Post o niczym, jako i książka (Paulo Coelho, "Alchemik")

Książka najbardziej przeceniana

Opowiedzieć Ci bajkę, Czytelniku?

Dawno, dawno temu był sobie ubogi, bardzo ubogi człowiek. Ciężko pracował, by zarobić na życie i utrzymać siebie i swoją rodzinę, a i tak klepali biedę i nie zawsze było co do garnka włożyć.

Pewnej nocy przyśnił mu się sen -  we śnie tajemniczy głos nakazał mu, aby udał się do Londynu, w okolice Wielkiego Mostu Londyńskiego, a tam posłyszy dobrą nowinę. Biedak, obudziwszy się rano, nie zwrócił na swój sen żadnej uwagi i zapomniałby o nim, gdyby następnej nocy sen sie nie powtórzył. I następnej, i następnej, aż wreszcie ubogi człowiek spakował trochę chleba do tobołka i ruszył w drogę do miasta.

Szedł kilka dni, aż wreszcie dotarł do stolicy. Oszołomiony, przyglądał się wielkiemu miastu, statkom na Tamizie, ogluszony hałasem i nieco wystraszony zdołał jakoś dopytać się, jak dotrzeć do Mostu Londyńskiego, stanął przy nim i czekał. Czekał jeden dzień, czekał drugi, coraz bardziej zniechęcony, zapasy jedzenia skończyły się i biedak zaczynał upadać na duchu, gdy trzeciego dnia podszedł do niego bogaty kupiec, właściciel kramów położonych nieopodal.

- Dobry człowieku - zagadnął - dlaczego stoisz to od kilku dni, bezczynnie, szukasz może pracy?

- Nie - odparł biedak.

- A może chcesz prosić o jałmużnę?

- Nie - odrzekł biedak. - Póki potrafie zarobić na chleb własną pracą nie będę żebrał.

- Na co więc czekasz? - spytał zaintrygowany kupiec, a wówczas biedak opowiedział mu o swoim powracającym śnie, który sprawił, że wyruszył w drogę.

Kupiec roześmiał się.

- Głupcze! - rzekł. - Kto to widział, wierzyć snom?! Wiedz, że i ja je miewam - nie dalej jak kilka dni temu śniło mi się, że pojechałem do Norfolk, do domu jakiegoś biednego chłopiny, zacząłęm kopać pod dębem rosnącym na jego podwórku i znalazłem skrzynie ze złotem i drogimi kamieniami, ale czy z tego powodu rzuciłem swoje kramy i pojechałem błąkać się po jakichś zapadłych dziurach? Nie! Tak i ty, wracaj do domu i zajmij się swoją rodziną, zamiast nabijać sobie niemądrą głowę snami!

Cóż miał biedak zrobić. Wrócił. 

A gdy wrócił, wziął szpadel i zaczął kopać pod dębem rosnącym na jego podwórku, i nie musiał kopać dlugo, by znaleźć skrzynie ze zlotem i drogimi kamieniami, dokladnie tak, jak śniło się londyńskiemu kupcowi.

I od tej pory ani jemu, ani jego rodzinie nie brakowało juz niczego.

Powyższa historia pochodzi ze zbioru dziewiętnastowiecznych baśni angielskich, zebranych i opracowanych przez Josepha Jacobsa,

które Królowa Matka od bardzo wczesnego dzieciństwa czytywała regularnie, przynajmniej raz w tygodniu po kilka.

A jeśli brzmi ona znajomo dla Ciebie, Drogi Czytelniku, to nie musi wcale znaczyć, że także te baśnie znałeś i czytywałeś.

Może po prostu oznaczać, że czytałeś

"Alchemika" Paulo Coelho.

Tak, Królowa Matka dała sie nabrać. Czytała o tej książce zadziwiajaco wiele dobrego (zanotować - nie wierzyć bezkrytycznie w recenzje publikowane na Biblionetce! Czy tam gdzieś), udało jej sie zdobyć gdzieś dzieło i przeczytała.

Książka niewątpliwie spełnia wymagania formalne do bycia książką, czyli posiada okładki, tytuł, zdjęcie autora oraz zajawkę głoszącą: "Baśniowa, alegoryczna powieść o wędrówce andaluzyjskiego pasterza, jest tłem do medytacji nad tym, jak ominąć życiowe pułapki by dotrzeć do samego siebie. Alchemia Paula Coelho to tajemna wiedza o prawdzie i jej dwu obliczach. Autor burzy wszelkie bariery bojaźni, które powstrzymują strumień naszych pragnień". Na tym, zdaniem Królowej Matki, podobieństwo "Alchemika" do prawdziwej książki się kończy.
Treść rozpoznała od pierwszej chwili, z tym, że oryginalny tekst zajmował jakieś dwie strony druku. A przeczytać coś, co zajmuje dwie strony druku rozciągnięte do stron 212 to jest naprawdę wyzwanie, któremu Królowa Matka podołała z najwiekszym trudem. Tym bardziej, że te 212 stron druku wypełnione jest głebokimi myślami w rodzaju: "Kocha się za nic. Nie istnieje żaden powód milości", "W życiu istnieją rzeczy, o które warto walczyć do końca", "Miłośc jest jak narkotyk", "Bo w oczach tkwi sila duszy", "Nikt nie umie uciec przed głosem własnego serca", "Czlowiek żyje dla swojej przyszłości" (oł rili, facepalm, headdesk oraz janiemogęcotodocholeryjest?!).

To znaczy, Królowa Matka wie, niestety, co to jest. Jest to pseudofilozofia czasów popkultury, Królowa Matka nie wini autora, że to pisze, bo, po pierwsze, może w to wierzy, smutne, ale się zdarza, a po drugie - chcą mu to drukować i jeszcze płacić za to, trudno sie facetowi dziwić, że się na to godzi.

Ale, naprawdę, pojąć faktu, że to niewyczerpane źródło wpisów do "Złotych myśli' oraz pamiętników dziewięciolatków (bo już trzynastolatki są na to zbyt dojrzałe, Królowa Matka widuje je regularnie w pracy, więc wie) stało się bestsellerem pojąć już nie jest w stanie. Coelho pisze jak egzaltowany gimnazjalista (jaki gimnazjalista! podstawówkowicz, i to nie szóstoklasista bynajmniej!), który swoje komunały prezentuje tak, jakby były jakąś niesamowicie odkrywczą filozofią życia. A następnie rozkłada te banały na części pierwsze, żeby wszyscy pojęli te wszystkie głębokie porównania i aluzje, i mogli się nimi do woli cieszyć.

Tymczasem wystrczy przeczytać cytowaną zajawkę, a darować sobie dalszą część dzieła,, aby móc prowadzić o nim długie, przepojone niezmierzoną wręcz głębią rozmowy (i czuć się przy tym, ach, jakim wyrafinowanym ętelektualistą!): "Czytałeś "Alchemika"?. "O, tak, jakaż to prawdziwa i piękna opowieść o tym, że to strach stanowi barierę dla realizacji naszych pragnień!".

Aha, Królowa Matka nie kupuje powtarzanej przez zwolenników mistrza tezy, że nie chwalą "Alchemika" ci, którzy go nie zrozumieli. Nie, sorry, ale nie. Królowa Matka świetnie zrozumiała jego przesłanie, zrozumiała je już w wieku lat siedmiu, czytając po raz pierwszy "Baśnie angielskie" Josepha Jacobsa, czyli, krótko mówiąc, będąc w wieku stosownym dla pochłaniania tego typu opowieści. Zwłaszcza dla pochłaniania ich w formie, w której opowieści te nie udają tego, czym nie są, czyli głębokimi (a w zasadzie, co się będziemy czarować, bezdennymi) w treści filozoficznymi rozważeniami o szukaniu własnej drogi w życiu, jedynym, jakie mamy na tym najpiękniejszym ze światów.

Na analizowanie podobnego przesłania na aż 212 stronach Królowa Matka jest, pomimo widocznych braków w tym względzie, jednak za bardzo wyrobiona czytelniczo.


PS. A dla tych z Czytelników, którzy sądzili - mieli nadzieję ;)? - że Królowa Matka za najbardziej przereklamowaną książkę uzna jakieś dzieło pani Michalak, cytat z "Alchemika":  "Kiedy czegoś gorąco pragniesz, to cały Wszechświat działa potajemnie, by udało ci się to osiągnąć".

Czyli lgnie swój do swego, idź złoto do zlota, i od razu robi się tak bardzo swojsko :).