Osłupiały strumień świadomości z elementami analizy, część druga (Katarzyna Michalak, "Poczekajka")

...czyli kolejne trzy tysiące słów, z czego tysiąc należących do autorki, bowiem jest to część bogata w cytaty.

No, dobrze, naszą Herołinę opuściliśmy w chwili, gdy, uchachana do nieprzytomności, pokrzepiona wróżbami Bereniki ("- Co mam więc robić? - Karty mówią wyraźnie: „Bądź wierna. Idź", no paczciepaństwo, a Królowa Matka przez większość życia sądziła, że to Herbert, no ale ojtam) i nieświadoma knucia własnej mamusi, obarczona pudłami z książkami (bo nasza Herołina jest oczytaną i inteligentną osobą, Czytelniku, zapamiętaj to sobie), jedną torbą pełną ubrań i innych mało istotnych drobiazgów oraz drugą, pełną pieczołowicie poowijanych bibułkami jednorożców, staje na progu wymarzonej ruiny i dociera do niej, że nie będzie ich miała gdzie poustawiać.

I nie dość, że nie będzie miała gdzie ich poustawiać, to jeszcze nikt jej w tym nie pomoże, bowiem przez tydzień zaszła w życzliwych poczekajczanach niewytłumaczalna i jakże typowa dla pisarstwa pani Michalak, nawet jednym słowem nie wyjaśniona zmiana - zniknęli gdzieś pomocni autochtoni holujący miastową idiotkę przez las, a potem pod sklepem "Sporzywczym" deliberujący nad tym, jak jej naprawić samochód, zniknęły życzliwe panie ułatwiające "uroczemu, warszawskiemu dziecku" zakup ruiny na preferencyjnych warunkach, zamiast tego "cała wieś wyległa na powitanie nowej mieszkanki. No, no, słowo „powitanie" było stanowczo nieadekwatne do sytuacji. Mężczyźni, odziani w nieśmiertelne kufajki i bereciki z antenką, kobiety w chustach na głowach, z umorusanymi dzieciakami przyczepionymi do spódnic (a jak dochtor przyjeżdża do wsi to baby ani chybi dzieciska ukrywają po chałupach, zawodząc "Do śpitala na zmarnowanie dzieciaka ni dom!!!", oczyma duszy Królowa Matka to widzi!) - wszyscy oni stali w całkowitej ciszy, przyglądając się, jak Patrycja wypakowuje z bagażnika cały swój majątek. Nikt nic pomógł w dźwiganiu ciężkich pudeł. Nikt nie przytrzymał furtki, zamykającej się co i rusz upiornym skrzypieniem (może, jak to proste chłopstwo, byli zmęczeni noszeniem wyngla, o wiele akurat był we wsi oczywiście)".

Herołina, ignorując wrogie milczenie prostego w obejściu miejscowego luda, spławiwszy lokalnego amanta najpiękniejszego z całej wsi przy pomocy błyskotliwego tekstu rodem prosto z pierwszej klasy gimnazjum ("Telalunia? Jaka znów telalunia? Dla ciebie jestem pani doktor!") i psa rasy terier rosyjski, targa toboły i pudła z książkami (oraz miłośnie przenosi jednorożce) sama, po czym dociera do niej, że może należało jednak obejrzeć zakupiony towar przed transakcją. Albo chociaż wstrzymać się z przeprowadzką do czasu remontu.

Że nie ma drzwi to już wiemy z poprzedniego wpisu.

Oprócz drzwi nie ma też podłogi (ma za to klepisko i okopcone ściany), bieżącej wody i prądu, dokuczliwe okazuje się zwłaszcza to ostatnie, gdyż - przygotuj się na jedną z jakże licznych niespodzianek, którymi upstrzone są karty tej nieobliczalnej powieści - Herołina pisze książkę ("Patrycja z powołania była nie tylko lekarzem weterynarii, lecz także grafomanką, z zapamiętaniem tworzącą dzieła swojego życia: rozliczne romanse ze sobą w roli głównej" - ponieważ wiemy już, jak doskonałym była weterynarzem, poziom tworzonych powieści nie powinien być żadnym zaskoczeniem). W tym wypadku jest to "Ferrin", nad którym Patrycja roni łzy, a z tego, co Królowa Matka o "Ferrinie" słyszała jest to bardzo stosowna reakcja, choć powód łez jakby nie ten. Niestety, z braku prądu nie pisze jej dziś, przyczyniając się w ten sposób do stworzenia ziejącej wyrwy w polskim rynku literackim, pisze za to list. Do Amrego ("Poddając się nastrojowi, postanowiłam napisać do Ciebie ten list, byś wiedział, że jestem tu i czekam na Ciebie. Mam nadzieję, że odnajdziesz mnie raczej wcześniej niż później, bo długo tu, mimo całego uroku Poczekajki, nie wytrzymam. (...) Mimo to, a może właśnie dlatego (zawsze lubiłam wyzwania) postaram się dotrwać do momentu, gdy przybędziesz, jak mam to obiecane w wizji: w czarnej koszuli - a co będzie, jak przybędzie w białej, zastanowiła się przelotnie Królowa Matka, cała sprawa się wtedy rypnie czy będzie musiał zaiwaniać do domu i się przebrać? - , czarnych bryczesach, na czarnym rumaku, z czarnym rozwianym włosem. Czy Ty jesteś w żałobie?"). Przy świecy. Na czerpanym papierze ("Rozłożyła z namaszczeniem piękną (najpiękniejszą w sklepie z magicznymi precjozami „taką —wie pani — żeby urok miłosny wyszedł") papeterię..."). Piórem.

Królowa Matka z naciskiem przypomina, bo niektórym Czytelnikom pod naporem faktów mogło to umknąć lub wylecieć z głowy, że mówimy o bohaterce nie tylko zdrowej na umyśle i liczącej więcej niż dwanaście lat, ale w dodatku posiadającej wyższe wykształcenie, poczucie humoru, oczytanej i inteligentnej. Przypomnieli sobie wszyscy? Super, to lecimy dalej.

Następnie, po obowiązkowej lekturze  "Poradnika oneironautki — czyli jak śnić świadomie" (każdy to wszakże czyta przed snem) Patrysia układa się na woniejącym pleśnią łóżku i planuje zacząć śnić świadomie, gdy nagle, niestety, z rojeń tych wybija ją tupot miniaturowych stópek gdzieś nad głową. "Znów! Jakby nad ich głowami przebiegł krasnoludek! Rany boskie, czyżby mieli tu krasnoludki? A może to włamywacz liliput? Liliput gwałciciel?! - i sięgnęła po pogrzebacz leżący obok kuchni węglowej. Łopatka na węgiel rąbnęła o podłogę. Patrycja podskoczyła z przerażenia, a Panda-pies-obronny wskoczyła do łóżka i schowała łeb pod kołdrą. Patrycja siedziała do świtu ze wzrokiem utkwionym w pociemniałym ze starości suficie, z jedną dłonią zaciśniętą na zgasłej świecy, drugą na pogrzebaczu" i Królowa Matka nie ma pojęcia, co ją bardziej dziwi, czy to, że tak wyjątkowo mistyczna, wręcz nienormalnie umagiczniona osoba jak Herołina boi się poczciwych, domowych skrzatów, czy fakt, że pani weterynarz z powołania najwyraźniej nigdy w życiu nie słyszała o myszach/ nornicach/ kunach.

Nazajutrz niewyspana pani weterynarz udaje się do wsi po zakupy i już na wejściu do "Sporzywczego" natyka się na ścianę nieukrywanej wrogości ("- Dla niej nie ma. I nie będzie" - buahahaha, już Królowa Matka widzi właścicielkę punktu handlowego spławiającą w ten sposób klienta!!!), na szczęście nim się o tę ścianę rozbija spotyka siwowłosego staruszka, ale nie zwykłego, i nie przez przypadek, o nienienie, takiego powiadomionego o przybyciu Patrysi do Poczekajki przez  Berenikę poczekajkowego Gandalfa, który zaprasza ją na śniadanie i oświeca w temacie istnienia kun.  I całe szczęście, że bierze Herołinę pod swe opiekuńcze, magiczne skrzydła, bo oto już, już, na horyzoncie zaczyna majaczyć Przepiękny Łukasz i jego Złe Zamiary.

A Zamiary te są nawet Jeszcze Gorsze, gdyż Łukasz dowiaduje się od Artura, że w okolicy stajnie koni posiada niejaki Holender.

Holender, czyli hrabia (a jakże by inaczej, nieprawdaż) Gabriel Romocki, czyli osobnik, który przydzwonił Pięknemu Łukaszowi w pysk tak, że mu się rodowy sygnet na nim odbił. Przydzwonił, bowiem Piękny Łukasz (w skrócie - PŁ) uwiódł mu narzeczoną, pierwszą ofiarę pierwszego zakładu ze Zuym Arturem (w skrócie - ZA), niestety, przydzwonił też narzeczonej, która skutkiem tego postradała zmysły ("Dziewczyna, z rozpuszczonymi włosami sięgającymi pasa, ubrana była w suknię, która, kiedyś może śnieżnobiała, teraz wyglądała jak odzienie zbłąkanej duszy. Piękne chabrowe oczy utkwione były w Łukaszu, który odwrócił się powoli i cofnął nagle z cichym okrzykiem. W tych oczach, niegdyś pełnych opętańczej miłości, znalazł tylko... obłęd"), pan hrabia zaś postradał wolność i wspomniany sygnet (tak, trafnie zgadujesz, przenikliwy Czytelniku! to ten sam, który błyska teraz na palcu Łukasza!). Łukasz czego jak czego, ale ujmy na urodzie tak łatwo nie daruje, wskutek czego pojawia się w "Poczekajce" pchany żądzą zemsty i wyrzucenia z siebie tych wszystkich tekstów Latynoskiego Bohatera Telenowel Klasy Jot, które, nie wyrzucone, mogłyby go jeszcze zadusić.

Patrycja tymczasem szlocha nad własną powieścią ("- O Boże, jakie to smutne... — załkała Patrycja,
padając czołem w klawiaturę. — Dwudziesta siódma strona, a już ich rozdzielają... I jak ja tych dwoje teraz skleję?"), czyli, ze Królowa Matka od niechcenia przypomni, powieścią samej autorki, pisze kolejne listy do Amrego  (po czym je wysyła na tajemniczy numer skrytki pocztowej na Tajemniczej Poczcie, skąd je wyjmuje Tajemnicza Ręka), zbija cenę remontu ruiny o 50% (Królowa Matka umie to sobie wyobrazić tylko następująco: "Szefowo, taniej byłoby to rozwalić i postawić nowe, ale skoro się pani upiera, remont wyniesie jakieś osiemset tysięcy...". "Ale ja tyle nie mam!". "No dobra, to czterysta", ale według autorki Herołina po prostu podaje sumę, którą dysponuje, a która wynosi 50 tys zł, i na którą ekipa remontowa potulnie się zgadza), nabywa drogą kupna mleczną krowę rasy Jersey

Żródło

chociaż jest bez grosza i nie dysponuje oborą, oraz elektryczną dojarkę, chociaż  jest bez grosza i nadal nie ma prądu.

Eksperymentalnie podłączona do dojarki krowa rzuca się do opętańczej ucieczki, za nią leci Herołina, a z naprzeciwka nadjeżdża PŁ, który - wpierw zmieszawszy werbalnie z błotem Holendra i wypożyczywszy od niego siwego konia - zamierza zająć się powierzonym mu zadaniem.

W tym celu błąka się po okolicy, zbrojny w miecz, którym maltretuje niewinne krzewiny, ujrzawszy zaś Patrysię, ten podstępny profesjonalista ("-  Za kogo ty mnie masz, co? — zapytał twardym, odpychającym tonem. - Jestem pro-fe-sjo-na-li-stą!") zwraca się do niej tymi słowy: " - Witaj, rusałko. Zjawiłaś się, by zwieść mnie nad skraj leśnego jeziorka i porwać w odmęty?", a Królowa Matka w nagle zrozumiała, dlaczego w co drugiej recenzji recenzentki piszą o łzach, które stawały im w oczach w trakcie lektury i śmiechu, który zrywał im się w piersi, bowiem właśnie doznawała obu tych objawów naraz.

Patrysia, jak to inteligentna i dowcipna osoba, odpowiada: "Ja... eee... yyy... za krową", zaś "Oczy nieznajomego rozjaśnił uśmiech" (i w tym momencie, przez krótką chwilę, Królowa Matka uznała, że, rzeczywiście, jest on pro-fe-sjo-na-listą, skoro po TAKIM tekście udało mu się zdobyć na TAKĄ reakcję), po czym, niestety, pro-fe-sjo-na-lis-ta nawija dalej "Rusałko najśliczniejsza, czarem mnie omamiłaś. Za jeden twój uśmiech oddam pół życia, za pocałunek karminowych ust - drugie pół, tylko duszę mi pozostaw", a na widok opadniętej szczęki Herołiny mityguje się i dodaje: "Proszę wybaczyć, zagalopowałem się i to dosłownie. Kim więc pani jest, jeśli nie rusałką? (...) Już pani ucieka? Nie wyjawiwszy chociaż imienia?", Królowa Matka zaś złapała się na tym, że tłucze głową w stół jak, nie przemierzając, narzeczona hrabiego w kaloryfer, z tym, że tamta niechcący.

Będąc młodym dziewczęciem zdarzało się, że przychodził do Królowej Matki wielbiciel, tym niemniej, nawet będąc BARDZO młodym dziewczęciem, takim, powiedzmy, jedenastoletnim, Królowa Matka nie dawała się nabierać na takie teksty, a im była starsza, tym bardziej zabijała tego typu pro-fe-sjo-na-lis-tów śmiechem, Patrysia jednakże, oczadzona wizją Amrego, łyka to oraz opowieści o żywocie aktora, dniach zdjęciowych, pragnieniu powrotu na łono natury i inne takie jak gęś kluski, zamyślona nad dziećmi, które mogłaby rodzić pięknemu nieznajomemu przypala chleb, i nie daje jej do myślenia nawet to, że jakaś życzliwa dusza (któż, któż to mógł być) podrzuca jej kartę tarota (Szatana, o ile Królowa Matka zna się na tarocie, a nie zna się wcale i opis autorki nic jej nie mówił :)) na próg domu.

Mimo tarota, Herołina udaje się z PŁ na konną przejażdżkę, dając się oderwać od mycia krowy truskawkowym płynem do kąpieli za pomocą kolejnych tekstów rodem z dziewiętnastowiecznej literatury dla panienek, i to tej pośledniego gatunku ("- Dlaczego przede mną uciekasz?  (...) - Uciekam? Nie, no skąd! - Patrycja rozejrzała się zrozpaczona, szukając tematu zastępczego. - Wiedźmę Zosię kąpię. Gdzieżbym tam uciekała... (...) - Nie bój się mnie - wymruczał pieszczotliwym głosem, odgarniając z czoła dziewczyny kosmyk włosów. - Zostaw krówkę, niech schnie na słońcu, i jedź ze mną. Przyrzekam, że nie zwiodę cię na manowce" - Królowa Matka zaczyna czuć, że identyfikuje się z tą nieszczęsną hrabiowską narzeczoną, i że w jej oczach też zaczyna być widoczny jedynie obłęd), całkiem nieświadoma, że zza płota przypatruje się jej Holender, poproszony przez poczekajkowego Gandalfa o roztoczenie nad nią opieki. Tym samym Patrycja opiekunów ma już dwóch, chociaż żaden z nich nie powstrzymuje jej od udania się na przejażdżkę z Wrażym Pro-fe-sjo-na-lis-tą "żwawym stępem" (dla tych Czytelników, którzy tego nie wiedzą, "Stęp – czterotaktowy, najwolniejszy chód konia (oraz osła i muła). Kolejność stawiania nóg: np. lewa tylna, lewa przednia, prawa tylna, prawa przednia, czy lewa przednia, prawa tylna, prawa przednia, lewa tylna. Prędkość 100 metrów/minutę" - Królowa Matka boi się nawet sobie wyobrażać, jak w takim razie w mniemaniu autorki wygląda galop) a potem skakania z konia w biegu w ataku paniki po tym, jak PŁ ja pocałował.

PŁ zaczyna dostawać lekkiego szału (" (...) ja tu długo nie wytrzymam, już mnie dupa od siodła rozbolała! Gdybym miał polować na nią w Warszawie, to proszę bardzo, moglibyśmy się założyć o skrzynkę piwa, że w tydzień będzie moja, ale tutaj? Ja nie mam nawet HBO!"), Królowa Matka nawet mu się nie dziwi, bo sama z Patrysią wytrzymałaby nie więcej niż trzy minuty i żal jej każdego człowieka, nawet siedemnastoplanowego amanta z latynoskich telenowel, który zmuszony jest przebywać dłużej, na ale cóż, chłopak przecież wziął pieniądze, uwodzić musi, więc zacisnąwszy szczęki tak, że mu na te pięknie zarysowane policzki wyskoczyły pięknie ukształtowane mięśnie, udaje się do chatki i trafia na moment, gdy Herołina planuje udać się do miasta po farbę do malowania domku.

Łukaszek proponuje swe towarzystwo w nadziei, że przebywanie w ciasnej przestrzeni samochodu da mu możliwości popchnięcia spraw naprzód, jadą, jadą, jadą, Patrysia milczy jak zaklęta, wpatrując się z uwielbieniem w ręce Łukasza na kierownicy, Łukasz mówi, mówi, mówi, gdy nagle zauważają na poboczu drogi jeźdźca. Jeździec wygląda, jakby się na koniu urodził, co Herołina konstatuje z zachwytem, reakcją zaś naszego pro-fe-sjo-na-lis-ty (który rozpoznał był w jeźdźcu znienawidzonego Holendra) jest dociśnięcie pedału gazu, naciśnięcie klaksonu, skutkiem czego koń staje dęba, jeździec spada, towarzyszący mu pies wpada pod koła samochodu, Łukaszek zaś zrywa samochód do szybszej jazdy i najwyraźniej na świecie zamierza oddalić się z miejsca zajścia.

Wszystko to, jak łatwo zauważyć, jest typowym zachowaniem profesjonalisty, który ma uwieść niewinne dziewczę z główką naładowaną wizjami Kochanka Idealnego.

Dziewczę, po nieudanych próbach skłonienia PŁ do zatrzymania pojazdu, wyskakuje z niego w biegu (jak już ją wyrzucą z ZOO za niekompetencję będzie mogła szukać pracy w filmie jako kaskaderka), pędzi do pozostawionego na poboczu drogi półprzytomnego Holendra i całkiem nieprzytomnego psa, udziela zwierzakowi pierwszej pomocy mimo wyraźnego oporu ze strony PŁ ("- Przynieś mi torbę lekarską. Jest w bagażniku. - Daj spokój, Pati. Jedźmy stąd, nim nas policja namierzy") oraz właściciela psa (dobra, Królowa Matka nawet go rozumie, jest w szoku), po czym...

Nie, nie daje w pysk Łukaszkowi, nie spławia go nieodwołalnie i nic a nic nie daje jej do myślenia, że Ideał Mężczyzny, z którym Pragnęłaby Mieć Dzieci spowodował ŚWIADOMIE wypadek, przejechał psa i zamierzał odjechać z miejsca zajścia nie sprawdzając, na przykład, czy zrzucony z konia jeździec żyje, tylko wznosząc nań niewinne oczęta pyta: "- Dlaczego to zrobiłeś? Kim on jest?", a odpowiedź: " -  Ej, moja śliczna, chyba się nie zakochałaś w tym bandziorze?" w zasadzie jej wystarcza, bo "słowo „bandzior" podziałało na Patrycję jak zimny prysznic. Nie lubiła, oj, nie lubiła bandziorów wszelakich", ostatecznie udowadniając w ten spósob, że jej mózg ma kształt na błysk wypolerowanego jajka, bez najmniejszej fałdki, bez choćby aluzji zagłębienia, idealnie gładkiego, takiego, w którym się można przejrzeć.

Co prawda podczas wizyty u rannego na widok wiatraka, w którym mieszka Holender przemyka jej  przez głowę, desperacko usiłując uchwycić się czegoś w tej pustce miedzy uszami, myśl, że  "Nie, zły człowiek nie mógłby postawić czegoś tak pięknego" oraz "Być może nawet jest kryminalistą - byłym kryminalistą, skoro wyszedł na wolność - ale miał oczy dobrego człowieka" (zwróć uwagę na argumentację godną już nie trzynasto-, ale ośmiolatki, Drogi Czytelniku!), ale przecież Łukaszek powiedział, że to bandzior, więc na pewno tak jest (bez zastrzeżeń wszak wierzy się człowiekowi, który był zdolny bez mrugnięcia okiem przejechać psa i uszkodzić jego właściciela), więc biedna Patrysia, niezdolna z tej rozpaczy nawet listu do Amrego spłodzić (i cóż pocznie bez codziennej porcji czerpanego papieru Tajemnicza Ręka z Tajemniczej Poczty???) postanawia, że odwiedzi w Warszawie, dla wyżalenia się, przyjaciółkę (dziewczę wybitnej urody, w związku z którą "w naszym duecie ja byłam tą mądrą, a ty tą piękną" i jeżeli ktoś umie sobie wyobrazić poziom umysłowy tej przyjaciółki w obliczu powyższego dictum Królowa Matka zamiera w podziwie niezdolna nawet do bicia brawo, jej wyobraźnia bowiem nie jest aż tak wybujałą) a ponadto "Musi teraz, natychmiast, rzucić na siebie urok miłosny. Dzwoni do Bereniki!".

Królowa Matka przypomina z naciskiem, że - dla zdrowia psychicznego Czytelników - oszczędza im opisu kuracji, przeprowadzanych na mieszkańcach ogrodu zoologicznego, oszczędziła im też prześmiesznych scen opowiadania przez mądrą Herołinę pięknej Przyjaciółce o ataku krwiożerczego legwana, który skończył się wizytą na OIOMie, i silnie ogranicza streszczanie Elementów Komicznych Powieści, bynajmniej nie dlatego, że streszczanie Elementów Komicznych ujmuje im komizmu, ale dlatego, o: "- Jezuu, nie wyrwę ropusze nogi (...) Mogłabym co najwyżej purchle na jej grzbiecie wycisnąć, ale do Rygi bym pojechała na jakiś tydzień. No i za skarby nie wypiłabym nalewki z ropuszych purchli! Krwi miesięcznej nie ma i nie będzie, chyba wolałabym już nalewkę z ropuchy... Musi wystarczyć - auć! - zwykła (...) Co tam dalej... „Koci pazur, kurze pióro, wina kwarty dwie". Da się zrobić. No, ale z tym to przesadziła: „łza dziewicy"! Gdzie ja jej, kurna, o północy dziewicę znajdę? Łzawiącą na dodatek? Właściwie to... - zawahała się - gdybym poczytała coś smutnego... E tam, chrzanię, najwyżej urok mi nie wyjdzie. - Energicznie potrząsnęła butelką. - Teraz niech się przegryza". To opis sporządzania eliksiru zgodnie z zaleceniami Bereniki ("Patrycja wykonywała polecenia wiedźmy, czując narastający strach. I Moc. Moc krążącą dookoła niczym zgłodniały lew") skrócony o Element Komiczny w postaci zrywania ziół nago w nocy. I wróżenia z papieru toaletowego. Doceń to, Czytelniku, i miej świadomość, że mogłoby tu być więcej takich apetycznych kawałków, jak ten powyżej (zaś nierenaliza stałaby się dłuższa, niż sama powieść).

Przyjmij więc na słowo, że nalewka się przegryza, Herołina, zgodnie z zaleceniami dekoruje Chatkę symbolami domowego ogniska - bocianim gniazdem ("- Czy pani doktor wie, co robi? - Janek popatrzył na Patrycję spode łba. - To kiepski pomysł. - Przeniósł wzrok na opartą o słup starą, zardzewiałą bronę.-  Muszę mieć bocianie gniazdo przed domem. (...) - Ale dlaczego na bronie? - W Kajtkowych przygodach było na bronie. - Czy aby na pewno żelaznej i na pewno na słupie elektrycznym?"), suknia ślubna ("kupiona w Gotówce za psi grosz, cieszyła wzrok. Patrycja powiesiła ją na drzwiach starej jak sama Chatka szafy i pogładziła pieszczotliwie miękki kremowy atłas"), rodzinnym zdjęciem ("Wreszcie ukontentowana wydrukowała fotomontaż przedstawiający ją - Patrycję - w objęciach Bohuna-Domogarowa (uosobienie Amrego), z dwójką śliczniuchnych dzieciaczków, igrających wesoło na podwórku przed Chatką"), kota i podkowy ("dotargała wiadro z podkowami do domu. Po chwili przybijała pordzewiałe żelastwo dosłownie wszędzie"), zaś PŁ, w ostatecznej desperacji, wymyśla udawany gwałt - gwałcicielem ma być (sprytnie zamaskowany za pomocą kominiarki na twarzy) Zuy Artur, on sam ma zaś odegrać rolę Zbawcy, który na Karym Rumaku (czy tam w samochodzie) nadjedzie w samą porę, by wyrwać Herołinę z wrażych łap. Niestety, plan się rypł, Herolina wyrywa się sama, przy okazji naruszając jedyne klejnoty, na których każdemu mężczyźnie (a takiemu w typie Artura to już na bum cyk-cyk) zależy, tak więc PŁ nie tylko nie zdanża na pomoc, ale nawet nie udaje mu się rzucić podejrzeń na Holendra, gdyż nawet do idealnie gładkiego mózgu Herołiny jakimś cudem przebija się myśl, że Holender z ręką w gipsie raczej nie byłby zdolny do czynów, które PŁ usiłuje mu imputować.

Jednakże o tym, co stanie się dalej z nalewką, czy Herołina wreszcie wyleci z pracy, czy Wraży i Piękny Łukasz uczciwie zarobi swoje 5 tys złotych, czy ZuyArtur dojdzie do siebie po kopniaku w tę drugą głowę, i o wielu (zbyt wielu, jak się okazalo, by zmieścić je w zaledwie dwóch częściach, a takie miała Królowa Matka dobre chęci, i Czytelników nadmiernie męczyć nie chciała!!!) innych rzeczach ci z Czytelników, którzy wytrzymali do tej pory zamiast uciekać z krzykiem już na widok logo bloga Królowej Matki dowiedzą się w części trzeciej.

Nieodwołalnie ostatniej.

Ubogaconej wnioskami.