sobota, 30 stycznia 2016

Ferie. Podsumowanie

Ferie się, nieprawdaż, Królowej Matce kończą i domagają się podsumowania, a zatem, proszszszsz, oto i ono:
 
- książek przeczytanych - pięć, 
- serii Sherlocka obejrzanych - trzy, plus jeden odcinek specjalny, 
- sweterek zszyty, 
- płatków śniegowych migoczących i nie migoczących zrobiona cała górka i nadal nie wiadomo, co z nich ostatecznie będzie, 
- ukończony jeden konik, żółty, 
- oraz dwie poduszeczki zyskały całkiem nowe ubranka, 
 
(co by się na blogu pokazało, ale się nie pokaże, gdyż aparat przebywa wew stolycy na leczeniu),
 
- spotkań towarzyskich - zero, bo samochód nawalił był całkiem tradycyjnie i uwięził Królową Matkę w Dziczy, 
- spamowania Domem w Dziczy na FB - trochę więcej niż zwykle, trochę mniej, niż Królowa Matka planowała, 
- bałwanków zbudowanych w ogródku - dwa duże i dwa "synki",
- całkiem nowe ciasto upieczone - jedno, 
- ciasta upieczone z przepisów dobrze znanych i wielokrotnie wypróbowanych - trzy, plus ciasteczka kawowe, 
- prób powstrzymania się od uduszenia wszystkich Potomków, indywidualnie i grupowo, i wepchnięcia ich pod lód na Wiśle/zakopania w błotku w lesie - nieliczona ilość,
 
a wszystko to zaowocowało objawieniem się na Blogu Głównym ośmiu wpisów (kilku przedferiowych, co prawda, ale styczniowych, a styczeń był miesiącem obfitującym w dni wolne wręcz nadzwyczajnie, co nie jest w tym wypadku rzeczą bez znaczenia), co daje nam jeden wpis na 3,875 dnia, częstotliwość dla Królowej Matki wręcz oszałamiającą.
 

Czas od tego odwyknąć, Kochani Czytelnicy.
 

Czas ponownie przyzwyczaić się do częstotliwości blogowania w skali jeden post na 10,032 dnia, jedna skończona robótka na kwartał, jeden odcinek Sherlocka w tygodniu (chyba, że się zaśnie przed końcem emisji) i jedna przeczytana książka w miesiącu, z której zresztą recki miodzio na blogasku i tak nie będzie, no, chyba, że w ramach tego jednego wpisu na 10,032 dnia, to wtedy tak.

Sposobów wyjścia z tego impasu widzi Królowa Matka kilka:
 
- objawia się nagle Oszałamiająco Bogaty i Obdarzony Nieskazitelnym Gustem Literacko-Rękodzielniczym Sponsor, który funduje Królowej Matce stypendium, comiesięczną pensję, szofera do odwożenia i przywożenia Potomków do szkół i przedszkoli, finansuje leczenie i SPA raz na kwartał, żeby Królowa Matka nabrała sił, a życie blasku, oraz dostawę interesującej lektury, że o odpowiedniej ilości włóczek, jako o rzeczy najzupełniej oczywistej, Królowa Matka nie wspomni.
 
Albo też Królowa Matka:
 
- trafia szóstkę w totka, najlepiej jakąś sympatyczną kumulację, rzuca w diabły tę całą robotę i po dwóch miesiącach niezbędnych, aby dojść do siebie zaczyna zajmować się robieniem tego, w czym jest najlepsza, czyli w pisaniu dla Was, Kochani Czytelnicy (przypochlebny uśmiech i machanie rzęsami w oczekiwaniu na falę taktownych potwierdzeń mode - on),
- dziedziczy spadek po obrzydliwie bogatym i całkowicie jej nieznanym krewnym, szczęśliwym przypadkiem pozbawionym innej rodziny, który marnotrawił swoje pieniądze na martini, szampana i kawior, podczas, gdy Królowa Matka mogłaby wreszcie rzucić w diabły tę całą robotę i po dwóch miesiącach... (patrz wyżej),
- wychodzi bogato za mąż... a, wróć, nie, to się nie liczy,
- zakłada tajne konto, na które Wierni Czytelnicy wpłacają jeden procent podatku, całkowicie spontanicznie i przez nikogo nie namawiani, jak w entuzjastycznym czynie społecznym normalnie, a Królowa Matka kąpie się w forsie, a w przerwach pisze. I czyta. I pisze o czym przeczytała. I dzierga. I pokazuje, co wydziergała, a potem znów pisze, i znów czyta.

I to by było wszystko, jeśli chodzi o twórcze koncepcje Królowej Matki w temacie przełamania zastoju w jej życiu twórczo-blogowym.

Ma ona za to pomysł, co Kochani Czytelnicy mogą zrobić ze swoim jednym procentem podatku, gdyby oni sami tego pomysłu jeszcze nie mieli, a prace nad stworzeniem królewskomatczynego subkonta nieco by się przeciągnęły.

Mogą go, na ten przykład,  oddać Jasiowi.

Jaś i Staś to prawie bliźnięta Pomponów.
 
Są tylko o jeden dzień młodsi.

Strona Jasia wisi na królewskomatczynym blogu. Ale jakby ktoś przeoczył/ przywykł i już nie zauważał to podsuwa Królowa Matka ku rozważeniu.


 
I oddala się wieszać pranie.

W ramach przerzucania prozaicznego mostu do codzienności nad rzeką wolności, wypełnioną Sherlockiem, książkami i płatkami śniegu z migoczącego mohairu.

Wzdech.

czwartek, 28 stycznia 2016

Rodzinka.pl, true story

Wszystkich wielbicieli Doroty Zawadzkiej alias Superniani Królowa Matka z bólem serca informuje, że muszą oni teraz odlubić jej (znaczy, Królowej Matki, nie Superniani) stronę na FB, że o blogu Królowa Matka nie wspomni*.

"Rodzinkę.pl" Królowa Matka oglądała nieszczególnie uważnie, co przyznaje, za pierwszego sezonu, a potem zaprzestała procederu, albowiem nie po to ma ona telewizor, żeby się denerwować oglądaniem własnej rodziny w nieco tylko przekrzywionym zwierciadle, tym niemniej gdzieś tam czasem coś jej mignie.

Dziś mignęło u Babci.

Pompon Starszy mijając telewizor w biegu zatrzymał się nagle i wpatrzył się w ekran jak zaczarowany.

- O! - powiedział z nabożnym szacunkiem po dłuższej chwili przetrawiania widoku pani Kożuchowskiej wygłaszającej głosem możliwe, że nieco podniesionym przemówienie do filmowych dzieci - Jak mamusia!!!

Szanowna Pani Małgorzato (co prawda w nastolęctwie regularnie mijałyśmy się na podwórku, albo i windę dzieliłyśmy, gdy leciałam w odwiedziny do mojej psiapsióły, a siostra królewskomatczyna śpiewała w tym samym, co Pani, chórze, tyle, że ona w tle, a Pani w solówkach, ale oficjalnie nas sobie nie przedstawiono, więc nie śmie Królowa Matka tykać), czy Pani chciała, czy nie (a raczej nie miała Pani tego w planach), stworzyła Pani na ekranie Królową Matkę, jak żywą**.

Od dziś...

IT'S OFFICIAL :).


*Dorota Zawadzka z wielkim dyzgustem wypowiedziała się była jakiś czas temu w temacie serialu i mamusi, wrzeszczącej na własne dzieci. Ekhm, ekhm, ekhm. Kłaczek. Państwo sami rozumią.

**No, z lepszą figurą i umiejącą chodzić na szpilkach. Ale nie czepiajmy się nieistotnych szczegółów, w końcu czym jest umiejętność chodzenia na szpilkach wobec wieczności :).

poniedziałek, 25 stycznia 2016

Miód i bakalie, czyli odwilż nam niestraszna

Ciasto wyhaczyła Królowa Matka na jednym ze szkolnych kiermaszów. Nabyła kawałek drogą kupna, aby wesprzeć finansowo dzieci organizujące kiermasz, spróbowała, po czym tak długo chodziła za wychowawczynią klasy i żebrała, aż nieszczęsna kobieta przeprowadziła wśród swych uczniów stosowne śledztwo, ustaliła, która mamusia jest autorką ciasta, wydębiła od niej przepis i przesłała go Królowej Matce SMS-em.

Królowa Matka z przepisem się zapoznała, doznała ekstazy, był to bowiem przepis nie dość, że na szklanki, to jeszcze do wykonania metodą "bierzemy, wsypujemy, wlewamy, mieszamy, pieczemy, jemy", czyli tą ukochaną przez Królową Matkę, osobę nie aż tak pracowitą, jak mogłoby się na pierwszy rzut oka wydawać.

I już mogła piec.

Na wstępie roztopiła w kąpieli wodnej miód, odlała z niego szklankę i odstawiła ją do ostygnięcia (info z SMS-a mówiło, że miód może być też sztuczny, ale sztucznego miodu nie było w Domu w Dziczy jak długo on istnieje, więc Królowa Matka topiła prawdziwy. Gdyby ktoś jednak wolał topić sztuczny, niech się czuje upoważniony).

W czasie, gdy miód stygł, Królowa Matka utarła w misce jedną miękka margarynę, 3/4 szklanki cukru (Królowa Matka ograniczyła ilość, w przepisie stało - jedna szklanka) oraz żółtka z pięciu jajek.

W czasie ucierania miód wystygł i już Królowa Matka mogła dodać do niego szklankę kwaśnej śmietany, wybełtać, po czym całość wlać do margarynowo-jajecznej masy, pracowicie mieszając wszystko łyżką. Gdy zaś składniki się ślicznie połączyły Królowa Matka stopniowo dosypała cztery szklanki mąki przesiane z łyżeczką sody. Wciąż mieszając, ze wzrastającym trudem, lecz niezłomnie.

Na (prawie) koniec Królowa Matka dołożyła, delikatnie mieszając łyżką, ubite białka z tych jajek, co to ich żółtka już stanowiły część pachnącej miodem masy.

A na sam, samiuśki koniec - dodała szklankę (z czubeczkiem... no dobra, ze sporym czubkiem) szklankę włoskich orzechów, nie posiekanych, tylko od niechcenia połamanych.


Po czym całość przelała na sporą blachę prostokątną, natłuszczoną i wysypaną mąką, i upiekła rzecz w 180 stopniach (oficjalnie piekła ją 45 minut, a w praktyce - trochę krócej, do czasu, gdy patyczek, którym dziabała ciasto, był całkiem suchy).



Według wspomnianego wyżej SMS-owego info ta czubata szklaneczka nie musiała być wypełniona orzechami, ale dowolnymi bakaliami - rodzynkami, żurawiną, siekanymi daktylami, suszonymi morelami, czym kto lubi. Ale zdaniem Królowej Matki włoskie orzechy, dzięki delikatnej goryczce, najlepiej pasują do ciasta, cudownie pachnącego miodem i słodkiego (którą to słodycz czuć najlepiej PO przełknięciu kęsa, wtedy też czuć, że ta słodycz to raczej miód niż cukier, rozkoszne wrażenie).


Robienie lukru jest zbyteczne, ale Potomki (dla których nie dość słodkie byłoby chyba nawet rachatłukum - na zrobienie którego, nawiasem mówiąc, bardzo Królową Matkę namawiają, i nie wyklucza ona, że namowom ulegnie, wtedy sprawdzi i da znać Kochanym Czytelnikom) nalegały, więc Królowa Matka trochę pomazała ciasto tu i tam, i posypała dyskretnie cynamonem, gdyż cynamonu, nieprawdaż, nigdy dość.


No i lukier jednak ładnie wychodzi na zdjęciach ;).

piątek, 22 stycznia 2016

O względności rzeczy wszelkich

Słoneczny dzień, śnieg nietknięty ludzką stopą rozpościera się na polach po obu stronach tej ścieżynki, która została wygnieciona przez pięć par stóp i płozy dwóch sań, i migocze przecudnie. Ścieżynka ciągnie się przez prawie kilometr, od Domu w Dziczy do Pagórków nad Wisłą, z których to Pagórków fantastycznie się zjeżdża (Królowa Matka uprzedzi pytania i od razu powie, że nie prosto do rzeki, między Pagórkami a Wisłą bowiem rozpościera się kolejne trzysta metrów płaskiej jak stół łąki, obecnie również pokrytej nieskalanym śniegiem).


A na długości wspomnianego prawie kilometra, w różnych jego fragmentach znajduje się czworo dzieci w różnym stopniu spieszenia się/ zwlekania/ udawania, że nie słyszą nawołującej Mamuni / walki ze sobą nawzajem/ walki z Bezwzględną Naturą - dzieci szarpiących sanki, które gdzieś utknęły, robiących orły śnieżne, wrzeszczących na siebie i obrzucających wyzwiskami i/lub śnieżkami, ryczących baranimi głosami i wykonujących inne etcetery.

Królowa Matka (usiłująca zagonić swoje Potomstwo niczym kwoka, acz kwoki mają zazwyczaj lepsze efekty) - Słuchajcie, chodźmy już do domu, dobrze? Bo ja zaraz zwariuję, że nie wspomnę, że jestem naprawdę wykończona, jeden sto metrów za mną i koniecznie musi nieść sanki na plecach, jeden rzuca w drugiego bryłami lodu, któryś wrzeszczy, któryś się obraża, któryś się zgubił, któryś goni psa, któryś ucieka przed psem, któryś leci dwa kilometry z przodu, prawie już dom minął, mam wrażenie, że mam was dwa tuziny, a co jeden to dziwniejszy!!!

Pompon Młodszy (który grzecznie przycumował u boku rozsierdzonej Mamuni, czule tuląc w objęciach nieodłączne, wczoraj wspomniane, bryły śnieżne) - Tylko ja jestem nojmalny, nie, mamusiu? Ja sobie gzecznie idę, i zbiejam takie cienkie lodziki dla moich Śniegusiów, i zaniosę im je na wejandę na obiadek, i będę je kajmił po jednym śnieznym płateczku, bo moje Śniegusie kochają, jak ja je kajmię, a tejaz są bajdzo głodne!

Nie ma to jak ostoja normalności w naszym oszalałym świecie :).

czwartek, 21 stycznia 2016

Puchowy śniegu tren oraz inne okoliczności przyrody (i nie tylko)

Puchowy śniegu tren ma obecnie formę nieco przydeptaną, jako, że świeży śnieg nie padał od trzech dni, ale co Dzicz to Dzicz jednak, i ,nawet przydeptany, ten śnieg jest w zupełnie innym stopniu przydeptania niż śnieg miejski.

Potomki wylegają przed dom poowijane szalikami, które się natychmiast rozplątują, z naciągniętymi na uszy czapkami, które natychmiast spadają na nos (albo na oczy, albo prosto w puchowy śniegu tren) i w rękawiczkach, które są natychmiast zdejmowane, gdyż zawadzają w robieniu śnieżek. Ponadto w Domu w Dziczy występują dwie sztuki sanek - jedne z oparciem, jedne dla twardzieli, bez oparcia, Potomków jest czworo, ale walk o to, kto będzie jeździł na czym prawie nie ma, gdyż Pompon Młodszy nie wyraża zainteresowania jakimiś tam sankami. Zamiast tego zbiera niejakie Śniegusie, które niesie w czułym objęciu na werandę i ustawia przed balkonowym oknem tak, by mieć je na oku nawet wtedy, gdy Wredna Matka zapędzi go w domowe pielesze. Śniegusie są to, że Królowa Matka wyjaśni, zbrylone grudy śniegu (a w zasadzie już lodu) różnej wielkości, które to grudy Pompon Młodszy pieczołowicie wykopuje z pobocza drogi, oczyszcza z piasku i innych przyklejonych listków i upiera się, by je wziąć do domu, gdyż im zimno. Mamy ich na werandzie sporą kolekcję z tendencjami wzrostowymi, bo z każdego spaceru Pompon Młodszy przynosi Śniegusiów więcej, dziś na ten przykład pięć. Jeśli zima nie odpuści, pod koniec ferii okno balkonowe będziemy mieli zamurowane Śniegusiami tak do połowy, co najmniej.

Poza jazdą na sankach, powiększaniem kolekcji Śniegusi i czytaniem lektur szkolnych (pogląd Potomka Starszego ewoluował od nienawiści w stanie czystym do "Ta Ania to całkiem fajna jest!", co możemy uznać za triumf) Potomki wraz z Królową Matką obejrzały też film "ESD" według dwóch części Jeżycjady Małgorzaty Musierowicz, przy czym Królowa Matka oglądała rzecz zdegustowana w najwyższym stopniu, jęcząc co chwila i wyrażając swój dyzgust wyrażeniami niekoniecznie parlamentarnymi, chociaż powinna się opanować raz - z powodu siedzącej obok niej progenitura, a dwa - ze względu na to, ze widziała dzieło już wcześniej i wiedziała dobrze, czego się można po nim spodziewać.

Mimo to wciąż ją na nowo zaskakiwało, na jak bardzo wielu poziomach "ESD" to jest film zły, a jako ekranizacja - gorzej niż zły.

Oczywiście wie, że film posługuje się zupełnie innymi środkami wyrazu niż książka, oczywiście jest świadoma, że reżyser ma prawo do pokazania swojej wizji, a co więcej film powinien być zrozumiały dla widza który książki nie przeczyta, a nawet zgadza się (zasadniczo) z prawem reżysera o decydowaniu o obsadzie. I dlatego na przykład obsadzenie ciemnej szatynki z warkoczem do pasa w roli blondynki z krótko obciętą, postrzępioną, słomianą strzechą włosów, a krótko obciętego rudzielca z włosami postawionymi na żel (czy też raczej, zważywszy epokę, cukier) w roli też rudzielca co prawda, ale z szopą niesfornych loków nie powinno mieć dla odbioru dzieła filmowego żadnego znaczenia, gdyby.

Gdyby nie to, że wygląd zewnętrzny Gabrieli ma znaczenie dla fabuły - i to że wygląda jak "duży zaniedbany chłopak", i że ma krzywą czuprynę przyciętą własnoręcznie, i że ma w nosie kolory ziemi i nie czuje w sobie Romantycznego Motyla, to wszystko jest wyraźną manifestacją jej charakteru. Podobnie Ida - przecież ta szopa rudych loków (Rudy Kościotrup!) i jej obcięcie jest jakimś krokiem naprzód na drodze do odkrywania (i kreowania też, a czemu nie) siebie, a tu mamy nastolatkę sztucznie deklamującą przed lustrem "Jestem piękna i wspaniała", chociaż nic się w niej zmieniło poza tym, że włożyła na siebie koszulę ojca. Uwodzicielskiego blond-Pyziaka bez stalowego błysku w oku jakoś by Królowa Matka przełknęła, ale Mila bez siwego, w domyśle eleganckiego, choć skromnego koczka tylko z kiepską trwałą zmienia odbiór postaci - bo przecież wiadomo, że Mila taka nie jest, tym się różni od innych, pracujących w domu mam, no i poza tym mama Borejko nigdy nie zrobiłaby sobie trwałej - nie ta (BARDZO nie ta!) estetyka , a poza tym wymyślona przez Małgorzatę Musierowicz postać z pewnością nie wydałaby na siebie tyle pieniędzy, przecież nawet na bukiet kwiatów (i to w samym środku sezonu, gdy kwiaty kosztują grosze) dla siebie jej szkoda.

Pisze to wszystko Królowa Matka po to, by z jej krytyki nie wynikało głównie, że film był nie taki, bo bohaterowie mają inne włosy niż sobie wyobrażała :). Ale jednak, skoro w pierwowzorze literackim na co drugiej stronie (przez całą serię, dodajmy) wspomina się krzywo przycięta strzechę popielatych kosmyków, na widok wpadającej z rykiem na ekran brunetki z warkoczem do pasa można odczuć lekki dyskomfort. W takiej sytuacji, skromnym królewskomatczynym zdaniem, tylko jedna rzecz reżysera usprawiedliwia - wielki talent aktorki, którą obsadził wbrew warunkom.

A w ogóle, choć oczywiście i w tym się Królowa Matka zgadza, że reżyser nie musi - a czasem nie powinien ;) - dosłownie "przerysowywać" postaci z książek, to są takie książki, w których bohaterowie są jednak tak wyraźnie "narysowanie" przez autora, ich opis tak konsekwentnie podkreślany - w komentarzach postaci, w komentarzach odautorskich, czasem też w ilustracjach, - że może jednak należałoby się tego trzymać? Z szacunku dla czytelnika/widza. Królowa Matka nie sądzi, że znajdzie się chociaż jedna osoba, która czytała "Kwiat kalafiora", a która, zapytana o opis Gaby wahałaby się przy określeniu koloru i długości jej włosów, koloru oczu. Nie należy się więc dziwić, że skoro widzi się aktorkę aż tak odbiegającą od wyrobionego podczas lektury wizerunku jest się na "nie" już na początku. Wybitnego dzieła by trzeba, by to początkowe "nie" zatrzeć.

Czyli czegoś, co w tym wypadku nie zaistniało.

Bo gdyby w tym filmie pojawiły się takie kreacje, że zapomina się że postać wygląda inaczej niż powinna, można by to przełknąć. Ale tu jest Gaba cedząca słówka ze złośliwą ironią, względnie rycząca głosem kaprala (wie Królowa Matka, wie, w książce też ryczała na początku, no, ale potem był jakiś rozwój postaci, jakaś ewolucja, jakieś próby wcielenia się w Romantycznego Motyla, jakieś starania, by zbliżyć się do małych sióstr), agresywna, niesympatyczna osoba, w której ten blond Pyziak zakochał się z przyczyn całkowicie niezrozumiałych. Jest Ida, szorstka i niesympatyczna smarkula, Królowa Matka też była niesympatyczna w tym nieszczęsnym i nieszczególnie estetycznym wieku lat czternastu, ale o niej przynajmniej nikt filmów nie robił. Jest Janusz Michałowski nie jako roztargniony inteligent, ale mało przyjemny ignorant, nierzadko chamowaty, który burczy (rzadziej wrzeszczy) na ludzi, a to aktor, który by bez trudu mógł zagrać wierzbę płaczącą w szczerym polu albo książkę telefoniczną, więc za sposób, w jaki mówi do swej rodziny i znajomych wini Królowa reżysera dzieła.


W dodatku połączenie dwóch książek w jeden film sprawia, że nierzadko trafiamy w fabularne ślepe zaułki np. opinia pani Lisieckiej, że pan Borejko jest "dobrym człowiekiem" - przecież to "resztka" po książce, z akcją filmu nie ma żadnego logicznego związku, nie ma Królowa Matka pojęcia, skąd mogła mama upiornych braciszków Lisieckich wysnuć ten wniosek, stąd, że ją pan Borejko tylko wypchnął za drzwi, nie kopiąc w d... eeee.... w miejsce, gdzie plecy tracą swą szlachetną nazwę przy okazji? No i cały wątek z Lisieckimi i tabletkami - w książce są konsekwencje, tu właściwie nic, cała akcja tylko po to, żeby pani Lisiecka mogła wpaść na imieniny Ignacego z krzykiem: "Iduś, syneczka mi uratowałaś!" i najeść się tortu.

W scenariuszu poznaje Królowa Matka rękę pani Musierowicz, dialogi z filmu to w jakichś 80% dialogi słowo w słowo z książki, i to te najlepsze, cóż z tego, skoro wydeklamowane. I tutaj właśnie chyba Królowa Matka widzi powód niechęci pani MM do kolejnych ekranizacji: pisanie scenariusza to coś zupełnie innego niż pisanie książki, a scenarzysta nie ma żadnego wpływu na powstający film (przypominają się Królowej Matce wspominki Joanny Chmielewskiej o jej bitwach z Janem Batorym podczas kręcenia "Lekarstwa na miłość"), bo gdyby miał, to by nie pozwolił w pokoju Borejkówien powiesić plakatu z George Michaelem, ponieważ plakat jakiejkolwiek gwiazdy pop w pokoju jakiejkolwiek Borejkówny jest rzeczą nie do pomyślenia ;).

Ale największym problemem filmu "ESD" jest (dla Królowej Matki przynajmniej) zupełny brak uchwycenia ducha książek - gdyby go nie zabrakło fabularne zmiany nie raziłyby aż tak bardzo.

W dodatku przed oczyma duszy miała Królowa Matka plakat do filmu:


i wie świetnie, że Andrzej Pągowski wielkim artystą jest, uwielbia (większość) jego plakatów, docenia pomysł i inne takie, ale... no, nie, przeprasza, ale nie.

I gdy tak sobie siedziała, oglądała, snuła dywagacje, cierpiała wewnętrznie, a czasem jej się to wewnętrzne cierpienie uzewnętrzniało, obok niej siedziały Potomki i śledziły akcję z prawdziwym zainteresowaniem, ze szczególnym entuzjazmem przyjmując scenę pomalowania braciszków Lisieckich na zielono (wygląda na to, że przechodzenie na system represji wciąż przynosi w niektórych kręgach najlepsze skutki. Wzdech), a gdy film dobiegł końca Potomek Młodszy, po upewnieniu się: "Czy te książeczki, mamusiu, są dla mnie odpowiednie?" zagarnął pod pachę "Małomównego i rodzinę", i powędrował kontemplować utwór do swojej sypialni :).

Słowem - nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło :D.

A teraz Królowa Matka oddala się w kierunku kuchni, piec ciasto miodowo-orzechowe. Pierwszy raz. Jeśli wyjdzie dobre, jutro na blogu pojawi się przepis.

Trzymajcie kciuki, Państwo kochane.

niedziela, 17 stycznia 2016

Pięciolatkowo, z peesem

Królowa Matka (trzymając w Macierzyńskim Objęciu Pompona Młodszego) - A pamiętasz, jak byłeś jeszcze u mamusi w brzuchu, pamiętasz?
Pompon Młodszy (z przekonaniem) - Tak.
Królowa Matka (ciągnie tkliwie) - ... i taki byłeś grzeczny wtedy, taki spokojny, nie to co twój brat, ten damski kickbokser, który mamuni odbił wątrobę... Ty byłeś taki słodki, leżałeś sobie, kołysałeś się delikatnie co najwyżej, dawałeś się bez protestu wypchnąć w jakieś mniej wygodne rejony mojego brzucha, żadnego kłopotu nie sprawiałeś, kochany bąbelek, taki cichuteńki, stateczny, bezkonfliktowy...
Pompon Młodszy (z niewzruszoną pewnością siebie) - Tak. Pamiętam.
Królowa Matka (trzeźwo) - No. I właśnie pięć lat temu to był ten ostatni raz.


Ale za to zrobiło się O TYLE weselej :))).


PS. Natomiast rocznica ślubu Królowej Matki i Pana Małżonka jest jedwabna, nareszcie jakaś ładna nazwa, jedwabna jak, nie przemierzając, nici, którymi Królowa Matka haftowała swój ślubny szal drżącymi ręcami i pokłutymi palcami te, nieprawdaż, dwanaście lat i jeden dzień temu :).


Kochany Mężu, oby reszta - długiego - wspólnego życia z Królową Matką była Ci jak jedwab. Równie piękna, równie subtelna, równie lekka.

Równie trwała :).

sobota, 16 stycznia 2016

Dom w Dziczy w Pierwszy Wieczór Ferii, sprawozdanie

Z wieloletnich obserwacji Królowa Matka wie, że w holiłódzkich filmach zima wygląda następująco:


Najpierw pojawia się panorama ulicy, a potem z leżących przy niej miluśkich domków przykrytych czapami śniegu wybiegają uśmiechnięci ludzie w wieku 2-35 i z nienagannym uzębieniem, i zaczynają lepić bałwanka, albo rzucać śnieżkami, albo się ciągać na saneczkach, a wszystko to eksponując wyżej wspomniane nienaganne uzębienie. Przyodziani są w grube swetry w stylu norweskim albo ozdobione warkoczami irlandzkimi (czasem miewają puchowe kurtki, zazwyczaj rozpięte, aby widzom nie umknął żaden detal ludowego wzoru) oraz czapki z gigantycznymi pomponami, a jeśli są płci żeńskiej spod tych czapek spływają im na irlandzkie warkocze i norweskie motywy długie, lśniące włosy, na których subtelnie osiadają pojedyncze płatki śniegu. Gdy zaś po skończonych igrcach wracają do ciepłego domku NIGDY nie mają czerwonych, świecących się nosów, ich swetry (o włosach nie wspominając) nie są przemoczone, na ich rękawiczkach śnieg nie zbija się w lodowe grudy, nie szczękają swym nieskazitelnym uzębieniem, a w ich butach nie chlupocze roztopiony śnieg, nie ściągają z siebie przemoczonej odzieży i nie przebierają wszystkiego, co na sobie mieli z bielizną włącznie, ale - pogodni i zrelaksowani - siadają przed kominkiem w tych samych swetrach, w których budowali bałwanki (a Królowa Matka nie musi wspominać, - bo wszyscy to wiedzą - że są to bałwanki idealnie wręcz proporcjonalne i zdobne we wzorzyste szaliki, czapeczki, uśmiechy z węgielków i z nosem za marchewki tak doskonałej, że spełniłaby wszystkie, nawet najbardziej wyśrubowane normy Unii Europejskiej) i raczą się herbatką przygotowaną przez tych domowników, którzy mają więcej lat niż 35 i dlatego zostali przezornie usunięci z kadrów łinter łonderlandu przez reżysera.

Elementem wspólnym zimy holiłódzkiej i zimy w Domu w Dziczy pozostaje wyłącznie pocztówkowy landszafcik



 i może jeszcze nieskazitelne uzębienie Królowej Matki ;).

Poza tym wszyscy domownicy Domu w Dziczy wtłaczają się do domu znacznie mniej piękni niż wtedy, gdy z niego wychodzili, czerwoni, pociągający nosami oraz - w wypadku Pana Małżonka - na pół ślepi, gdyż okulary mają zaparowane.  Wszystkie jak jeden Potomki nadają się do przebrania oraz godzinnego odmaczania w gorącej wodzie, podczas gdy Królowa Matka upycha w ich przemoczonych na wylot butach gazety w płonnej nadziei wysuszenia ich do jutra. Na wszystkich kaloryferach suszą się mokre skarpetki, rajstopy i rękawiczki, błoto pośniegowe w przedsionku ma grubość centymetra oraz tajemniczy talent do przenoszenia się na resztę mieszkania.

I dlatego też w Domu w Dziczy zimę ograniczono do niezbędnego minimum, w którym zmieścił się wypad do ogródka, wywieszenie sikorkom (które na wikcie Domu w Dziczy mają już rozmiar i wagę piłek tenisowych) kolejnego zestawu kul tłuszczowych, jabłek z orzeszkami i przysmaków ze słonecznika, i zbudowanie dwóch bałwanów (niestety, nie tak symetrycznych jak te holiłódzkie, a także pozbawionych szaliczków), w związku z tym mamy ich już sześć, jak przedowcipnie orzekł Pan Małżonek.

A potem Królowa Matka podziwiała zimę oraz tłukące się o dostęp do Najfajniejszego Orzechowego Przysmaku sikorki przez okno, podczas gdy Potomki oddawały swym własnym zajęciom.

Potomek Młodszy pisał i ilustrował kolejny rozdział swojej Książki Interaktywnej pt. "Wilk i magiczna truskawka", której poszczególne rozdziały ( "- Dziędobry, panie jeżyku!, - Dziędobry, panie wilku!, - Czy możemy pszejźdź pszez bramę?, - Tak, ale musicie najpierw dobże zrobić test!", po czym następuje strona skomplikowanych matematycznych zagadek i działań, które Czytelnik musi rozwiązać, jeśli chce przejść na kolejną stronę) Królowa Matka otrzymuje co jakiś czas, aby mogła poćwiczyć swoje zaśniedziałe szare komórki, a także ponurzać się w wyrafinowanej treści i równie wyrafinowanej ortografii (o wyrafinowanej manierze ilustracyjnej nie wspominając).

Pompon Starszy chwilowo nie pisze książek, za to przeżywa Intensywny Epizod Ilustracyjny, ostatnio na tle kocim



i, powiada Królowa Matka, ona te koty kiedyś na coś przerobi. Jeszcze nie wie, na co, na razie jest na etapie przeprojektowywania ich na filcowe obrazki, ale może ostatecznie zostaną podkładkami pod myszki albo nadrukami na koszulki, ale na pewno Królowa Matka nie da się im zmarnować, jest bowiem ich nieuleczalną wielbicielką.

 Ponadto Synowie Królowej Matki zażyczyli sobie obejrzenia pełnometrażowej (1,5 godziny!!!) "Barbie", wskutek czego Królowa Matka, excusez, ale eleganckie wyrażenia do tego nie pasują, rzyga tęczą, odbija jej się jednorożcami, czka na różowo, zauważa u siebie niepokojącą skłonność do używania słodziutkich zdrobnionek oraz nienawidzi genderu.

(Potomek Młodszy <zachwyconym tonem> - Mamo, nie podejrzewałem, że coś na MiniMini mi się spodoba, i w dodatku, że jest to BARBIE!

<boleśnie> Mamusia też nie podejrzewała, Synu, Królowa Matka upewnia cię o tym z głębi serca).


Pompon Młodszy zaś wygłosił tekst, który Królowa Matka rzuciła się zapisywać drżącymi ręcami, a który dedykuje Takiej Jednej Swojej Przyjaciółce, bardzo smutnej, że równie wyrafinowaną polszczyzną przestał posługiwać się Potomek Młodszy:

Pompon Młodszy (do Pompona Starszego, po bratersku) - Gdyby ty mi powiedziałeś, żeby ja się z tobą wymieniłem, to ja by dłużej nie grałem, tylko by się z tobą wymieniłem od razu!

Niech już nie będzie smutna, jak widać, rodzinnemu podobieństwu zaprzeczyć nie sposób :).

I tylko tego, co i jak mówił Potomek Starszy nie można (a nawet nie powinno się) opisywać na blogu, bowiem pół dnia poświęcił on, przymuszony przez Bezlitosny Rodzicielski Duet, na czytanie lektury szkolnej, a nie jest rzeczą wskazaną cytowanie jego (licznych) związanych z tym wypowiedzi w miejscu, do którego dostęp mają także niewinne dzieci.


sobota, 9 stycznia 2016

O tym, że cuda się nie zdarzają

Królowa Matka (do Potomka Młodszego) - Synu, idź do przedsionka i przynieś siatkę z zakupami, chyba ją tam zostawiłam...

Potomek Młodszy wychodzi, a po króciutkiej chwili wpada do kuchni z siatką w ręce, podekscytowany zjawiskiem, które w Domu w Dziczy dotąd nie zaszło ani... no, PRAWIE ani razu.

Potomek Młodszy (rozjaśniony niczym Kiffa Borealis) - Mamo! Mamo!!! Nie uwierzysz! Tata, wychodząc, wyłączył światło w przedsionku!

Królowa Matka (zajęta układaniem zakupionych dóbr w lodówce, z roztargnieniem) - Co?... A, nie, to nie tata. To ja.

Potomek Starszy (z goryczą) - No i czar prysł...

Jedno z licznych rozczarowań na długiej i krętej drodze żywota naszego na tym padole łez, Lube Dziecię :).