Zapachowo

Cały Dom trzęsie się od zbiorowego hi, hi, hi, cha, cha, cha, młodzież się gania, Pan Małżonek łazi na czworakach w charakterze Strasznego Potwora, Który Porywa i Łaskocze, Pompony uciekają z radosnym wrzaskiem o natężeniu decybeli zbliżającym się do granicy ludzkiej wytrzymałości (ale czego się nie znosi dla jedynego na świecie widoku rozpromienionych dziecięcych buziaczków, choler... eee... znaczy, nieprawdaż), Pan Małżonek łapie w końcu Starszego i unosi go na wyprostowanych rękach (a jest to prawdziwa sztuka, uwierz, Czytelniku) prawie pod samą lampę.

Pompon Starszy zamiera, uśmiechając się trochę radośnie, a trochę niepewnie, i wygląda jak renesansowy konterfekcik przedstawiający cherubinka, pucołowaty, rumiany, lnianowłosy, z oczętami jak dwa płatki błękitu i dołeczkami wszędzie tam, gdzie cherubinek mieć je powinien.

Potomek Starszy (z zachwytem) - Tata, jak on ładnie wygląda! Zawieś go tam za pieluchę! I zostaw tak! Będziemy mieli taką cuchnącą zawieszkę zapachową!!!

Z niewiadomych powodów na tę oryginalną dekorację Pan Małżonek się nie zdecydował.

Trudno powiedzieć, czemu :).

PS.

Ponieważ zima zaparła sie, żeby zostać, Królowa Matka wreszcie się zdenerwowała, też się zaparła, zasiadła do pracy i w trzy dni machnęła czapeczkę typu komin (całkiem twarzową, ku jej szczeremu zaskoczeniu)

z wiosennymi detalami w postaci kwietnych chwościków bimbających na sznurku

wskutek czego zima jej teraz może skoczyć tam, gdzie ona może Królowa Matkę w (... - zostawione takie niedomówienie. Więcej inteligientnie) pocałować. O.