Syropowo :)

Tuż przed Nowym Rokiem Królowa Matka piła herbatę elfów. Umówiła się z koleżanką, która właśnie przebywała w Kraju Ojców (tą samą, która hojnie obdarowała ją tymi foremkami do ciasteczek), udały się do jednej z Rodzinnomiejskich Herbaciarni, bardziej dla poplotkowania niż dla rozkoszowania się herbatą, w każdym razie Krolowa Matka tak miała. Zamówiła sobie bez większego przekonania (ponieważ nigdy dotąd nie piła herbat z syropami) herbatę z syropem imbirowym, która okazała się zaskakująco smaczna, więc Królowa Matka zdecydowala się poeksperymentować i spróbować jakiejś innej. Ta inna to była zielona herbata z syropem lawendowym, której Królowa Matka spróbowała i zastygła. Tak właśnie wyobrażała sobie herbatę elfów (jeśli założyć, że elfy pijały herbatę) - lekką, o subtelnym zapachu lawendy, delikatnie słodką. Królowa Matka popadła w zachwyt i natychmiast po powrocie do domu przeryła internet w poszukiwaniu syropów do herbaty. Znalazła, i owszem. Szeroki wybór syropów, od imbirowego po orzechowy, wszystkie jak jeden w zachęcających (ekhm) cenach od 35 do 50 złotych polskich. Królowa Matka mimo dyskalkulii obliczyła, że pragnąc wzbogacić swą spiżarnię o interesujące ją syropy musiałaby zubożyć rodzinne konto o złotych dwieście (plus koszty wysyłki), po czym wróciła do internetu. Konkretnie - zabrała się za przeglądanie blogów kulinarnych w słusznym mniemaniu, że nie ma takiej rzeczy, której nie można wyprodukować w domowym zaciszu, jeśli się tylko chce, że wypada to taniej, daje satysfakcję i nie pozwala wzbogacić się wrażym korporacjom tuczącym się na ludzkiej krzywdzie ;).

Syrop imbirowy znalazła niemal natychmiast na tym blogu. Zgodnie z zamieszczonymi wskazówkami, Królowa Matka sporządziła syrop z 200 ml wody i 200 g cukru. Gdy cukier się roztopił, dodała pokrojony korzeń imbiru, około 5 cm, i gotowała całość na małym ogniu jakieś 15-20 minut, do czasu, gdy syrop zgęstniał. Po zakręceniu gazu Królowa Matka zostawiła imbir w syropie jeszcze chwilę (jakieś pięć minut), by oddał cały aromat (co uczynił z całego serca, Potomki biegały po kuchni z wywieszonymi z łakomstwa jęzorami zapytując "Co tak pięknie pachnie, mamusiu?"), po czym przecedziła całość przez gazę i wlała otrzymany syrop do słoiczka. Z komentarzy pod macierzystym przepisem Królowa Matka dowiedziała się, że jeśli imbir obrało się przed gotowaniem w syropie można go potem kandyzować, czego może spróbuje ona następnym razem.

Na fali powodzenia (bo syrop okazał się bardzo dobry, pięknie pachnie, lekko szczypie w język i dodaje szlachetności zwykłej herbacie) Królowa Matka sporządziła jeszcze syrop lawendowy i piernikowy, produkowane według tej samej receptury, tyle, że dodawała do gotującego się syropu z cukru w pierwszym wypadku dwie łyżki kwiatów lawendy, a w drugim łyżeczkę cynamonu, gałki muszkatołowej, po pięć ziaren ziela angielskiego i goździków, a nie wyklucza, że równie dobrze sprawdziłaby się łyżka przyprawy do piernika, no i cedziła znacznie dokładniej :). Oba syropy bardzo jej odpowiadają, nie pije teraz herbat z niczym innym, a w głowie tłoczą jej się pomysły - na syrop waniliowy, cynamonowy, kokosowy, różany...

Zaś zaletą nie do przecenienia wyżej opisanych produktów jest to, że ich produkcja zajęła nie więcej niż godzinę (krócej, niż opisanie jej na blogu) i można się było jej oddawać w najmniejszy sposób nie zaniedbując życia rodzinnego (też zupełnie inaczej niż w przypadku sporządzania notki na blogu ;))...