Komiksowo :)

Dawno, dawno temu Królowa Matka była młoda (ach!), piękna (ekhm...) i bezdzietna (ACH!!!). Oraz nie czytała komiksów. Nie z zasady, tylko dlatego, że od dziecięctwa przyzwyczaiła się do dużych form z dużą ilością tekstu, doszła nawet do etapu, gdy przeszkadzały jej ilustracje (chociaż wielbi wielu ilustratorów, w dodatku coraz to nowi jej do wielbienia dochodzą), a komiks to takie... mało do czytania, ledwo się człowiek rozpędzi, a tu koniec. Nie zaliczyła więc wszystkich tych "Thorgali" i "Batmanów", robiąc wyjątek dla Asterixa&Company oraz Profesorka Nerwosolka. Ale i to pobieżnie, a Asterixa w dodatku za dorosłych lat (czyli w czasach, gdy statek piratów ustylizowany na "Tratwę 'Meduzy'" Gericault był w stanie ją rozbawić).

Aż pewnego dnia odwiedzając Najlepszą i Najstarszą Psiapsiółę, poślubioną, jak to Królowa Matka mawia, "Stanozjednoczończykowi", natrafiła na komiks Billa Wattermana "Calvin and Hobbes". Małżonek Psiapsióły używał go do nauczania języka angielskiego polskich studentów, a Królowa Matka, raz rzuciwszy okiem, natychmiast zrozumiała, czemu.

Calvin to mały chłopczyk, zahibernowany przez autora mniej więcej w szóstej-siódmej wiośnie życia. Hobbes to jego maskotka - tygrys, zwykły pluszak dla całego świata, gadający i współbrojący kumpel dla Calvina. Królowa Matka wie, że komiks kiedyś ukazał się w Polsce, ale nie słyszała, by odniósł oszałamiający sukces (chyba, że źle słyszała, bardzo się ucieszy, jak ktoś jej powie, ze jest w tej kwestii ignorantką). W każdym razie Królowa Matka doznała iluminacji, przeczytała trzy tomy zebrane przygód Calvina, potem jeszcze jeden, który dostała w prezencie, oraz wycinane i przysyłane jej przez Przyjaciółkę ze Stanów historyjki zamieszczane w gazetach, i, niesiona falą zachwytu, rozbawienia, podziwu dla lekkości pióra i ołówka Autora oraz jego niewątpliwej, dogłębnej znajomości tematu, wypowiedziała te oto słowa, (kompletnie niepomna własnego głębokiego przeświadczenia, że nie powinno się takich rzeczy mówić na głos, bo kto może wiedzieć, kto tego akurat słucha):

"Jak ja bym chciała mieć kiedyś takiego syna! Przynajmniej nigdy bym się nie nudziła!".

Że już Królowa Matka nie wspomni o tym rysunku, który nasuwa jej taką refleksję, że komiks ten powinien być niewiarygodnie popularny oraz rozumiany przez większość (a można postawić śmiałą tezę, że może i przez wszystkich) Rodziców na Świecie:

...

... i wiecie co?

Marzenia się spełniają ;DDD!

Królowej Matce przynajmniej dwa razy ;D.