Rzeczywistość Reklamowa kontra Rzeczywistość Rzeczywista :)

Jakoś się ta irytacja reklamowa Królowej Matce nie zmieściła w poprzednim poście, ale że jest rozległa i z każdym nowym obejrzeniem coraz bardziej irytująca, Królowa Matka postanowiła jej poświęcić cały jeden wpis.

A zatem - jak ma się Rzeczywistość Reklamowa do Rzeczywistości Rzeczywistej, omówione na jednym, jaskrawym przykładzie.

Rzeczywistość reklamowa, czyli wyobrażona, czyli robiąca z Mózgu Widza budyń, albo i wodę, czyli wszystko, na co nie powinieneś dać się nabrać, Bezdzietny Czytelniku (bo Dzietny już wie, do jakiego stopnia nieprawdziwą wersję świata usiłuje wcisnąć nam Reklamodawca, i kto wie, Reklamodawco, czy nie przenosi swojej irytacji w związku z tym co widzi, swojego gryzącego sarkazmu i swojej frustracji na doczepiony do wizji produkt. A tego byśmy nie chcieli, n'est-ce pas?) wygląda tak:

Pogodny ranek, i to ranek, który na niedzielny Królowej Matce nie wygląda, w kuchni wysprzątanej na błysk pojawia się uśmiechnięta mamusia, z makijażem i fryzurą wystudiowanie niedbałą, po czym czułym ćwierkaniem woła swoje Dziecię na śniadanie. Dziecię objawia się w postaci Dzieweczki, lat około siedmiu, w pierwszej wersji reklamy, oraz Chłopca w tym samym wieku w wersji drugiej, zasiada Dziecię do stołu i się zaczyna! Układanie płatków w wieże, wkładanie do buzi po jednym, robienie samolocika z bułki, żucie niechętnie w pozycji półleżącej, sypanie płatków na podłogę i inne etcetery. Owszem, jak Królowa Matka sobie pomyśli, że Dziecięta dostały na śniadanie nie coś, co wyglądało choćby tylko tak:

... ale coś, co wyglądało tak:

 ... to się nawet nie dziwi brakowi entuzjazmu u Dzieci. Czemu się dziwi, to uśmiechniętej we wspomnianym już wcześniej na blogu stylu "Matki ze Stepford", opartej o lodówkę Mamusi, która wpatrując się zamglonym wzrokiem w mielącą od niechcenia szczękami bułę z masłem/suche płatki Pociechę, przy okazji zwisającej z krzesła, kładącej się na stole i zasypującej jedzeniem podłogę, myśli jednocześnie czule "Staś to cudowny chłopczyk/ Ania to cudowna dziewczynka".

Z pełnym szacunkiem dla uczuć macierzyńskich, w czym się przejawia cudowność Ani, małego, nieprawdaż "Chrupacza Śniadaniowego"? W tym, że siedzi nabzdyczona przy stole i je płatki po jednym? A Stasia? Tym, że nie zaszczycając Rozkochanej Matki nawet przelotnym spojrzeniem obserwuje, jak zrobiony z bułki samolocik rozpada się na dwie połówki? Rzeczywiście, wyjątkowe to musi być Pacholę!

I żeby jeszcze Mamusia ze Stepford wyciągnęła swojego, tiutiutiu, cudownego synunia/ najsłodszą córeńkę z łóżka o szóstej rano znając jego/jej cudowny talent w temacie spożywania posiłków! Ale nie. Na zegarze jak byk godzina dziewiąta, a Mamusia siedmiolatka/-tki, zamiast się miotać, biegać po mieszkaniu z jednym umalowanym okiem i tornistrem Progenitury w ręce, szukając zgubionych majtek/ piórnika, który "spakowałem wczoraj, mamusiu, na pewno, nie wiem, czemu go nie ma!"/czegokolwiek i usilować wypić choć trochę kawy nie parząc się nią zbytnio albo i - w przypadku zbiegu szczególnie korzystnych okoliczności - coś zjeść, tkwi sobie wsparta o lodówkę i zamglonym wzrokiem wpatruje się w Przeżuwacza Długodystansowego snując z uśmiechem godnym morfinisty wprowadzonego właśnie w błogostan za pomocą zażycia stosownego środka rozważania na temat tego, jak wyjątkowe ma dziecko.

No to rzućmy okiem, Drogi Copywriterze, który - jak Królowa Matka mniema - widujesz dzieci na zdjęciach i w wymyślonych przez się reklamach - jak wygląda Rzeczywistość Rzeczywista, ależ, co też Królowa Matka mówi, jaka rzeczywista, to jest Rzeczywistość, w której kto inny zajmuje się Pomponami po tym, jak je Królowa Matka przebrała z piżamek i przewinęła, i teoretycznie powinna móc zająć się już wyłącznie sobą, gdyż - też teoretycznie - jej Starsze Dzieci potrafią się same ubrać i nawet łóżka po sobie ścielą.

W Rzeczywistości Rzeczywistej Królowa Matka pojawia się w kuchni, która jest w miarę możliwości ogarnięta wieczorem, bo Królowa Matka nienawidzi wchodzić rano do zabałaganionego pomieszczenia, ale do błysku jej daleko,  poczochrana, zaspana, w piżamie flanelowej w owieczki, otwiera lodówkę i w zasadzie natychmiast staje się osią chaosu, który zaczyna szaleć po pomieszczeniu:

- Synu, ubierz się jakoś, ja cię błagam, nie lataj mi po kuchni na bosaka, bo kaszlesz... (w ostatniej chwili powstrzymując Potomka Młodszego przed wbiegnięciem na bosaka na kafelki) ... i ty też! Najpierw włóżcie coś na siebie! Twoje rajstopy są tam, gdzie je wczoraj położyłeś... te nie są twoje, masz w nich krok na wysokości kolan, (do Potomka Młodszego, któremu najwyraźniej w środku nocy odmieniły się gusta odzieżowe) co to znaczy, ze nie włożysz tych z Zygzakiem?  To włóż te w kropeczki, leżą na komódce. Nie, nie mogę ci dać bluzy z zielonymi napisami, bo jest w praniu... Nie, nie wyschła. Nie. Nie wyschła. NIE WYSCHŁA. Wieszałam ją wieczorem, była mokra, nie wyschła przez noc, zlituj się, włóż tę czerwoną!!! Jak rajstopy, które są na twojego brata za małe mogą nie być twoje? Tak, ja też cię kocham, ale puść moją nogę... puść moją nogę, muszę iść do lodówki... puść ją, błagam!!! Jogurt? Owszem, jest. Oczywiście, że możesz wziąć, wiesz, gdzie stoi. Co to znaczy, że nie lubisz truskawkowego, sam go sobie wybrałeś, wczoraj lubiłeś, a dziś nie? Trudno, w takim razie nie jedz. Nie, u babci nie ma innego. Nie, babcia nie kupi, ma szlaban na wydawanie swojej emerytury na wasze zachcianki... (do Potomka Młodszego, który puścił nogę, ale nie oddalił się zbytnio od Źródła Ciepła, jakim jest - w co nikt chyba nie wątpi - Królowa Matka) Synuś, ja uwielbiam, jak mówisz wierszyki, ale to naprawdę nie jest mome... (do Potomka Starszego, energicznie) Zostaw kota!!! Nie męcz jej, bo cię maźnie pazurami i... (z jękiem rozpaczy do Potomka Młodszego, który oblał się jogurtem i zasłania plamę dłońmi, robiąc Słodkie Oczka, Zestaw II) Rany boskie, nie wycieraj tego jogurtu rękami!!! (Potomek Młodszy zaczyna wyć i rozcierać jogurt po odzieży) Wiem, że nie chciałeś, nie złoszczę się, że wylałeś, tylko go nie wycieraj!!! Dobra, ściągaj bluzę... (w ostatniej chwili powstrzymując Potomka Starszego) Nie ty! Skończyłeś jeść? (łomot w zlewie mówi Królowej Matce, że Potomek Młodszy też skończył i grzecznie wyniósł po sobie talerzyk) Ty też? To zacznijcie się ubierać. Daj ten szalik, zawiążę ci, gdzie masz czapkę? Ta nie jest twoja, sprawdź w rękawie, słuchajcie, ja jestem jeszcze w piżamie, idę się przebrać, akurat teraz musisz do łazienki?! Dobra, to leć, co, i ty też? To ty też leć, ja wezmę w tym czasie lekarstwa, nie, synuś, nie naleję ci soczku... a jak myślisz, dlaczego? - bo nie ma, wczoraj wypiliście cały, dziś kupię, dlaczego ty jeszcze nie załatwiłeś, co tam miałeś do załatwienia w łazience? Błagam, wpuśćcie mnie do niej, ja się muszę przebrać! I umalować!!! Nie, ty się nie musisz malować, ty jesteś z natury śliczny... Tak, to są twoje buty. Na pewno twoje, tylko je odwrotnie założyłeś... Nie nazywaj go dzidziusiem! Synu, nie nazywaj go dzidziusiem, skoro go to denerwuje, robisz mu przykrość, nie widzisz tego? Nie, nie jesteś dzidziusiem... nie, nie jesteś starym dziadem... BŁAGAM WAS, wyjdźcie stąd, bo tata jest już gotowy i będzie znowu twierdził, że na mnie zawsze trzeba czekać!!! Tornister!!! Weź ze sobą tornister, ja odmawiam noszenia go, ja swój nosiłam dwanaście lat, to wystarczy!!!

I tak dzień po dniu. I to powyżej to wcale nie jest wersja "hard", to jest normalna normalność, a wręcz lajcik taki. I Królowa Matka wie, że to nie wyglądałoby dobrze w żadnej reklamie. Ale jednak zrywa jej się w gardle narastający warkot, gdy patrzy na wpatrzoną z chorobliwą wręcz czułością w Chrupacza Porannego Mamusię, i z powodu tego właśnie warkotu nigdy nie nabędzie jogurtu Danone.

Bo nie jest też dobrze, gdy coś w reklamie wygląda za dobrze :).