Królowa Matka i reklamy VII

Królowa Matka zauważyła ostatnio, że co ona opisze jakąś szczególnie wkurzającą/ głupią/ głupią i wkurzającą/ mijającą się z celem / i tak dalej, i tym podobnie/ reklamę, natychmiast znika ona z ekranów, i wysnuła w związku z tym narzucający się sam przez się wniosek, że wszyscy copywriterzy w Polsce czytają jej bloga i stosują się do jej uwag :). Powodowana zatem szlachetną misją zwiększania  ilości Dobra we Wszechświecie postanowiła dorzucić kolejny wpis do serii jej wpisów reklamowych i spowodować w ten sposób usunięcie opisanych w nim reklam z przestrzeni publicznej.

No to lu, przystępujemy do zwiększania.

Na wstępie Królowa Matka wyznać musi, że budzą w niej najdziksze instynkty (i nie, nie są to szlachetne instynkty, nie łudź się, Drogi Czytelniku) wszelcy reklamowi rodzice (zazwyczaj są to mamusie), którzy na widok własnych dzieci - znanych im przecież, nieraz od paru ładnych lat - uśmiechają się z takim wyrazem twarzy, jakby doznali ekstazy religijnej. Królowa Matka, której w końcu pewne macierzyńskie uczucia nie są całkiem obce, zawsze z niepokojem pyta męża, czy może też ma takie coś na twarzy i po prostu tego nie kontroluje, bo w sumie, kto wie, może to jest obowiązkowe?

Zaś ostatnio w dziedzinie reklam z ekstatycznie zapatrzonymi w swoje pociechy rodzicami doszło do, skądinąd chwalebnego, równouprawnienia, i do rozanielonych mamuś zaczęli dołączać rozanieleni tatusiowie.

Jednego z takich tatusiów ma właśnie Królowa Matka zamiar znieważyć słowem (bo czynem się, niestety, nie da).

Otóż mamy, Czytelniku, alpejską łąkę, na alpejskiej łące kwitną sobie kwiatki, latają motylki, śpiewają ptaszyny, pluska strumyczek, a słonko oświetla to wszystko przygrzewając łagodnie i zapewne z uśmiechem na słonecznych ustach. Pośród ptaszyn, motylków i pod słonkiem na kocyku spoczywa Klasyczna Dziewczynka - blond włosy do pasa, oczy błękitne, rasa nordycka, psiakrew, że Królowa Matka poleci klasykiem, biała sukienczyna - i czyta sobie opasłą księgę, którą w pewnym momencie zamyka i zwraca się do tatusia z pytaniem:

- Tato, a co to są zagęstniki?

Królowa Matka zastanawia się, o czym traktuje książka czytana przez blond pacholę raczej przelotnie, bo łapie ją szczękościsk na sam widok tatusia, który odpowiada dzieweczce:

- Nie wiem, kochanie.
- A barwniki? - drąży Dzieweczka.
- Nie wiem - cieszy się tatuś.
- A konserwanty?
- Nie wiem! - odpowiada tatuś z entuzjazmem, i to ma nas przekonać do natychmiastowego nabycia serka Almette, który niczego z tych brzydkich, długich słów, co to ich tatuś nie wie, nie zawiera.

Hm.

Królowa Matka obejrzała reklamę po raz pierwszy, odblokowała zaciśniętą szczękę i udała się do pokoju, w którym jej dzieci, lat pięć i osiem, budowały osiedle dla dinozaurów.

- Dzieci moje - zagaiła. - Co to są zagęstniki?

Potomki spojrzały na Matkę z niewielkim zdziwieniem, są bowiem do niej przyzwyczajone, i odparły:

- Takie substancje, które zagęszczają.
- Znacie jakieś? - drążyła Królowa Matka, chociaż nie jest rasową Blond Dzieweczką.
- Żelatyna - odparły  Potomki. - I jeszcze to drugie... a, pektyna! I mąka ziemniaczana...

- OK - rzekła Matka - A co to są barwniki?
- Takie rzeczy, które barwią - odpowiedziały Potomki, już trochę zdziwione. - Chemiczne i naturalne. Na przykład - przekrzykując się - sok z jagód... sok z buraków... sok z marchwi... kurkuma...

A teraz wnioski:

Królowa Matka nie jest tak do końca pewna, czy nie mija się z celem reklama, która nie pokazuje niczego innego ponad to, że urocza Blond Dzieweczka ma ojca imbecyla. Ojciec Blond Dzieweczki ponadto kojarzy się Królowej Matce z tymi rodzicami, którzy w ogóle nie słuchają swoich dzieci. O co by te dzieci nie spytały, czy byłoby to imię babci czy einsteinowska teoria względności, usłyszą odpowiedź "nie wiem" nie dlatego, że rodzic nie wie, ale dlatego, że nie wysłuchał pytania. Tylko tak bowiem da się wyjaśnić podobna odpowiedź dorosłego bądź co bądź człowieka na pytanie, co to są (już pal licho te konserwanty) barwniki.

To jest ta łagodna wersja, istnieje bowiem również hardcorowa, i Królowa Matka zaraz się nią podzieli. Swego czasu znalazła ona w internecie mnóstwo negatywnych opinii o reklamie Nutelli, w której to reklamie wpatrzony w córkę "taka-jest-już-duża-a-jeszcze-pół-roku-temu-ubierała-się-na-różowo!" tatuś wywoływał w widzach skojarzenia z kazirodcą. Otóż ten tatuś to jest pikuś i małe miki w porównaniu z tatusiem z Almette, który wpatruje się w córkę wzrokiem zarezerwowanym dla kochanki, a jego "nie wiem, kochanie" powiedziane są tak sypialnianym głosem, że w Królowej Matce coś wzbiera, dusi, wyje, świecąc alarmową czerwona lampką i wywołuje chęć sięgnięcia po telefon i wezwania służb społecznych, policji, albo chociaż pogadania z kimś kompetentnym w telefonie zaufania.

Czego zaś nie wywołuje, to chęci, by spożyć reklamowany serek.

W następnej reklamie znów mamy uśmiechniętą uśmiechem Matki-Ze-Stepford mamusię i dwoje rozkosznych dziateczek prowadzących z niewymuszonym, nieprawdaż, wdziękiem rozmowę przy stole. "Dobre danie to takie, które jest grzeczne" sepleni jakże, cha, cha, cha, zabawnie przesłodka dziewczynka z obowiązkowymi loczkami i kokardką, i z makijażem, który jest co prawda na planie filmowym też obowiązkowy, ale który powinien być niewidoczny, bo jak jest widoczny, to urocza dziewczynka wygląda jak stara-maleńka, i ktoś to powinien był zauważyć zanim rzecz poszła w świat. "A wiesz, skąd pochodzi makaron?" rzuca, wciąż niewymuszenie, dziewczynka, na co jej brat (lepiej umalowany, ale gorzej sepleniący) odpowiada: "To ty nie wiesz, że makaron nie umie chodzić?" och, hi, hi, hi, jakie to przezabawne i, zauważyłeś, Czytelniku? Takie niewymuszone.

Copywriterowi (lub grupie copywriterów), który (którzy) popełnił (-li) to dzieło dla firmy Lubella Królowa Matka musi powiedzieć, jako właścicielka dwóch (fakt, że nieumalowanych, ale może nie ujmuje im to błyskotliwości wypowiedzi) wygadanych istot rodzaju dziecięcego - otóż to tak nie działa. Nie można posadzić dzieci przy stole i kazać im tak, ho, ho, ho, przezabawnie przekręcać słowa i tak, he, he, he, uroczo okazywać pokrętność (albo świeżość, jak kto woli) myśli typową dla dzieci. Dzieci bowiem nie wiedzą, ze przekręcają słowa i nie mają pojęcia, że opisują świat w pokrętny (lub świeży) sposób - opisują go tak, jak go widzą, a to, że widzą go inaczej niż wytresowani dorośli zawsze zaskakuje. Dlatego spisanie (a już wymyślenie to jest kompletna mogiła) dziecięcych powiedzonek, wtłoczenie ich w trzydzieści reklamowych sekund i przedstawienie jako niewymuszonego dialogu zawsze sprawi wrażenie sztucznego, odegranego na siłę, nienaturalnego skeczu, który wywoła zachwycony uśmiech wyłącznie u rodziców i dziadków małych aktorów, no i u tej ślicznej dziewczyny, która w reklamie gra ich mamę, ale ona się nie liczy, bo jej za to zapłacono.

Królowa Matka paluszków rybnych nie jadła nigdy, nie je teraz, i raczej jeść nie będzie, ale trudno jej przejść obojętnie obok ostatniej reklamy Frosty, tej w której mały chłopiec dzwoni do jakiegoś miszcza patelni z pytaniem "Piotr, mama powiedziała mi, że w paluszkach Frosty jest prawdziwa ryba, czy to prawda?". Co za niespodziewane szczęście!!! W paluszkach rybnych Frosty jest ryba!!! Ludzie, LUDZIEEEE!!!!!!!!!!! Słyszeliście??? W PALUSZKACH RYBNYCH JEST RYBA!!!!!!!!!!!!! Uwierzylibyście w coś takiego?!


Królowej Matce ręce opadły, jak to usłyszała pierwszy raz, ale nie zdążyła nawet zacząć się z reklamy natrząsać, gdy dobił ją kolejny spot, tym razem jakiejś firmy mleczarskiej reklamującej swój jogurt jako taki, który powstał z mleka. Ranyjulek, świat się kończy, jogurt z mleka!!! Tylko czekać teraz na reklamy opisujące zawartość cukru w cukrze, i w ten sposób koło Inspiracji Artystycznych zostanie zgrabnie domknięte.

Ponieważ zbliżają się święta pojawiło się w TV mnóstwo reklam zachęcających do zażywania specyfików na wątrobę (Królowa Matka doliczyła się siedmiu różnych, ale nauczona doświadczeniem wie, że to jeszcze nie koniec), wśród których prym wiedzie sadystyczna babunia z reklamy - bodajże - Proliver. Małżonek babuni snuje się po kuchni, zaglądając do garnków, wąchając upojne wonie i  wzdychając: "o, kooopytka!", "o, goooolonka!", "kaaarkówka", na co natychmiast odzywa się babunia, mówiąc oschle i z satysfakcją: "nie wolno ci!", "będziesz żałował!". To po cholerę zawsze to właśnie gotuje??? Wie, że ma w domu chorego człowieka, któremu niektórych rzeczy nie wolno jeść, i umyślnie je przygotowuje? Bo jakoś w tle nie majaczy wpatrzona w garnek łakomym wzrokiem drobna dziatwa, która pozwalałaby domniemywać, że babcia gotuje dla całej, dużej rodziny, a dziadek, niestety, powinien złożyć swe kulinarne żądze na ołtarzu obowiązku ojca-żywiciela i, cierpiąc duchowo, pić swoje ziółka i jeść omlet z białek. Ale nie. Żadnej rodziny, babcia jest najwyraźniej sadystką, znęca się dla samej przyjemności znęcania i trudno się dziwić, że w przedostatniej scenie nieszczęsny człowiek sięga po flaszkę pomimo ostrzegawczego "Będziesz żałować!".

Na pociechę pozostaje wrażliwym Widzom Reklamowym myśl, że sadystyczna psychopatka będzie musiała sama zjeść te wszystkie golonki i karkówki, i może nawet zapić je samogonem, a tego nie wytrzyma z kolei jej wątroba, dzięki czemu sprawiedliwości stanie się zadość.

Tak jakoś zrobiło się w tym wpisie kulinarnie... co przypomina Królowej Matce, że jest jeszcze jedna rzecz, po której musi się przejechać.

Ale to chyba już w osobnej notce...