny drogowskaz, co by ludzie powiedzieli, to mała miejscowość, wszyscy się tu znają, dniem i nocą śledzą człowieka dziesiątki oczu, więc trudno, zaciśnie się zęby i jakoś zniesie przez te dwa dni matkę zmarłej, i może nawet Annuskę...

A, nie. 

Annuski nie.

Annuska jest zakała rodziny. Czarną owcą. Nie mówimy o niej. Nie wymawiamy nawet jej imienia, niech będzie przeklęta. Sprzeniewierzyła się. Okazała nieposłuszeństwo. Przeciwstawiła się własnemu ojcu, a więc i Bogu ("Jak dobrze, że jedno z nich zostanie potępione, drugie zaś zbawione; nawet zbawienia nie można by znieść razem z Annuską”). Zeszła na złą drogę. Nigdy nie poprosiła o wybaczenie („Ani kąska dla Annuski przy jego stole, dopóki się nie upokorzy przed Bogiem i przed nim”)! Ale przecież Annuska dziewięć lat wcześniej uciekła z domu, nie pisała, owszem, wie o śmierci matki, wypadało ją powiadomić (no bo co ludzie powiedzą!), ale  jej ponowne pojawienie się zdaje się być nieprawdopodobne, przecież chyba by się nie odważyła?

Annuska się odważa. A jej przyjazd doprowadza do wyciągnięcia z rodzinnych szaf wszystkich, nader licznych i nie tak bardzo rozsypujących się w proszek szkieletów .

„Fresk” jest prozatorskim debiutem Magdy Szabó, nosi też wyraźne ślady typowego dla niej, literackiego stylu, tego autorskiego DNA, dla którego charakterystyczne pozostają subtelnie, między wierszami, delikatnymi muśnięciami słowa przedstawiona beznadziejna szarość komunizmu, odległy od małego, dusznego miasteczka Budapeszt i dopełniające się opowieści osób dźwigających rodzinne tajemnice. Czytelnik zostaje wrzucony w sam środek akcji bez uprzedzenia, tak, jakby sam był członkiem rodziny przyjeżdżającym na pogrzeb i sam z siebie, bez żadnego tłumaczenia wiedział, kto to jest Arpad, a kto Rosie, i o jaką łyżeczkę może się upominać Annuska, o ile ośmieli się przyjechać. Fascynujące jest, że pod koniec powieści czytelnik rzeczywiście to wszystko wie. Na pozór bez żadnych autorskich zabiegów, bez żadnego wyjaśniania, bez jednej osoby, która drugiej osobie opowiada o trzeciej osobie, który to zabieg znajduję nader powszechnym w jakże licznych współczesnych bestsellerach.

Oraz czy użyłam słowa "akcja"? Cofam je, akcji tu właściwie nie ma, gdyby się troszkę uprzeć można by uznać, że Magda Szabó we "Fresku" przestrzegała z żelazną konsekwencją zasady trzech jedności, całość powieści rozgrywa się w ciągu dwóch dni, w tym samym miejscu, w zamkniętym gronie kilku osób, a przecież ma się wrażenie, że przed oczami czytelnika została z rozmachem namalowana panorama losów całej rodziny, całego miasteczka, a wszystko to na tle losów całego kraju, Śmierć matki Annuski to tylko pretekst do opowiedzenia wielowymiarowej historii o destrukcji rodziny, która we „Fresku” chyli się ku upadkowi. W tej powieści nic nie dzieje się bez przyczyny, nie ma nawet jednej zbędnej osoby, każda jest po coś, każda jest soczewką, przez którą - pod różnymi kątami, z różnych perspektyw i w różnym świetle - możemy obserwować powolny rozpad rodziny, w której głęboko konserwatywny ojciec (żadnych prezentów, ani na Gwiazdkę - cieszymy się, że Pan się narodził, czy to mało?, - ani na urodziny. Żadnych obrazów na ścianach. Żadnych ładnych przedmiotów, przedmioty mają być użyteczne. Żadnych zbytków, dlaczego nakryłaś na porcelanie do obiadu przed pogrzebem matki, czyżby stało się coś szczególnego? Żadnej choinki, to takie katolickie) potrafi zdominować cudze życie, aż wreszcie doprowadzić ją do rozsypki.

Magda Szabó jest wybitną portrecistką. Wszystko jest istotne w malowanych przez nią portretach -  najdrobniejsze gesty, spojrzenia, najmniej pozornie znaczące słowo, a nawet milczenie. Doskonały jest chwyt autorki, aby narrację po kolei prowadził ze swego punktu widzenia każdy z członków rodziny (oraz kilku osób pobocznych, a w życiu rodziny nieustannie obecnych). I tak okazuje się, że każdy ma naprawdę złe, a zazwyczaj także całkiem mylne zdanie o pozostałych. Inaczej widzi dokładnie te same wydarzenia, inaczej działa jego pamięć, jak na dłoni widać, jak się okłamuje, jak usprawiedliwia, jak się rozgrzesza, obwiniając innych o wszystko złe, co go spotkało.

Uwielbiam to w powieściach Szabo. Niby nic się w nich nie dzieje - a jednak dzieje się mnóstwo. Niby powinien się człowiek nudzić - a nie nudzi się wcale. Niby powinien się gubić w natłoku  obco brzmiących imion (ach, ten węgierski zwyczaj podawania najpierw nazwiska, potem imienia, jakże go wielbię i jak wiele literackich chwil zawieszenia mu zawdzięczam :D!) - a się nie gubi. Idzie za autorką tam, gdzie ta zechce go poprowadzić, poprzez ten duszny świat, w którym pod pozorami pobożnego, skromnego życia buzuje nienawiść, w którym bicie dzieci i wszelka przemoc psychiczna są na porządku dziennym, a nie kochający się ludzie ukrywają swój brak miłości pod przeróżnymi maskami... by odkryć, że to, co brał za pewnik pewnikiem bynajmniej nie jest, a na koniec zostać z pytaniami, na które nie dostaje jasnej odpowiedzi i odpowiedziami, które musi sam sobie ułożyć w głowie (jak na przykład - czy i do jakiego stopnia za stan zmarłej pastorowej, którą "dziewiętnastoletnią (...) jeszcze w dniu ślubu trzeba było wybić, żeby poszła do urzędu stanu cywilnego” odpowiadało życie, do którego ją zmuszono, z fanatycznym, niezdolnym do kompromisu mężem, w domu pozbawionym miłości? Czy naprawdę była tak chora, czy dopiero stała się chora?).

Doskonała powieść, prawdziwa literatura, która broni się z każdej możliwej strony, i której siły oddziaływania nic nie jest w stanie osłabić.

"Boska proporcja" Piotr Borlik

W zamkniętej na czas remontu palmiarni w gdańskiej Oliwie zostają odkryte zwłoki młodej kobiety. Zbrodnia okazuje się być szczególnie wyrafinowana - ciało zamordowanej zostało przytwierdzone za pomocą jej własnych wnętrzności do najcenniejszej palmy w ogrodzie i przybrane, a w zasadzie pokryte  specjalnie wypreparowanymi czterolistnymi koniczynkami. Jedną z pierwszych osób, które pojawiają się na miejscu zdarzenia jest Robert Mazur, z zawodu morderca, akurat przebywający na terenie parku w trakcie polowania na kolejną ofiarę. Nagle ujrzany przykład w tak wysublimowany sposób zadanej, wręcz artystycznie pięknej śmierci staje się dla niego wewnętrznym przebudzeniem. Zainspirowany przez tajemniczego mordercę-artystę postanawia stworzyć własne dzieło, którym zaimponuje mistrzowi.

Sprawę morderstwa w Palmiarni dostaje komisarz Agata Stec, dla której to śledztwo może okazać się trampoliną do kariery. Cierpiąca na pracoholizm (i parę innych przypadłości, jakże typowych dla literackich bohaterów kryminałów) policjantka dnie spędza uganiając się za podejrzanymi, wieczory w  barach, a noce w łóżkach co rusz to innych, świeżo poznanych mężczyzn. No, chyba, że jest to TEN DZIEŃ, w którym ma umówioną wykwintną kolację w domu brata, znanego w całym kraju psychologa i pisarza, Artura Kamińskiego. Rodzeństwo charakterologicznie różni się od siebie całkowicie, ale łączy ich jedno – zainteresowanie trudnymi psychologicznymi jednostkami. Agata postanawia więc wykorzystać wiedzę brata w aktualnie prowadzonym śledztwie...

Już czytając (entuzjastycznie zachwalane przez wielu czytelników) pierwsze zdanie powieści:

"Matka to skarb a miejsce skarbu jest głęboko pod ziemią"

poczułam tzw. ciary żenady, a w głębi mej duszy zaczęło rosnąć podejrzenie, że niekoniecznie podzielę zachwyty jakże licznych osób, oceniających powieść Piotra Borlika nader wysoko.

Ponieważ jednak nie powinno się - a wręcz zdecydowanie nie należy - oceniać całości po pierwszym zdaniu, czytałam dalej, i to nawet bez szczególnego uprzedzenia.

Tu muszę poczynić pewne zastrzeżenie.

Natknęłam się ostatnio na fanpejdżu jakiegoś pisarza (przepraszam, nie pamiętam, czyim) dyskusję o najbardziej absurdalnych recenzjach. Ulubionym, jak się okazało, absurdem wielu pisarzy była opinia: "Oceniam książkę na 1, bo nie lubię horrorów/kryminałów/opowieści o Gwiazdce/cokolwiek".

Zgadzając się, że osobista niechęć do jakiegoś gatunku, rodzaju bohaterów czy, bo ja wiem, epoki historycznej nie powinna rzutować na ocenę literackiej wartości książki czuję się w obowiązku zaznaczyć, że bardzo nie lubię książek/filmów/seriali o psychopatach. Czytuję je co prawda, bo dość trudno ich uniknąć, poza tym bywają całkiem dobre, ale ich nie lubię i uważam za pójście po linii najmniejszego oporu. Nie chce się autorowi wymyślać skomplikowanej intrygi, dopasowywać poszlak, przeprowadzać logicznego wnioskowania, prowadzącego od przyczyny do skutku? Robimy z mordercy psychopatę! Bohater zachowuje się nieracjonalnie? Bo to psychopata! Coś w żaden sposób nie miało prawa sie zdarzyć i się nie da się tego uzasadnić? C'mon, PSYCHOPACI, oni tak mają! Jakiś motyw, nie z d... wzięty? Logika? Knucie? Szczwane plany? Po co,  przecież to psychopaci! Doszliśmy do końca książki i wypadałoby złapać mordercę? To przecież on/ona/ta kompletnie obca osoba, raz wymieniona na stronie 14, nic dziwnego, że nikt nie zgadł, przecież to psychopata!

A ponieważ w moich oczach wszyscy ci - nieszczególnie dla mnie interesujący i nie budzący jakiejś nadzwyczajnej fascynacji - latający z nożem w zębach i błyskiem szaleństwa w oczach psychopaci są niczym innym, jak pisarskim pójściem na łatwiznę dość wyraźnie widzę wszystkie luki, niedociągnięcia i "niedasie" w przebiegu akcji.

Weźmy naszą "Boska proporcję", o której (kilku) niedasiach napomknę, i ostrzegam, że mogą się tu trafić spoilery, niewielkie, ale jednak, więc jeśli ktoś chciałby sam sprawdzić,czy Piotr Borlik jest pisarzem dla niego, niech nie czyta dalej albo czyta ostrożnie.

Otóż "Boska proporcja" to powieść, która nie dość że jest moralnie odrażająca (co w sumie nie szkodzi, a nawet można uznać to za zaletę, za rzecz prowokującą do myślenia i zadawania pytań), to do tego nonsensowna (a to szkodzi, i to bardzo). Jako, że mamy tu psychopatę (i to niejednego) mamy to, bez czego współcześni autorzy kryminałów bardzo często nie są w stanie napisać czegoś dobrego - a mianowicie makabrę, epatowanie szczegółami tortur, coraz bardziej wymyślnych, okrutnych zbrodni, a znaczna część tych zbrodni to klasyczne "niedasie". Na przykład morderca-psychopata przez lata zbiera i konserwuje czterolistne koniczyny, gdyż przewiduje, że jego idealna dziewczyna (której jeszcze nie zna, ale nie upada na duchu, kiedyś pozna!) nie spełni jego wymagań, więc zmuszony będzie ją unieruchomić, zabić i unieśmiertelnić, przyszywając do jej ciała wspomniane koniczynki (setki koniczynek), następnie przywiąże ją do... czegoś, trafiła się palma, więc niech będzie, że do palmy jej własnymi jelitami, w jak najbardziej publicznym miejscu, bo w Palmiarni, nic to, że akurat chwilowo zamkniętej...

A czego, pytam czepialska ja,  potrzebujemy do przeprowadzenia podobnej operacji? Otóż potrzebujemy mnóstwa czasu, sporo miejsca, wykwalifikowanych pomocników, specjalistycznego sprzętu, oraz... no, no, czego jeszcze?

No więc morderca zabija, przywiązuje, nie gubi nawet listka, nie ma nawet pół świadka, czy można wymyślić większą bzdurę? Ależ no oczywiście, że można - oto kolejna ofiara zostaje unieruchomiona pavulonem i przez ponad 50 dni ma żyć, a psychopata pokrywa jej ciało kolejnymi warstwami wosku pszczelego, tworząc kokon. Ofiara jest odżywiana kroplówką, spędza w stojącej pozycji ileś tam dni, i ponownie, potrzeba do tego czasu, prywatnego, niedostępnego dla postronnych miejsca, specjalistycznych materiałów, leków, dostępu do tychże, specjalistycznego sprzętu i wiedzy, oraz... no, czego jeszcze?

A potem - że pozwolę sobie na spoiler z  drugiej części, którą przeczytałam, bo dostałam rzecz w dwupaku, i otóż w drugiej części kolejni nieszczęśnicy są przywiązani do słupków i stoją kilkadziesiąt dni wystawieni w szczerym polu pośród rzepaku i woni łubinu, spowici szybko rosnącym kwieciem i karmieni za pomocą kroplówek, i potrzeba do tego współpracy licznej grupy ludzi (tu wtajemniczone jest pół wsi, łącznie z lokalną policją), miejsca, czasu, dostępu do specjalistycznych środków medycznych oraz czego, no, czego?

PIENIĘDZY.

Największym "niedasiem" w przypadku psychopatów powinien być brak forsy, a tymczasem oni wszyscy albo forsę mają (ale to w najmniejszym stopniu nie kieruje na nich podejrzeń, chociaż pierwszą myślą średnio rozgarniętego policjanta powinno być "to musiał zrobić ktoś, kto mógł za to płacić żywą gotóweczką w ilości dużo") albo forsy nie mają, ale to w niczym im nie przeszkadza przeprowadzać wieloetapowe śledztwa, podrzucać dowody, uganiać się za ofiarami po całej Polsce, śledzić je za pomocą wyrafinowanego sprzętu szpiegowskiego (macham do Pana rączką, panie Piotrowski!), chociaż taka osoba w realu mściłaby się na swoich domniemanych prześladowcach waląc ich czymś ciężkim w potylicę, doskonale widoczna na nagraniach z monitoringu.

A propos " Średnio rozgarnięty policjant"

Naprawdę zaczyna mnie DOGŁĘBNIE męczyć obowiązkowe ukazywanie policjantów jako degeneratów topiących swoje problemy w alkoholu, używających wyłącznie niecenzuralnych słów i przejawiających brutalne zachowania wobec podejrzanych i/lub kolegów z pracy. W "Boskiej proporcji" dodatkowo jeszcze osób porażająco wręcz niekompetentnych. Mamy oto bowiem wielokrotnego mordercę, polującego na ofiary w okolicach Parku Oliwskiego i zabijającego je - od lat - w ten sam sposób i tym samym narzędziem, i wygląda na to, że nikt o nim nie wie. Tenże morderca zabija w trakcie epizodu psychotycznego dwie osoby, ponownie - tym samym, co zawsze, narzędziem, stara się je upozować na "dzieło sztuki", wycina im organy wewnętrzne, przybija do ściany, a policja nie tylko nie łączy morderstwa z zabójstwami z parku, nie tylko nie umie znaleźć żadnych śladów na miejscu zbrodni ("nie zostawił śladów", buahahaha, facet w epizodzie - zresztą, co muszę podkreślić, naprawdę dobrze napisany -, dokonujący masakry i zostawiający po sobie rzeźnię, nie zostawia żadnych śladów!!!), to jeszcze przypisują mu także morderstwo z Palmiarni, i żaden nie powie: "Ale jak coś takiego mógłby zrobić typ mieszkający w starym M-3 po mamusi, zarabiający minimalną krajową?".

Na miejscu trójmiejskiej policji znalazłabym lokum pana Borlika (udawadniając, że potrafię) i zostawiała mu kartki z napisem "wiem, kim jesteś i co napisałeś" za wycieraczką samochodu.

I nie mogę nie przyznać, że naprawdę intryguje mnie proces myślowy i twórczy, w którym powstają takie bzdury. Absurdalna fabuła próbująca epatować wymyślnym okrucieństwem, sporo prostactwa, motyw popełnianych zbrodni tak naciągany, że można by za jego pomocą wystrzelić naiwnego czytelnika na orbitę okołoziemską, nieznajomość realiów pracy policyjnej, niewiarygodne psychologicznie postaci, do tego klisze i schematy dotyczące różnych grup zawodowych...

Cały czas czekałam, aż mnie autor czymś  zaskoczy (a czymś powinien, w końcu to kryminał!), ale w tej książce nie zaskakuje absolutnie nic, no, może poza panią detektyw odpowiadającą na prawo i lewo o szczegółach śledztwa i opisującą je z detalami nie dość, że braciszkowi, to jeszcze w obecności jednego ze świadków. I może poza używaniem wciąż tego samego wyzwiska "bladź" w stosunku do kobiet, które to wyzwisko, zdarzało się, słyszałam wieeeki temu w radzieckich filmach  opisujących brutalną frontową rzeczywistość, tu zaś stosowanym (nagminnie!) bogowie raczą wiedzieć czemu, bo ani to nie po polsku, ani (liczne) osoby używające tego słowa nie są pochodzenia wschodniego (i wcale nie ukrywam, że przy siedemnastej  "głupia bladź"  wybuchnęłam śmiechem).

A wiecie co jest najgorsze?

Że to nie koniec.

Że przecież jest jeszcze duecik głównych bohaterów.

Brat naszej nieposkromionej obrończyni prawa, Artur Kamiński, jest postacią, która nie podoba mi się jeszcze bardziej od głównej bohaterki, a - upewniam - jest to spora sztuka. Czytałam i obrzydzenie mnie ogarniało z każdym rozdziałem większe, przede wszystkim dlatego, że autor -  kreując go z nieukrywaną IMHO fascynacją - ukazał zafałszowany obraz psychologa i psychoterapeuty. Psychopterapeuta to osoba, do której udają się ludzie aby skorzystać z fachowej pomocy, gdy w życiu pojawią się przerastające ich problemy - i często nie jest to łatwe. A tu pan pisarz stawia nam przed oczy człowieka, usilnie a nieudolnie kreowanego na polskiego Hannibala Lectera, który świadomie bierze udział w zatajaniu zbrodni swojego pacjenta, więcej, który do popełnienia tych zbrodni prowokuje. Którego niech będzie, że troska o psychopatycznego zbrodniarza (a wręcz nie o niego jako człowieka, tylko o przedmiot badań) jest większa, niż o jego ofiary. Mamusia ci coś kazała? Słusznie ją usunąłeś z tego łez padołu! Nie całkiem odeszła, kazała zabić pierwszy raz? Biedaku, nie udało ci się powstrzymać mamusi, zabiłeś, ale nic to, popracujmy dalej. Zabiłeś drugą, trzecią? Pracujemy nadal, nie szkodzi, że pięć osób nie żyje, zobaczymy, co dalej, ale pamiętaj, żeby samochód parkować nie pod domem ofiary, bo cię jeszcze ktoś z nią powiąże! Przecież najważniejsze jest, że  "Przez lata ten skrzywdzony przez matkę mężczyzna dopuścił się wielu morderstw", ale "czynił to w imię wyższego celu, jakim było dotarcie do własnego ja". Zajebiście, uczciwszy uszy Państwa. No zaje-kurrrr...-biście. Jakaż to musi być ulga dla rodzin zamordowanych kobiet, że morderca dotarł do własnego "ja"!

Zaś jeśli chodzi o główną bohaterkę...

Cóż, jestem prawie pewna, że wiem, jak przebiegł proces jej tworzenia.

Piotr Borlik, poświęciwszy wiele dni i nocy na pisanie pierwszego tomu serii kryminałów o dwóch braciach, policjancie z dochodzeniówki i wybitnym psychologu, tak starannie dopieszczonego w myślach, wreszcie postawił ostatnia kropkę w maszynopisie. Przeciągnął się, zadowolony. Rzucił miłośnie wzrokiem na swoje dzieło. Od niechcenia przeczytał kilka przypadkowych stron, a w trakcie lektury mina mu powolutku rzedła. "Na Jowisza - pomyślał. - Wiecznie skacowany policjant po rozwodzie, który co rano budzi się w innym łóżku, ze zrujnowanym życiem osobistym, porywczy, niestabilny i brutalny... No przecież zaraz wszyscy ci domorośli krytycy się na mnie rzucą! Że to już było, że ileż można, że pijani policjanci z uwiądem więzi społecznych są już passe... Ale, cholera, szkoda tego pomysłu... I tom już cały gotowy... Tyle roboty... a gdyby tak... - tu Piotr Borlik wyprostował się na krześle, w oku mu błysnęło. - A gdyby tak... Wiem!".

Śmiałym ruchem odpalił stosowny szablon, wpisał "zamień wszystkie: August Kamiński na: Agata Stec" i voila! Mamy to, Mamy całkiem nową jakość! Coś zupełnie oryginalnego! Mamy... oh, wait.

Mamy co prawda klasycznie skacowanego, za to pozbawionego charyzmy, przenikliwości i osobowości Harrego Hole w spódnicy. Każcie mu zamiast używania społecznie akceptowanego języka wyrzucać z siebie stek wyzwisk, uzbrójcie go w pogardę do wszystkich i wszystkiego, i macie...!

Joannę Chył... znaczy, Agatę Stec (tak, panie Borlik, zapijaczona bohaterka traktująca wszystkich wokół jak szmaty i ze zrujnowanym życiem osobistym też już była).

Krótko mówiąc w tej pozycji (i tak stanowiącej zlepek cudzych pomysłów) Piotr Borlik uczynił główną bohaterką osobę tak odpychającą, że doprawdy trudno jej dopingować, trzymać za nią kciuki, o identyfikowaniu się z nią nawet nie wspomnę. Ja rozumiem, że miała być tzw. silną kobietą w świecie zdominowanym przez mężczyzn, ale wyszła z tego karykatura. To nie jest silna kobieta, to jest wiecznie chlejący albo będący na kacu chamski babsztyl z przerostem ego, agresywny, wulgarny, prostacki, nieodpowiedzialny i porywczy. To jest idiotka, która za każdym razem idzie po pierwszej randce do łóżka z przygodnymi podrywkami, nie tylko bez jakiegokolwiek kręgosłupa moralnego, ale praktycznie nie posiadająca żadnej osobowości, impulsywna, niedojrzała i w dodatku głupia w kwestiach zawodowych. No i kopnięciem w krocze traktująca podwładnych.

W dodatku autor najwyraźniej zdawał sobie sprawę, że nie wystarczy zmienić "Augusta Kamińskiego" na "Agatę Stec", żeby zatrzeć wrażenie, że początkowo pisał o mężczyźnie, postanowił więc dodać kilka uroczych, kobiecych cech, by nieco zmiękczyć jej surowy wizerunek.

Nasza Agatka jest zatem słodko (ekhm) roztrzepana, nie umie w komputery ("Gdzie są zdjęcia?" "W chmurze". "To chyba wiatr je rozwiał, bo tu ich nigdzie nie ma" - po czym kolega, wzdychając pobłażliwie - ach, te kobietki! - pokazuje paluszkiem, co i jak), kompletnie nie radzi sobie w życiu społecznym bez wsparcia silnego, męskiego ramienia ("Nieprzewidywalność, brak cierpliwości i dążenie do konfliktu raczej nie sprzyjają pracy w policji, toteż Artur swego czasu skorzystał ze swoich znajomości, byle siostra pozytywnie przeszła testy psychologiczne"), przejawia jakże prawdziwie kobiecą nieumiejętność w kwestiach motoryzacyjnych ("konieczność parkowania równoległego przy Majakowskiego wytrąciła ją z równowagi (...) Koledzy z komendy tłumaczyli, jak powinna patrzeć w lusterko boczne i w którym momencie skręcać kierownicą, ale nie potrafiła tego spamiętać" - no po prostu czuję ten owiewający mnie powiew trzepotu rzęs!).

Zacytowany przeze mnie na FB fragment:

"Szczytem marzeń samotnych kobiet w wieku Agaty (wczesna trzydziestka, przyp. moje) byli wdowcy. Pozostali tylko zatwardziali kawalerowie lub psychopaci (...) no i rozwodnicy, ale samo to, że raz już zawiedli jako głowa rodziny, skreślało ich z listy kandydatów na męża". (...) "Zazwyczaj wokół takich mężczyzn (tj. wdowców) kręciła się zgraja harpii oferujących wsparcie i ciepłe obiadki, w nadziei, że któraś z nich wygra wyścig i zajmie miejsce świętej pamięci małżonki"

przyczynił mnie i moim koleżankom szampańskiej zabawy (większość - gdy już się upewniła, że nie czytam książki, której akcja rozgrywa się na początku wieku XX-go - obstawiała wiek bohaterki na 60+), a gdy doszłam do fragmentu

"Nigdy nie doświadczyła tak długiej gry wstępnej" ... "Nie minęło jednak pięć minut, a zaczęła się niecierpliwić" śmiały się już nie tylko koleżanki, ale i koledzy, a we mnie dojrzewała myśl, że Piotr Borlik nigdy nie tylko nie rozmawiał z żadną kobietą, ale nawet żadnej nie widział.

A potem zestawiłam sobie te rozważania o parkowaniu równoległym oraz "Normalny mężczyzna wie, że kiedy odwiedza go podpita kobieta, to lepsza okazja do przełamania lodów już się nie pojawi" i uznałam, że i owszem, rozmawiał z kobietą, i że  ta kobieta to była jego ukochana prababunia. Wyjaśnia to i zachwyt nad pięciominutową grą wstępną, i polowanie na wdowców, i głębokie uwagi o parkowaniu równoległym, i nie tak znowu zawoalowane stwierdzenie, że "któż nigdy nie zaliczył nietrzeźwej, hue, hue".

I chociaż nawet w tej kwestii Piotr Borlik nie jest pionierem (ach, Max Czornyj i jego "młody, atrakcyjny, czterdziestojednoletni" bohater, nazywający trzydziestoletnią sąsiadkę "stara panną" i sugerujący, że używa ona perfum tylko i wyłącznie w celu omotania go swym wątpliwym urokiem, na zawsze pozostaniecie w mym sercu!), to jednak jemu przypada tytuł zostania Pierwszym Pisarzem, Któremu Zaleciłabym W Ramach Researchu nie tylko sprawdzić, co stałoby sie z komisarzem policji, który w charakterze dyscyplinowania podwładnego sprzedawał rzeczonemu kopniaka w krocze, ale także - a wręcz przede wszystkim - Porozmawiać Z Prawdziwą, Żywą Kobietą.

NIE prababunią!*
 
Ponadto nie mogę nie wspomnieć o rzucającym się w  oczy podobieństwie głównych bohaterów, łączących ich relacji i występujących w powieści wątków do postaci z innych książek, filmów i seriali. Artur Kamiński z tym swoim spaczonym umysłem i listą najlepszych trunków z najlepszych winnic (usunięcie opisów wykwintnych dań i procesu przygotowywania tychże odchudziłoby książkę o 1/3, a wymieniana lista win  wygląda na lokowanie produktów łamane przez popisywanie się niedostępną dla maluczkich wiedzą) jest irytującą i niedoskonałą kopią Hannibala Lectera, Agata Stec to trochę Harry Hole, trochę Joanna Chyłka. A cóż można rzec o stopniu inspirowania się cudzymi pomysłami, skoro nawet ja, która nigdy w życiu nie widziałam nawet zajawki "Dextera", zauważyłam podobieństwa od pierwszego rzutu oka i wcale ich nie szukając?

Nie mogę powiedzieć, że lektura "Boskiej proporcji" nie dała mi do myślenia**. Dała. Głównie o tym, jak oderwane od jakości książki są ich oceny na portalach czytelniczych (naprawdę, podejrzewam czasem syndrom Nowych Szat Cesarza, nikt nie ma odwagi krzyknąć "Król jest nagi"... chyba, że faktycznie nikt tej nagości nie widzi, co byłoby zatrważające). I o tym, jak nisko upadła monarchia, skoro w przypadku powieści co najwyżej przeciętnych radośnie szafuje sie określeniami "królowa kryminału",  czy - w tym wypadku - "mistrz kryminału". Bo przeczytałam książkę zachęcona wywiadem „Mistrz kryminałów mieszka w Trójmieście”.

Aczkolwiek muszę przyznać, że owszem.

Mistrz kryminałów mieszka w Trójmieście.

Tylko, że nazywa się Piotr Górski.


 

*(swoją drogą, jakie to ciekawe, że takie, nieprawdaż, lapsusy, dowcipne stwierdzonka i głębokie przemyślenia o kobiecości przytrafiają się tym pisarzom, którzy najgłośniej i najbardziej dobitnie deklarują wręcz Serwilistyczny Szacunek Do Kobiet. Zasugerowałabym mniej serwilistycznego szacunku, a więcej traktowania kobiet jak ludzi, ale co ja tam wiem.

I jeszcze zasugerowałabym przeczytanie cyklu z Wielką Sową Michala Sykory, wydanego przez niezawodne Wydawnictwo Afera, żeby zobaczyć, jak naprawdę wygląda silna kobieca postać w męskim środowisku. Ale, ponownie, co ja tam wiem.

**taki ciąg Fibonacciego. Bardzo przystępnie wyjaśniono, czym jest ciąg Fibonacciego. Dla osób, które tego nie wiedziały była to na pewno cenna i niezwykle interesująca informacja.

 Ale ja wiedziałam.

O błędach

 Królowa Matka (pełnym głosem) - A teraz, jak również w ogóle, słuchamy mamusi, LADIES AND GENTLEMENS! I uwaga! Zrobiłam błąd! Kto mi powie, jaki?

Pompon Starszy (życzliwie i pomocnie) - Urodziłaś nas?

KURTYNA, DUŻO KURTYN.

O sztuce przyjmowania komplementów

Potomek Młodszy (po pytaniu Królowej Matki, czy jakaś jego uwaga skierowana do wyż.wym. była komplementem; z goryczą) - Komplement!!! Po tym, jak ci powiedziałem, że moim zdaniem masz idealne kształty, a ty odpowiedziałaś: "Idealnym kształtem w naturze jest kula, to znaczy, że przypominam ci kulę, czyli mówisz, że jestem gruba?" W ŻYCIU ci już komplementu nie powiem!!!

Znaczy, nagrabiła sobie Królowa Matka...

Oraz - KURTYNA.

O związkach. Odsłona kolejna (i NA PEWNO) nie ostatnia

Pompon Młodszy (z wyczuwalną ironią w głosie) - Bo dla Tatiany (koleżanki z klasy, przyp. KM) to chłopak zaczyna się od metra osiemdziesiąt...

Królowa Matka (z niewinnym zaciekawieniem) - A gdyby dla jej wymarzonego chłopaka dziewczyna zaczynała się od metra siedemdziesiąt, to Tatiana się łapie?

Pompon Młodszy (po chwili namysłu) - Ona ma jakieś metr pięćdziesiąt, ale to chyba nie ma znaczenia. Tatiana twierdzi, że wzrost u dziewczyn się nie liczy.

Królowa Matka (ciut sarkastycznie) - Aha. A czy Tatiana ma jeszcze jakieś wymagania wobec chłopaka idealnego?

Pompon Młodszy - Kasę ma jej dawać.

Królowa Matka (z niezdrowym, co będziemy ściemniać, zainteresowaniem) - A w zamian za tę kasę i porywającą powierzchowność Tatiana oferuje...?

Pompon Młodszy (rzeczowo) - Nic. Po prostu facet ma się wpasować w jej wizję, jej wizja to bankomat, metr osiemdziesiąt, bez żadnych zainteresowań.

Królowa Matka (troszkę słabo) - Nie wróżę jej zatem oszałamiających sukcesów na rynku matrymonialnym...

Pompon Młodszy (pobłażliwie) - Mamo, no co ty! Jej brat, Eugeniusz, chodzi do...

Królowa Matka (przerywając Dzieciomtku równie gwałtownie, jak niegrzecznie) - Jej brat ma na imię Eugeniusz?!

Pompon Młodszy (odrobinę spłoszony) - No, tak...

Królowa Matka - Ale... Tatiana i  Eugeniusz? SERIO?!

Pompon Młodszy (popatrując na rodzicielkę niepewnie) - No... tak?

Królowa Matka (nie będąc tak od razu zdolną do otrząśnięcia się z literackich skojarzeń) - Dobry Boże.

Pompon Młodszy (uznając, że najlepiej będzie powrócić do przerwanej opowieści) - ...więc, Eugeniusz chodzi do VIII B i ona już miała chłopaka z tej klasy.

Królowa Matka (ironicznie) - Spełniał jej wyśrubowane wymagania?

Pompon Młodszy - Ma z metr dziewięćdziesiąt.

Królowa Matka (tonem osoby dogłębnie zainteresowanej) - Ale że jest jej chłopakiem wiedział, czy zapomniała mu o tym wspomnieć?

Pompon Młodszy (zgorszony do głębi) - Ależ oczywiście, że wiedział! Byli parą jeden dzień, a potem on o tym... eee... zapomniał. Przypomniał sobie miesiąc później, a na drugi dzień ona z nim zerwała.

I cóż w tym dziwnego.

Przecież przez cały miesiąc spełniał tylko jeden warunek :D.

"Zabij mnie, tato" Stefan Darda

A kto tu przyszedł? Pani maruda, niszczycielka dobrej zabawy, pogromczyni uśmiechów dzieci...!

...czyli znowu przeczytałam książkę z oszałamiającą ilością gwiazdek (na Lubimyczytać - 7,2 na 10, Nakanapie - aż 8 na 10), poczułam wewnętrzną potrzebę, by się z tą wywindowaną (moim zdaniem) oceną pokłócić, i do was z tym przychodzę.

A już zwłaszcza dlatego przychodzę, że przeczytałam tę książkę TAKŻE z powodu gwiazdek (cóż chcecie, jestem stara, ale wciąż pełna naiwnej ufności niczym to bezbronne dziecię) i doznałam (kolejnego) rozczarowania - nie wykluczam, że po jeszcze kilku podobnych doświadczeniach moja pacholęca ufność w końcu ulegnie ostatecznemu uwiądowi.

 

"Zabij mnie, tato" - zapowiada szumnie wydawca - to powieść trzymająca czytelnika w niepewności od pierwszej do ostatniej strony. Stefan Darda umiejętnie buduje napięcie i kreśli psychologiczne portrety bohaterów, sprawiając, że nie można oderwać się od lektury".

No czy rzeczywiście, Drogi Wydawco, odpowiadam ja, zgrzytając zębami.

Tytułem wprowadzenia:

Emerytowany policjant, Zdzisław Mokryna, w poszukiwaniu wytchnienia i spokoju osiada w Rykowie, przytulnym, małym miasteczku, gdzie życie toczy się powolutku i wszystkie leniwie następujące po sobie dni nie bardzo różnią sie od siebie. Początkowo ma zamiar żyć trochę w izolacji, nie nawiązując z nikim bliższych kontaktów, ale niemalże w dniu przybycia do Rykowa poznaje Kamila Szykowiaka, właściciela małej rodzinnej pizzerii, szczęśliwego męża i oddanego ojca. Między mężczyznami od razu nawiązuje się nić sympatii, która wkrótce przeradza się w prawdziwą przyjaźń. Obejmuje ona także rodzinę Kamila - żonę Izę i trzy jego córki, dla których Mokryna staje się ulubionym wujkiem.

Pewnego dnia jednak spokojne życie rodziny Szychowiaków rozsypuje się jak domek z kart. Najstarsza córka Szychowiaków, trzynastoletnia Wiktoria wraz z dwiema młodszymi siostrami wraca ze szkoły. Gdy - już w pobliżu domu - dziewczyna spotyka znajomych. zostawia siostry nakazując im, by dalej poszły same. Te jednak nigdy nie docierają do celu…

Mokryna, zniecierpliwiony opieszałością służb, podejmuje prywatne śledztwo. Dzięki dawnym znajomościom dowiaduje się, że zwolniony niedawno z więzienia psychopatyczny zabójca zniknął bez śladu. Ani „ustawa o bestiach”, ani dyskretna obserwacja policji nie okazały się wystarczające, by kontrolować kolejne kroki zwyrodnialca. Niestety coraz więcej zatrważających faktów wskazuje na to, że to on może mieć związek ze zniknięciem Oli i Julki...

Jak więc widać ze streszczonka, opowieść jest buzi dać, mamy sympatycznych bohaterów, mamy zwyrodnialca, mamy porwanie dzieci, mamy wyścig z czasem, mamy prawdziwy thriller...

Tylko, że nie.

I naprawdę cieszę się, że ani razu przed podjęciem lektury ani w jej trakcie nie natknęłam się na informację, że "Zabij mnie, tato" to thriller, a żyłam w przeświadczeniu, że czytam po prostu rozwlekły i nudny kryminał. To nie jest fajna rzecz, czytać rozwlekły i nudny kryminał. Ale za rozwlekły i nudny thriller miałabym jednak ochotę spostponować jedną czy dwie osoby.

Początek książki nawet mnie zainteresował, nie żeby jakoś szaleńczo (bo wszelkie grzechy i... eeee... niedoskonałości pisarstwa autora było widać niemal od pierwszej strony), ale wystarczająco, żeby liczyć na to, że rzecz się rozkręci. Miałam nadzieję, że ten spokojny wstęp to taka cisza przed burzą, a potem to, wiadomo, jazda bez trzymanki, szał ciał i uprzęży oraz psychologiczne zawirowania. I tak czytałam wytrwale, czekając na rozwój wypadków . I czytałam, czekając. I czytałam...

Od połowy niby coś drgnęło, zaczął rozkręcać się wątek kryminalny, więc jako doświadczona czytelniczka zatarłam ręce i zaczęłam jeszcze bardziej czekać. Ale nie. Zapomnij, Naiwna Wielbicielko Kryminałów! Zamiast popaść w szaleńcze przyspieszenie akcja zaczęła się strasznie wlec, a ja podejrzewać, że - niestety, niestety - nic mnie w tej historii nie zaskoczy, więc pozostaje mi tylko "domęczyć" rzecz do szczęśliwie nieodległego końca.

Opowiadana w "Zabij mnie, tato" historia, która w założeniu miała być mroczna, pasjonująca i zapewne odnosząca się do boleśnie aktualnych problemów okazała się wyjątkowo miałka i o niczym. Czy też może raczej - za sprawą sposobu opowiadania wydała się wyjątkowo miałka i o niczym, z kiepsko skonstruowaną intrygą, w dodatku nie wywołująca jakiegokolwiek napięcia. Autor nie zaskakuje KOMPLETNIE niczym, tym bardziej, że wątek fabularny poprowadzony jest tak, że już w połowie książki wiemy, kim jest zbrodniarz (dlatego, że jest to zabieg celowy, a nie dlatego, że jestem taką genialną czytelniczką, która błyskotliwie odgadła tożsamość zbrodzienia). Pomysł ma duży potencjał, ale do napisania dobrego kryminału (o thrillerze nawet nie wspominając) dotyczącego wydarzeń tak dramatycznych trzeba mieć naprawdę dobrą rękę do psychologii postaci. Tymczasem Stefan Darda "umiejętnie (...) kreśli psychologiczne portrety bohaterów" wyłącznie w reklamie wydawnictwa. W rzeczywistości świat powieściowy zaludniają wycięte z kartonu lalki, którym autor przykleja jednowyrazowe etykietki ("dobry", "zły", "szalony", "zwyrodniały", przy czym ten dobry jest tak dobry, że aż mdli, a zły jest najzłejszy na świecie, bez żadnych odcieni i żadnych półtonów), przez co nie sposób ani trzymać za nich kciuków, ani im jakoś dogłębnie współczuć, ani cieszyć się z ich klęsk.

W dodatku wątek kryminalny zostaje rozmyty za sprawą przydługich opisów życia rodzinnego i towarzyskiego, bardzo, ekhm, głębokich opowieści sprzed lat, wyidealizowanych przyjaźni...

No to teraz będzie a propos opisywania życia osobistego bohaterów i wyidealizowanych przyjaźni, czyli autorskiej narracji.

Narracja książki jest pierwszoosobowa, to nie jest łatwy zabieg i nie wszyscy czytelnicy go lubią, mnie nie przeszkadza, zwłaszcza dobrze zrealizowany, acz wyznam od razu, że tu mnie nie zachwycił. Nie przysłużył się ani tempu, ani stylowi opowieści, a już zwłaszcza dotyczy to rzewnych a licznych traumatycznych opowieści z przeszłości. W jednej z recenzji natknęłam się na określenie "boomerskie dialogi" i, jakkolwiek początkowo zawiesiłam się nie bardzo umiejąc sobie wyobrazić, co to właściwie znaczy, tak po zakończeniu lektury przyklaskuję określeniu z całej duszy. Nie jest łatwo to wytłumaczyć, ale dialogi i opisy w "Zabij mnie, tato" są właśnie boomerskie. Kojarzą się z gawędami wąsatych i brzuchatych panów - naprawdę, aż trudno uwierzyć, że główny bohater "Zabij mnie , tato" jest tuż po czterdziestce, a jego przyjaciel - po trzydziestce - nad trzecim kuflem piwa (i nie jest to skojarzenie tak całkiem od czapy, bohaterowie zadzierzgują bowiem przyjaźń właśnie obalając piwko, a wręcz kilka piwek), troszkę już podchmielonych, ale język jeszcze się nie plącze, więc można snuć rzewną opowieść, jak również zapewniać czule, że "Zdzisiek, ale z ciebie jest równy chłop, dawaj, napijmy się jeszcze!" i rzucać żartami tak czerstwymi, że można sobie na nich połamać zęby. Te żarty i dialogi są tak... wysilone, że czytając początkowe rozdziały i nie znając maniery pisarskiej pana Dardy, jak również wierząc w zapowiedzi o "pogłębionych psychologicznych portretach", spodziewałam się, że to Kamil Szykowiak okaże się złolem. Te zachwyty, ta opisywana komunia dusz, te zwierzenia do wczesnych godzin rannych nad kolejnym kuflem piwa, ta "przyjaźń od pierwszego wejrzenia", ta sikająca nawet z uszu dobroć i szlachetność, ta idealna rodzina, praktycznie adoptująca przybysza znikąd... no tylko czekałam, aż całość gruchnie z impetem, na światło dzienne wyjdą tajemnice, brudne sekrety albo inne cosie, i wreszcie zacznie się dziać! Dopiero po jakimś czasie zorientowałam się, że te opisy to tak na serio. Że autor postanowił opisać miłych ludzi, których spotyka niezasłużone zło, a jak ktoś ma być u niego miły to po całości!

Jeśli zaś chodzi o styl narracji to jest on... nie wiem, jak to określić, raportowy? Przypomina baaaardzo długi raport policyjny - po pierwsze z powodu wikłania się w całkowicie zbędne detale ("Na obiad zjadłem ziemniaki z koperkiem, włożyłem naczynia do zmywarki, a potem wstawiłem wodę na herbatę. Czekając, aż się zagotuje patrzyłem przez okno i zastanawiałem się, czy mój serdeczny przyjaciel Kamil przespał chociaż dwie godziny wczorajszej nocy. Zalałem przygotowaną uprzednio torebkę herbaty wrzątkiem i pomyślałem, że pogoda sprzyja jeszcze tak lubianym przeze mnie wycieczkom rowerowym"... i tak ad mortem defecatem) oraz niewyobrażalną, monstrualną, zwalającą z nóg DATOZĘ.

Nigdy w życiu chyba nie spotkałam się z czymś podobnym w powieści kryminalnej (ani, bądźmy szczerzy, w żadnej innej) - a jeśli, to na pewno nie do tego stopnia.

W bodajże drugim rozdziale mamy (i, uprzedzam, będzie długo):

"Był trzydziesty września dwa tysiące jedenastego roku".

"Po maturze wyjechałem do Włoch. To było w tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątym szóstym roku. Miałem tam zostać dwa, najwyżej trzy miesiące, a wróciłem dopiero po czterech latach. Dokładnie rzecz ujmując wróciliśmy, bo w dziewięćdziesiątym siódmym dołączyła do mnie Iza".

"Mówił pan, że wróciliście po czterech latach od pana wyjazdu, czyli w roku dwutysięcznym..."

"Wyjechaliśmy dwa razy, najpierw w roku dwutysięcznym, a później wczesną wiosną dwa tysiące pierwszego. Miesiąc w Hiszpanii, potem miesiąc we Francji".

"W czerwcu dwa tysiące pierwszego wzięliśmy ślub. No a potem, dziewiątego marca dwa tysiące drugiego roku urodziła nam się pierwsza córa".

"Kiedy w tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątym dziewiątym roku moi rodzice zginęli w wypadku samochodowym (parę dni po moich trzydziestych urodzinach), wszystko się zmieniło".

"...wtedy, kiedy odeszła, od Wigilii Bożego Narodzenia dwa tysiące trzeciego roku, dawałem sobie nieźle radę".

"...(chociaż wtedy, pierwszego października, jeszcze tego nie wiedziałem, bo mieliśmy się poznać dopiero w listopadzie)..."

"Najstarsza córka urodziła się w dwa tysiące drugim i ma na imię Wiktoria, o ile dobrze kojarzę".

"Wszystko zaczęło się w osiemdziesiątym siódmym, byłem wtedy niewiele starszy od mojej Wiktorii".

"Wczesną wiosną osiemdziesiątego ósmego roku zaproponował odsprzedanie ojcu Adriana lokalu po okazyjnej cenie".

"Kolejny przełom nastąpił w czwartek, piątego maja".

"Siódmego maja tysiąc dziewięćset osiemdziesiątego siódmego roku mi się to opłaciło".

"W rocznicę śmierci Adriana, szóstego maja tysiąc dziewięćset osiemdziesiątego dziewiątego roku, poszedłem na cmentarz".

"...przed szóstym maja osiemdziesiątego dziewiątego roku nie spotkałem się z takim porównaniem".

"Gdy niecałe trzy i pół roku później, w czwartek dwunastego marca dwa tysiące piętnastego roku..."

Uffff.

To są daty Z JEDNEGO ROZDZIAŁU, a w innych nie jest lepiej, zapewniam. Fragmenty dialogów, opowieści, wspomnień, w tym wspomnień z wczesnej podstawówki (ręka w górę, kto, wspominając kolegę z trzeciej klasy, mówi: "Dołączył do naszej klasy osiemnastego października dwa tysiące pierwszego roku, ale zbliżyliśmy się do siebie dopiero czwartego grudnia"?), tam, gdzie normalny człowiek mówi: "Pobraliśmy się dwa lata później", "W pierwszą rocznicę śmierci rodziców poszedłem na cmentarz", bohaterowie pana Dardy podają dokładną datę, dzień, miesiąc i rok, po prostu czekałam, aż zaczną podawać także godzinę. Na tempo opowieści wpływ to ma wybitnie hamujący, ale nie umiem po prostu wyrazić, jak fatalnie wpływa na jej przejrzystość, wszak mamy tu dni, miesiące, lata osiemdziesiąte, dziewięćdziesiąte, dwutysięczne, a wszystko wymieszane ze sobą, losowo wspominane, plus rozdziały, których tytuł stanowiła właśnie data (a w nich - jeszcze więcej dat) - no czasowy chaos, nadmiar i przydługi, nużący raport, rozwlekle opisany. I mimo, że Stefan Darda porusza w powieści bardzo poważne sprawy, takie jak na przykład bezradność społeczeństwa w obliczu zagrożenia i częstą bezsilność organów ścigania związanych absurdalnymi przepisami, powieść jest napisana tak drętwym językiem, z takimi dłużyznami, a postaci są tak schematyczne, że powaga tematu nie jest w stanie bronić całości.

No a wisienką, a wręcz wiśnią na torcie jest zakończenie, a w zasadzie dwa zakończenia - wątku obyczajowego i wątku kryminalnego, oba wołające o pomstę do nieba. Pierwsze jest po prostu kuriozalne i tak telenowelowate, że wszystkie latynoskie telenowele razem wzięte mogłyby mu co najwyżej sandały wiązać, drugie - głęboko niemoralne i bardzo, bardzo niewiarygodne, jeśli weźmiemy pod uwagę płaski bo płaski, ale konsekwentny rysunek postaci, które autor nam wciskał na siłę w czasie caluśkiej lektury.

Wiem, że Stefan Darda jest autorem znanym nie z pisania kryminałów, tylko horrorów, i zamierzam nawet jakiś przeczytać, żeby sprawdzić, jak wypada w typowym dla siebie gatunku.

Ale przyznam, że po doświadczeniu z kryminałem jego autorstwa nie mam zbyt wysokich oczekiwań.