Królowa Matka w melancholii...

Królowa Matka jest smutna. Smutna. I jeszcze smutna. I baaardzo zmęczona. I przemyśliwuje nad likwidacją bloga, póki ma on imponująca ilość postów (trzynaście, opublikowanych jedenaście), bo może (jako Człowiek Z Natury Piszący) przywiąże się do tej formy wypowiedzi (do której chwilowo stara się przyzwyczaić, i idzie jej, co musi wyznać, tak więcej średnio) ta ilość wzrośnie, a Królowa Matka zabrnie dalej w oszustwo pt. "Jestem wesoła, kwitnę w rodzinnym szczęściu, mam do powiedzenia tyle interesujących rzeczy", bo bywa bardzo mało wesoła, czasem rozważa dzieciobójstwo jako sposób na nowe życie i oblicza, po ilu latach w celi wreszcie by odespała siedem lat macierzyństwa, a to, co ma do powiedzenia jest nudne jak noworoczne orędzie premiera dowolnego państwa, i tak samo mało odkrywcze. A poza tym skupia się na powstrzymywaniu paranoi polegającej na tym, że zaczyna pisać testament jak ją tylko coś zakłuje w lewym boku, a w porównaniu z tą paranoją i jej powodem to, co może napisać jest takie nieistotne, takie żałośnie błahe...

Więc Królowa Matka pójdzie zagłębiać się dalej w świecie "Trzech muszkieterów" (chociaż w chwili, gdy dotarło do niej, że Atos miał trzydzieści lat uznała, że jej świat nigdy już nie będzie taki sam). Albo pójdzie spać. I odeśpi ten smutek. Może on jutro minie. A jeśli nie - może minie chociaż odrobina zmęczenia...