Potomek Starszy, lat osiem, suplement

Dziś, w domostwie Matki Królowej Matki.

Królowa Matka i Potomek Starszy toczą sobie niewinną, towarzyską pogawędkę, dotyczącą (zapewne, gdyż temat tej konkretnej pogawędki zaciera się w pamięci Królowej Matki, zmuszonej przeprowadzić w dniu dzisiejszym długi szereg podobnych pogawędek, z prędkością światła. To taki element wrodzonego systemu odpornościowego występującego w celu ochrony równowagi psychicznej Wielodzietnych Patologii) ras i gatunków ostatnio narysowanych przez Potomka Starszego potworów. Potomek Starszy przez cały czas pogawędki spokojniutko bawi się małym pieskiem z jajka-niespodzianki, przerzuca go z ręki do ręki, ogląda uważnie, odczepia i ponownie przyczepia głowę do korpusika, i tak dalej.

W pewnej chwili, bez powodu, bez uprzedzenia, nie przerywając rozmowy, bierze rozmach i z całej siły rzuca pieskiem przez cały pokój - nieszczęsne zabawka uderza o przeciwległą ścinę pokoju i, w dwóch częściach, spada za fotel.

Królowa Matka (po dłuższej chwili milczenia, niezbędnej jej, by się otrząsnąć z osłupienia) - Synu, ale był jakiś powód, dla którego to zrobiłeś? O czymś myślałeś, rzucając tą nieszczęsną zabawką?

Potomek Starszy (po znacznie krótszej chwili milczenia, podczas której oddawał się autorefleksji, a przynajmniej w to chce Królowa Matka wierzyć) - Nie, nie myślałem o niczym. To jest właśnie mój główny problem, że ja najpierw coś robię, a dopiero potem myślę.

Hm.

 Po przeczytaniu notatki o zapomnianym tornistrze jedna z Czytelniczek w komentarzach napisała, że pożąda ciągu dalszego tej historii, interesuje ją bowiem, dlaczego Potomek Starszy ukrył tornister tam, gdzie go ukrył. Kempino, mam nadzieję, że zadawala cię tego typu odpowiedź na twoje pytanie "dlaczego?", obawiam się bowiem, że innej nie będzie :).