Powoli

W młodości, wczesnej, Królowa Matka prowadziła dzienniczek, i w dodatku wystartowała z górnego pułapu, a mianowicie, urzeczona lekturą "Dziennika" Marii Baszkircew, (zupełnie jak bohaterka jakiejś powieści, Królowa Matka nie pamięta jakiej, zdaje się, że było to "Kochany Wrogu" albo "Tajemniczy opiekun"), pisała dziennik a la Baszkircew. Czytał ktoś w ogóle Marię Baszkircew? Zasadniczo była rzeczona Maria złotym dzieckiem, bardzo przekonanym, że jest piękne, pożądane i przeznaczone na geniusza, i bez skrępowania, wątpliwości i cienia samokrytycyzmu (czyli tego, czym Królowa Matka dysponuje, i zawsze dysponowała, wręcz w nadmiarze) dawała temu wyraz, a dziennik pisała od 12-go roku życia, Królowa Matka zaś ją naśladowała, też od 12-go roku życia. Niebiosa miłosierne, co to był za cyrk, Królowa Matka, chude, długie, w okularach, źle uczesane, źle ostrzyżone, unikające patrzenia na ludzi w nadziei (płonnej), że jeśli ona na nich nie będzie patrzeć, oni jej nie zauważą, zakompleksiałe brzydactwo pisała, jaką jest kwitnącą i jak różni młodzieńcy omdlewali, itepe, itede, możesz to sobie wyobrazić, Drogi (i zapewne turlający się w tej chwili po podłodze ze śmiechu) Czytelniku, a jak nie możesz, to Królowa Matka Cię o to winić nie będzie. Z właściwym sobie zamiłowaniem do precyzji i cyzelowania szczegółów pisała to Królowa Matka stalówką i atramentem, czerpanym z kałamarza, na biureczku zdobnym w koronkowe serwetki, i dziw bierze, że nie skombinowała gdzieś lampy naftowej dla uzupełnienia entourage'u. Walcząc ze stalówką i poczuciem obciachu twardo pisała, jaką jest zachwycającą, ale w końcu obciach ją przerósł, Maria Baszkircew i jej geniusz poszedł w kąt, a sam dzienniczek (przy wydatnej pomocy Autorki) diabli wzięli :))).

Ale chęci do pisania już nie.

I, pozbywszy się wraz ze stalówką, kałamarzem i atramentem Muzy w postaci Marii i jej omdlewających dla jej urody wielbicieli, Królowa Matka zaczęła pisać miast o nowych toaletach (!!!) i zachwytach doznanych na skutek zetknięcia się ze Sztuką, która to Sztuka wycisnęła jej łzy z ócz, o koledze, z którym sie przyjaźniła i przestała na skutek złośliwych koleżanek, dręczących ją, wyśmiewających i zarzucajacych uczucia, których nie żywiła (co w wieku lat dwunastu jest powodem wystarczajaąym dla zrujnowania przyjaźni).

A potem się zakochała i pisała wyłacznie o tym.

A potem się odkochała, ale nie umiała już przestać pisać.

I pisała, pisała, pisała przez wiele, wiele lat, o zakochaniach i olśnieniach, o filmach, które pokochała i książkach, które ją zachwyciły (a także o tych, które były wyłącznie stratą jej cennego czasu), o przyjaciołach, którzy czasem zawiedli, o ludziach, którzy czasem ranili, o szkole, studiach, pracy, o chorobie i śmierci swojego Ojca, o wyjeździe siostry, o własnym ślubie i narodzinach Potomka Starszego, czasem także o ważnych wydarzeniach politycznych, kulturalnych i społecznych (z autorskim komentarzem ;))... a potem przerwała pisanie by wrócić do niego dopiero na tym blogu.

 Ale zachowała wszystkie swoje zeszyty, zeszyciki, notatniki i kalendarze, i czasem je przegląda. A zawsze, gdy je przegląda zauważa, że składają się na nie przeważnie wpisy smutne. Że gdyby przejrzał je ktoś z zewnątrz, ktoś z boku, nie znający Królowej Matki musiałby uznać, że jej życie było aż nazbyt często smutne, depresyjne, bolało ją i uwieralo. Wbrew oczywistej (dla Królowej Matki) prawdzie musiałby pomyśleć, że pisząca to wszystko osoba była (albo nader często bywała) w depresji. 

A wszystko dlatego, że Królowa Matka pisala szczególnie dużo i obrazowo w chwilach, gdy życie ją przerastało, a rzeczywistość mocno przycisnęła, i nawet wtedy, gdy zaczęła pisywać dziennik nie w zeszytach, ale w kalendarzach (właśnie po to, by pilnować się, pisywać codziennie i chwytać emocje każdego bez wyjątku dnia) więcej i chętniej wyrzucała z siebie słowa, gdy coś ja bolało i gdy, pisząc, porządkowała rozszalałe emocje, albo chociaż się wyżalała.

Natomiast omijała dni takie, jak ten.

Listopadowy wczesny wieczór. Słońce zachodzi w sposób nieskazitelnie kiczowaty, puchate, przypominajace gałki lodów cumulusy, bladoszare, na tle różowego nieba wygladają raczej na bladobłękitne. Gdyby to namalować wyszedłby Król Kiczów, coś, co dumnie mogłoby zawisnąć nad kominkiem w towarzystwie "Jelenia na rykowisku" i rogów po przodkach made in China, namalowane na niebie jest zaś po prostu piękne.

Słońce załamuje się w liściach - blade, listopadowe słońce wydaje się promienne i jasne dzięki tej odbijającej je złotości.

Wieczór, mimo swej urody i słoneczności, jest chłodny. Ale w domu jest ciepło. Szumi w czajniku woda, w towarzystwie cichego bulgotania uwalnia swoje wonie pyrkoczący na wolnym ogniu ryż z warzywami, w całym domu pachnie przyprawami.

Za chwilę zapachnie swieżo zaparzoną herbatą.

Dzieci akurat nie wrzeszczą, nie kłóca się, nie wydają z siebie jękliwych, wyjących dźwięków (specjalność Pomponów). Potomek Starszy biedzi się nad zadaniem domowym pod czujnym okiem Pana Małżonka, Potomek Młodszy bije kolejne rekordy świata w skoku w dal na X-boxie. Pompony zgodnie bawią się na dywanie - Pompon Starszy cierpliwie układa wieżę z klocków, Pompon Młodszy jeździ po domu ciężarówkami, połaczonymi ze sobą za pomoca gumowych haczyków w długie sznury. To pierwszy dzień, gdy Królowa Matka zdjęła blokadę w postaci zamotanej na gałkach drzwiczek gumki z drzwi śmietnika, a Pompony - pilnie je cały dzień obserwowała - użykując rzecz godnie z przeznaczeniem nie wykazywały jednocześnie ochoty, by wleźć do śmietnika, wywalić całą jego zawartość na środek kuchni i pożreć to i owo, jakieś obierki, jakieś papierki po batonikach, cokolwiek, do czego się dorwą zanim je z kolei dorwie i pozbawi tak wyśmienitej rozrywki Karząca Ręka Sprawiedliwości. Trudno w to uwierzyć, ale chwila, gdy można się pozbyć chociaż jednego zabezpieczenia przed Niszczycielskim Duetem Pomponim chyba wreszcie nadeszła.
                    

Światło lampy rozprasza nadchodzącą ciemność ciepłym, pomarańczowym światłem. Herbata już gotowa, upieczona wczoraj szarlotka nie roztacza po całym domu swojego zapachu, ale nie ujmuje jej to doskonałego smaku.

Kończy się kolejny dzień.

Za takimi dniami tęskniła Królowa Matka leżąc w szpitalu, patrząc przez okno na szczęśliwych ludzi, biegnacych do swoich szczęśliwych domów i szczęśliwych rodzin, planujących obiady na jutro i wyjazdy na wakacje, i nie wiedzących być może (jeszcze?), że są tak bardzo szczęśliwi. Za takimi dniami i takimi rzeczami, za hałasem, czynionym przez dzieci, ulubionym kubkiem z ulubioną herbatą, za dobiegajacym zza ściany śmiechem Starszych Synów, którzy już powinni spać, ale jakoś nie mogą się nagadać, za sapaniem Małych przez sen, za spokojnym klepaniem w klawiaturę, ulubioną książką czytaną w ulubionym fotelu pod kocykiem, gdy za oknem ciemność i wiatr, szarpiący gałęzie drzew. Za zwykłymi dniami przeżytymi w zwykły sposób, które okazują się zupelnie niezwykłe w chwili, gdy w oczy zaglada nam świadomość, że takich dni może już więcej nie być.

Za dniami, przeżytymi normalnie.

Zwyczajnie.

Powoli.

Za dniami, które nie są na tyle ważne, by je opisywać w pamiętnikach, dziennikach i na blogach.

Za szczęśliwymi dniami jak codzień.