O względności rzeczy wszelkich

Słoneczny dzień, śnieg nietknięty ludzką stopą rozpościera się na polach po obu stronach tej ścieżynki, która została wygnieciona przez pięć par stóp i płozy dwóch sań, i migocze przecudnie. Ścieżynka ciągnie się przez prawie kilometr, od Domu w Dziczy do Pagórków nad Wisłą, z których to Pagórków fantastycznie się zjeżdża (Królowa Matka uprzedzi pytania i od razu powie, że nie prosto do rzeki, między Pagórkami a Wisłą bowiem rozpościera się kolejne trzysta metrów płaskiej jak stół łąki, obecnie również pokrytej nieskalanym śniegiem).

A na długości wspomnianego prawie kilometra, w różnych jego fragmentach znajduje się czworo dzieci w różnym stopniu spieszenia się/ zwlekania/ udawania, że nie słyszą nawołującej Mamuni / walki ze sobą nawzajem/ walki z Bezwzględną Naturą - dzieci szarpiących sanki, które gdzieś utknęły, robiących orły śnieżne, wrzeszczących na siebie i obrzucających wyzwiskami i/lub śnieżkami, ryczących baranimi głosami i wykonujących inne etcetery.

Królowa Matka (usiłująca zagonić swoje Potomstwo niczym kwoka, acz kwoki mają zazwyczaj lepsze efekty) - Słuchajcie, chodźmy już do domu, dobrze? Bo ja zaraz zwariuję, że nie wspomnę, że jestem naprawdę wykończona, jeden sto metrów za mną i koniecznie musi nieść sanki na plecach, jeden rzuca w drugiego bryłami lodu, któryś wrzeszczy, któryś się obraża, któryś się zgubił, któryś goni psa, któryś ucieka przed psem, któryś leci dwa kilometry z przodu, prawie już dom minął, mam wrażenie, że mam was dwa tuziny, a co jeden to dziwniejszy!!!

Pompon Młodszy (który grzecznie przycumował u boku rozsierdzonej Mamuni, czule tuląc w objęciach nieodłączne, wczoraj wspomniane, bryły śnieżne) - Tylko ja jestem nojmalny, nie, mamusiu? Ja sobie gzecznie idę, i zbiejam takie cienkie lodziki dla moich Śniegusiów, i zaniosę im je na wejandę na obiadek, i będę je kajmił po jednym śnieznym płateczku, bo moje Śniegusie kochają, jak ja je kajmię, a tejaz są bajdzo głodne!

Nie ma to jak ostoja normalności w naszym oszalałym świecie :).