Zapiski ze wsi Toruń

Najpierw, w zamierzchłej już przeszłości, Królowa Matka przestała czytać tzw. prasę kolorową, ze szczególnym uwzględnieniem kolorowej prasy kobiecej. Nigdy nie była szczególną miłośniczką gatunku, ale zdarzało jej się nabyć drogą kupna jakąś "Panią" czy inny "Twój Styl", by - jak mawiała jej niegdysiejsza Przyjaciółka, krysznaitka - ponurzać się w mayi (czyli, w dużym skrócie, w ułudzie zasłaniającej to, co prawdziwe). Nurzała się aż do chwili, gdy się zorientowała (a nastąpiło to raczej prędzej niż później), że jej styl życia i "Twój Styl" to nie są te same style, i że nie odnajduje się w rozważaniach, czy stosowniejszy dla niej byłby puder ze sprasowanymi płatkami złota, czy może raczej ze sproszkowanymi perłami.

W dodatku czasopisma kobiece drażniły ją niebotycznie ślizganiem się po powierzchni tematu. Jeśli nawet zdarzyło im się napisać coś ciekawego albo przeprowadzić wywiad z niebanalną osobą to w chwili, gdy docierali do jakiegoś interesującego punktu nagle, lu! - wierszówka się kończyła, wywiad/artykuł też, a Królowa Matka pozostawała z uczuciem dotkliwego niedosytu.

Następnie w Królowej Matce zagnieździła się alergia na telewizje śniadaniowe i wszelkie kobiece talk-shows w rodzaju "Miasta kobiet". To znaczy, telewizji śniadaniowej nie lubiła nigdy, gdyż to telewizji śniadaniowej należy się bezwarunkowo pierwsze miejsce za ślizganie się po powierzchni wszystkiego i zarzynanie dowolnego tematu namacalną obecnością pana (lub pani), który (-a) poza wizją macha rękami z wyszczerzonymi zębami i histerycznie pokazuje na zegarek, by subtelnie dać do zrozumienia, że czas się kończy, ale rzucać się na pilota zaczęła, gdy i telewizję śniadaniową, i wspomniane talk-shows opanowały tematy z zupełnie innej niż ta zamieszkiwana przez Królową Matkę galaktyki. Zaś rozstanie z hukiem nastąpiło, gdy w jednym ze wspomnianych talk-shows prowadzące i zaproszone panie roztrząsały temat, czemu kobiety wybierają pracę zawodową zamiast zajmowania się dziećmi, oraz dlaczego rzucenie pracy na rzecz rodziny było najlepszą rzeczą, jaką panie zaproszone zrobiły w życiu. Królowa Matka, która akurat miała na stanie dwukilogramowego wcześniaka i dowiedziała się właśnie, że sześć spędzonych z nim w szpitalu tygodni liczy się jako urlop macierzyński, a na wychowawczy, o którym marzyła, pójść nie mogła skoro zarabiając pół średniej krajowej była jedyną żywicielką rodziny, rzuciła pilotem w telewizor i zakończyła swoją przygodę z telewizjami śniadaniowymi i kobiecymi.

Po latach docierania się, zmian zdania, porzucania jednych gazet codziennych dla innych, a tych innych dla wydań internetowych, ograniczania programów telewizyjnych i radiowych, rezygnacji z czytania sporadycznie niektórych, a mniej sporadycznie innych niektórych tytułów, Królowa Matka pozostała wierna jednemu jedynemu tzw. tygodnikowi opinii.

Niewykluczone, że do dziś.

Tradycyjnie, jak co środę już od ho, ho, ho, ilu lat (co najmniej dziesięciu) Królowa Matka udała się do kiosku nabyć "Politykę".

Zanim ją jednakże nabyła nieopatrznie zajrzała na Tayną Y Demoralizującą Grupę na Facebooku, a to, co tam przeczytała sprawiło, że pognała do kiosku nieco żwawiej, doczytując jednym okiem różności na ekraniku telefonu (nie cierpi tego, ale czegóż się nie robi, nieprawdaż) i wznosząc nieskoordynowane okrzyki różnej treści nie bacząc na zaniepokojone spojrzenia okolicznej ludności.

Otóż na Grupie Koleżanka napisała, że jakiś czas temu udzielała dziennikarce "Polityki" wywiadu ze świadomością, że będzie on tylko bazą do artykułu "Wnętrze słoika" (artykuł, że tak Królowa Matka reklamowo zagai, miał opisywać przypadki osób zwanych potocznie Słoikami, czyli tych nie urodzonych, ale mieszkających w Warszawie oraz tego, jak są one postrzegane i jak same się postrzegają w "starciu" z autochtonami), ale to, co i z nią, i z jej wypowiedziami zrobiono jest żenujące.

Królowa Matka runęła na artykuł jak harpia i już na początku popadła w stupor: "Matka A. (A. to jest właśnie Koleżanka Królowej Matki) płakała, gdy A. wyjeżdżała na UW studiować socjologię. Wiedziała, ze dzieciak jej nie wróci. Do czego? (...) miejsca pracy są już obsadzone starym establishmentem gminnym: wójt, obsługa wójta, jedna księgowa, jeden informatyk, jeden doktor, kilku nauczycieli...".

Przebóg, jak Królowa Matka wyjeżdżała do Lyonu jej Matka może nie płakała, ale nosem pociągała całkiem wyraźnie. Pewnie się bała, że jej dzieciak nie wróci. Jest to zapewne cecha wszystkich wioskowych matek, matki Rasowych Warszawiaków nie płaczą... no, ale to pewnie dlatego, że Rasowi Warszawiacy nigdzie nie wyjeżdżają. Bo nie muszą. Bo wszystko, co do szczęścia potrzebne, mają na miejscu.

Ale, ach, ach, Ty nie wiesz rzeczy kluczowej w tym wypadku, Miły Czytelniku. Nie wiesz, z jakiej to wsi A. wyjeżdżała w wielki świat studiować, żegnana przez szlochającą matulę, ocierającą łzy ani chybi zapaską ręcznie tkaną w zimowe noce przy świecach. Łojowych.

Otóż wieś ta nazywa się Białystok.

Pochodząca z małej, przytulnej wsi Białystok koleżanka dowiedziała się o sobie z artykułu jeszcze wielu interesujących rzeczy.

Dowiedziała się, że zatrzymywała kubek z Coffee Heaven, aby nalewać do niego kawy i spacerować po Krakowskim Przedmieściu udając, że jest Tutejszym.

Dowiedziała się, że jest świadoma, że powinna być wdzięczna firmie, że dzięki niej nie musi z dyplomem wracać na swoją wieś (pewnie, co by tam robiła, skoro jedną księgową już mają? O wójcie wsi Białystok nie wspominając).

Dowiedziała się, że czuje się (uważasz, Czytelniku) zaszczycona, bowiem dostała od team leadera karnet do fitness clubu.

Dowiedziała się, że wyjazdy do domu traktuje jako ratujący budżet uzupełnienie bilansu białek i tłuszczów.

Dowiedziała się, że wozi swojej mamie "miejską wałówę", czyli kolorowe czasopisma i książki Coelho (co więcej dowiedziała się, że jej mama w ogóle czytuje Coelho).

Dowiedziała się, że jej marzeniem jest urządzić mieszkanie w stylu minimalistycznym i mieć białą sofę.

Tego wszystkiego i wiele więcej dowiedziała się o sobie z tego artykułu A., a przy okazji także Królowa Matka, która A. zna, ale o tym, że zadawała ona szyku kubkiem z Coffee Heaven nie wiedziała. A pani dziennikarka wiedziała i się tą wiedzą podzieliła, czy to nie miłe?

A i tak A. miała dużo szczęścia i nie dowiedziała się o sobie, że dopiero w Warszawie pierwszy raz trzeba było sobie zadać pytanie "kim jestem"? I że przedtem nie musiała określać się wobec np. geja, bo w ogóle pierwszego na oczy zobaczyła w stolicy, a przedtem miała małą ilość zajawek, czyli dostępnych możliwych światów (bo jak ogólnie wiadomo internet kończy się na Warszawie, równo z granicami administracyjnymi miasta, normalnie jak nożem uciął) - a tego właśnie dowiedziała się osoba określana przez panią dziennikarkę jako B.

Albo, że słyszy, jak matka zaciąga, ale bez żenady melduje się u kierowcy busika, by odebrać przysłaną z domu wałówkę w ruskiej kraciastej torbie obwiązanej sznurkiem, jak osoba opisywana jako C.

Inna rzecz, że oni wszyscy dowiedzieli się, że są przedstawicielami podklasy uprzykrzającej Prawdziwym I Rodowitym życie za pomocą przenoszenia na kulturalny teren nawyków z podwórka w rodzaju stawiania samochodu na dwóch miejscach parkingowych, jak taczki z gnojem. Wychodzenia w gaciach dresowych na taras. Zostawiania na korytarzu worków ze śmieciami i wyrzucania przez okno wyłysiałych choinek.

Nie potrafiącej się otrzasnąć z przaśnego myślenia o potrzebach przyziemnych i nabrać szacunku dla miasta, które to przaśne myślenie jest oczywiste nawet dla Szlachetnego, Rodowodowego kierowcy autobusu, który - słusznie i w prawie będąc - może to Słoikom wypomnieć.

Zaniżającej wymagania, bo godzą się na warunki pracy, na które honorni Rodowici by się nie zgodzili, a Słoiki i owszem, bo "matula kapuchy upichci, ziemniorów nakopie, jajków od kurów zbierze i minimalna (pensja, jak domniemywa Królowa Matka) im wystarczy".

Co to za język jest?! - pomyślała w popłochu Królowa Matka, a potem sobie przypomniała, że dyć my tu wszystkie mieszkańce wsi Białystok i wsi Toruń, i tych wszystkich wsi, które są wsiami, gdyż nie są Warszawą tak śmiesznie gadamy, coby się jaśniepaństwo pośmiać mogli, ino jej to z głowy wyleciało, bo to musiała i łobiad dzieciskom uwarzyć, pierwej je z polepy pozbierawszy, i jajków pomalować, wyngla nanieść, bo akurat je we wsi, a w przerwie Coelho poczytać (alibo inno gazete z wielgiego świata, co to ją ludzcy państwo czasem z Warsiawy samej przywiezo), sylabizując przy tym i ustami ruszając, i co rusz ślozy rogiem serdaka ocierając, jak ją jakowaś żałość we żywocie ścisła...

Ale poważnie.

Możliwe, że osoba B. jest dokładnie taka, jaką ją autorka, ekhm, reportażu opisała. Możliwe, że osoba C jest takim samym cynicznym typkiem, który za parę minut będzie się wstydził zaciągającej matki, ale ciągle będzie brał od niej wałówkę (mimo posiadania domu, rodziny i dwóch zamrażarek).

Możliwe, że osoby te faktycznie pochodzą z Mławy i wsi pod Białą Podlaską, a nie ze wsi Białystok (jak napisała inna koleżanka na Facebooku: "Przez te wszystkie Wasze pałace Lubomirskich, Branickich, ratusze, cerkwie, archikatedry i kamienice nie widzę, gdzie stawiacie taczki z gnojem!" - tak, właśnie z takiej wsi).

Możliwe, że osób, z którymi autorka rozmawiała było nie trzy, ale trzydzieści trzy, i dziennikarka z najbardziej charakterystycznych wypowiedzi ulepiła sobie tzw. "uśrednione jednostki" (utworzone z wyjeżdżających na weekend "do łojców" do swoich rodzinnych wsi - Lublina, Zamościa, Kielc, Białej Podlaskiej... ).

Nie jest to istotne, ponieważ Królowa Matka teraz już nigdy tej autorce nie uwierzy.

Nieistotne, co napisze.

Jak ważki temat poruszy.

Na jak ważną sprawę będzie chciała zwrócić uwagę.

Królowa Matka nie chce dociekać, czy i jakie kompleksy leczy dziennikarka popełniając tekst pełen wyższości i pogardy dla ludzi, opisywanych z dobrotliwą wyższością jako ćwierćinteligenci o umysłowości rozwielitki, którzy może i dojdą do czegoś ciężką, tępą pracą, ale kudy im do duchowo rozwiniętych przedstawicieli Prawdziwie Czystej Rasy, co to wolą odejść z pracy z powodów trudnych relacji z szefem, mieszkać z mamusią, ale inwestować w przyjaźń i relacje międzyludzkie, a nie w pracę i pieniądze, jak ta prymitywna siła robocza rajcująca się wysyłaniem maili do szefa o północy.

Nie chce dociekać, dlaczego po przeprowadzeniu rozmowy z fajną, inteligentną osobą (coś pozwala Królowej Matce podejrzewać, że niejedną), absolwentką dwóch kierunków ukończonych na UW, oczytaną i ciekawą świata, pani dziennikarka odczuła nieodpartą potrzebę, by swoją rozmówczynię uśrednić i przyciąć według swojej tezy i swojej wizji. I dlaczego ta wizja ogranicza się do prostej, by nie rzecz prostackiej dziewczyniny z matulą, której trzeba wozić kolorowe czasopisma z Wielkiego Świata. Które to czasopisma matula będzie z szacunkiem przeglądać, ani chybi odwracając strony przez bibułkę.

Królowa Matka napisze tylko, że tekst uważa za obraźliwy, i nie wyłącznie ze względu na sprowadzoną do roli prostej dziewuchy, która lata po rodzinnej wsi radośnie lansując się karnetem na siłownię Koleżankę.

Ale ze względu na ciężko pracujących ludzi, którzy podjęli trudną decyzję o wyjeździe z rodzinnych miejscowości, którzy poradzili sobie w sytuacji, w której taki tchórz jak Królowa Matka nie poradziłby sobie z pewnością, którzy odważyli się na budowanie życia w nowym, nie zawsze przyjaznym środowisku - a którzy zostali potraktowani pogardliwie, jak stonka wyżerająca Nasze Wspólne Dobro, i nic nie dająca w zamian.

Oraz ze względu na dorabianie prostackiej gęby buraków warszawiakom (tym Rodowitym :)), przedstawionym niczym cenzorzy, którzy wg ustaw norymberskich klasyfikują ludzi według pochodzenia. I którzy obudowują się w swojej niechęci do obcych jak w twierdzy, zakładając strony dla Czystych Rasowo na Facebooku.

Tabloidowy tekst w nie-tabloidowym czasopiśmie.

Szkoda.

I trochę wstyd.

PS. A dla wiadomości pani redaktor - Królowa Matka od swojej Matki i od swojej Teściowej zawsze wraca obładowana jedzeniem. Zawsze. A mieszka w odległości 15 minut jazdy samochodem, w tym samym mieście. I to nie znaczy, że Królowa Matka traktuje wizyty u Mam jak "ratujący budżet uzupełnienie bilansu białek i tłuszczów". 

Po prostu większość Mam lubi dokarmiać swoje dzieci. Taki miły zwyczaj w wiejskich rodzinach :).