Dom w Dziczy w Pierwszy Wieczór Ferii, sprawozdanie

Z wieloletnich obserwacji Królowa Matka wie, że w holiłódzkich filmach zima wygląda następująco:

Najpierw pojawia się panorama ulicy, a potem z leżących przy niej miluśkich domków przykrytych czapami śniegu wybiegają uśmiechnięci ludzie w wieku 2-35 i z nienagannym uzębieniem, i zaczynają lepić bałwanka, albo rzucać śnieżkami, albo się ciągać na saneczkach, a wszystko to eksponując wyżej wspomniane nienaganne uzębienie. Przyodziani są w grube swetry w stylu norweskim albo ozdobione warkoczami irlandzkimi (czasem miewają puchowe kurtki, zazwyczaj rozpięte, aby widzom nie umknął żaden detal ludowego wzoru) oraz czapki z gigantycznymi pomponami, a jeśli są płci żeńskiej spod tych czapek spływają im na irlandzkie warkocze i norweskie motywy długie, lśniące włosy, na których subtelnie osiadają pojedyncze płatki śniegu. Gdy zaś po skończonych igrcach wracają do ciepłego domku NIGDY nie mają czerwonych, świecących się nosów, ich swetry (o włosach nie wspominając) nie są przemoczone, na ich rękawiczkach śnieg nie zbija się w lodowe grudy, nie szczękają swym nieskazitelnym uzębieniem, a w ich butach nie chlupocze roztopiony śnieg, nie ściągają z siebie przemoczonej odzieży i nie przebierają wszystkiego, co na sobie mieli z bielizną włącznie, ale - pogodni i zrelaksowani - siadają przed kominkiem w tych samych swetrach, w których budowali bałwanki (a Królowa Matka nie musi wspominać, - bo wszyscy to wiedzą - że są to bałwanki idealnie wręcz proporcjonalne i zdobne we wzorzyste szaliki, czapeczki, uśmiechy z węgielków i z nosem za marchewki tak doskonałej, że spełniłaby wszystkie, nawet najbardziej wyśrubowane normy Unii Europejskiej) i raczą się herbatką przygotowaną przez tych domowników, którzy mają więcej lat niż 35 i dlatego zostali przezornie usunięci z kadrów łinter łonderlandu przez reżysera.

Elementem wspólnym zimy holiłódzkiej i zimy w Domu w Dziczy pozostaje wyłącznie pocztówkowy landszafcik

 i może jeszcze nieskazitelne uzębienie Królowej Matki ;).

Poza tym wszyscy domownicy Domu w Dziczy wtłaczają się do domu znacznie mniej piękni niż wtedy, gdy z niego wychodzili, czerwoni, pociągający nosami oraz - w wypadku Pana Małżonka - na pół ślepi, gdyż okulary mają zaparowane.  Wszystkie jak jeden Potomki nadają się do przebrania oraz godzinnego odmaczania w gorącej wodzie, podczas gdy Królowa Matka upycha w ich przemoczonych na wylot butach gazety w płonnej nadziei wysuszenia ich do jutra. Na wszystkich kaloryferach suszą się mokre skarpetki, rajstopy i rękawiczki, błoto pośniegowe w przedsionku ma grubość centymetra oraz tajemniczy talent do przenoszenia się na resztę mieszkania.

I dlatego też w Domu w Dziczy zimę ograniczono do niezbędnego minimum, w którym zmieścił się wypad do ogródka, wywieszenie sikorkom (które na wikcie Domu w Dziczy mają już rozmiar i wagę piłek tenisowych) kolejnego zestawu kul tłuszczowych, jabłek z orzeszkami i przysmaków ze słonecznika, i zbudowanie dwóch bałwanów (niestety, nie tak symetrycznych jak te holiłódzkie, a także pozbawionych szaliczków), w związku z tym mamy ich już sześć, jak przedowcipnie orzekł Pan Małżonek.

A potem Królowa Matka podziwiała zimę oraz tłukące się o dostęp do Najfajniejszego Orzechowego Przysmaku sikorki przez okno, podczas gdy Potomki oddawały swym własnym zajęciom.

Potomek Młodszy pisał i ilustrował kolejny rozdział swojej Książki Interaktywnej pt. "Wilk i magiczna truskawka", której poszczególne rozdziały ( "- Dziędobry, panie jeżyku!, - Dziędobry, panie wilku!, - Czy możemy pszejźdź pszez bramę?, - Tak, ale musicie najpierw dobże zrobić test!", po czym następuje strona skomplikowanych matematycznych zagadek i działań, które Czytelnik musi rozwiązać, jeśli chce przejść na kolejną stronę) Królowa Matka otrzymuje co jakiś czas, aby mogła poćwiczyć swoje zaśniedziałe szare komórki, a także ponurzać się w wyrafinowanej treści i równie wyrafinowanej ortografii (o wyrafinowanej manierze ilustracyjnej nie wspominając).

Pompon Starszy chwilowo nie pisze książek, za to przeżywa Intensywny Epizod Ilustracyjny, ostatnio na tle kocim

i, powiada Królowa Matka, ona te koty kiedyś na coś przerobi. Jeszcze nie wie, na co, na razie jest na etapie przeprojektowywania ich na filcowe obrazki, ale może ostatecznie zostaną podkładkami pod myszki albo nadrukami na koszulki, ale na pewno Królowa Matka nie da się im zmarnować, jest bowiem ich nieuleczalną wielbicielką.

 Ponadto Synowie Królowej Matki zażyczyli sobie obejrzenia pełnometrażowej (1,5 godziny!!!) "Barbie", wskutek czego Królowa Matka, excusez, ale eleganckie wyrażenia do tego nie pasują, rzyga tęczą, odbija jej się jednorożcami, czka na różowo, zauważa u siebie niepokojącą skłonność do używania słodziutkich zdrobnionek oraz nienawidzi genderu.

(Potomek Młodszy <zachwyconym tonem> - Mamo, nie podejrzewałem, że coś na MiniMini mi się spodoba, i w dodatku, że jest to BARBIE!

<boleśnie> Mamusia też nie podejrzewała, Synu, Królowa Matka upewnia cię o tym z głębi serca).

Pompon Młodszy zaś wygłosił tekst, który Królowa Matka rzuciła się zapisywać drżącymi ręcami, a który dedykuje Takiej Jednej Swojej Przyjaciółce, bardzo smutnej, że równie wyrafinowaną polszczyzną przestał posługiwać się Potomek Młodszy:

Pompon Młodszy (do Pompona Starszego, po bratersku) - Gdyby ty mi powiedziałeś, żeby ja się z tobą wymieniłem, to ja by dłużej nie grałem, tylko by się z tobą wymieniłem od razu!

Niech już nie będzie smutna, jak widać, rodzinnemu podobieństwu zaprzeczyć nie sposób :).

I tylko tego, co i jak mówił Potomek Starszy nie można (a nawet nie powinno się) opisywać na blogu, bowiem pół dnia poświęcił on, przymuszony przez Bezlitosny Rodzicielski Duet, na czytanie lektury szkolnej, a nie jest rzeczą wskazaną cytowanie jego (licznych) związanych z tym wypowiedzi w miejscu, do którego dostęp mają także niewinne dzieci.