Kwietniowo.

Są dwa wiersze, które każdy człowiek znający Królową Matkę osobiście ma szansę usłyszeć każdego roku, mniej więcej o tej samej porze (to znaczy, o dwóch tych samych porach :)). Pierwszy to "Jak bardzo pada śnieg" z "Kubusia Puchatka". Królowa Matka nie lubi książki, bo ją niepomiernie drażnią niemal wszyscy bohaterowie, ale gdy chadzała do liceum przyjaźniła się serdecznie z wielbicielką mieszkańców Stumilowego Lasu, a wielbicielka deklamowała ten wierszyk zawsze w chwili, gdy dostrzegła pierwszy śnieg. Dosłownie "zawsze w chwili"- nie bacząc na to, czy znajduje się na lekcji, na przerwie, podąża do szkoły, stoi w kolejce do tego, co akurat rzucili, podróżuje środkami komunikacji miejskiej - gdy ujrzała pierwsze w danym roku wirujące śnieżne płatki wierszyk cisnął jej się na usta i nijak nie dawał powstrzymać. Zaraziła tym Królową Matkę na tyle skutecznie, że robi to ona nadal, chociaż od ukończenia edukacji w szkole stopnia średniego minęło ho, ho, ho, ile lat.

Na ten zaś wiersz nadszedł czas dzisiaj, w ukochanym momencie wiosny:

BRZÓZKA KWIETNIOWA
 
To nie liście i nie listki,
Nie listeczki jeszcze nawet -
To obłoczek przezroczysty,
Pozłociście zielonawy.

Jeśli jest gdzieś leśne niebo,
On z leśnego nieba spłynął,
Śród ogrodu zdziwionego
Tuż nad ziemią się zatrzymał.

Ale żeby mógł zzielenieć,
Z brzozą się prawdziwą zmierzyć,
Ściemnieć, smugę traw ocienić -
- Nie, nie mogę w to uwierzyć.

                                        Julian Tuwim

Cztery takie obłoczki zatrzymały się nad ziemią w ogrodzie* Królowej Matki.

Sprawiają, że się uśmiecha za każdym razem, gdy spogląda w okno.

* "w miejscu, które kiedyś będzie ogrodem", jak Królowa Matka posępnie i beznadziejnie zauważa za każdym razem, gdy mówi "ogród", a na myśli ma ten ugór, pośród którego stoi jej domostwo.