Osłupiały strumień świadomości z elementami analizy, część pierwsza (Katarzyna Michalak, "Poczekajka")

... czyli tekst na 3500 słów, długi jak cho... że ho, ho, wyłącznie dla najodważniejszych.

Czemu to sobie Królowa Matka zrobiła nie ma nawet sensu pytać. A nawet jakby kto spytał, odpowiedzi nie uzyska, bo Królowa Matka zapomniała. Jakoś tak się stało, że uświadomione, lekturze czego Królowa Matka się oddaje, ukochane Przyjaciółki i Koleżanki zaczęły się dzielić swymi zasobami i ani się Królowa Matka obejrzała, a wśród jej Znajomych handel wymienny kwitł niczym na Krecie w epoce minojskiej (z tym, że wtedy wymieniano raczej oliwę i wino na jedwabie i inne futra, z niewątpliwą korzyścią dla wspomnianej kultury), wskutek czego pewnego pięknego dnia ujrzała się w posiadaniu z dziesięciu e-booków porywających powieści pani K.Michalak, których i tak nie zamierzała przeczytać, bo życie jej miłe, a stosik zupełnie innych powieści zupełnie innych autorów składowanych za wezgłowiem łoża małżeńskiego w oczekiwaniu swojej kolejności rósł niepokojąco.

Do "Poczekajki" jednakże zajrzała, aby sprawdzić, czy podawany w "Roku w Poziomce" cytat naprawdę istnieje, bo może (tak jeszcze sobie wtedy naiwnie i nieśmiało przypuszczała), może podejrzewa autorkę o piętrową autoreklamę niesłusznie, może to był po prostu taki żarcik, może dziewczyna użyła tylko tytułu powieści, ale w środku jest zupełnie co innego?

A figa. Wiara w ludzi Królowej Matki została po raz kolejny brutalnie nadwyrężona, cytat tkwił sobie na (elektronicznych) kartach powieści jak byk, z jednej i z drugiej strony obudowany tekstem, który sprawił, że Królowa Matka utknęła na wspomnianych kartach na amen, aczkolwiek nie z tych przyczyn, których życzyłaby sobie autorka.

Królowa Matka po prostu nie uwierzyła w to, co przeczytała (udowadniając samej sobie, że jej wiara w ludzi jest jednak znaaaacznie silniejsza, niż się nawet jej samej wydawało).

Droga Czytelniczko, Drogi Czytelniku, Panie i Panowie, mówi do was osoba, która przeczytała "Zmierzch" (wszystkie części), "50 twarzy Greya" (tylko jedną, ale za to w dwóch językach", "Teleny'ego", cztery powieści Dana Browna, a nawet "Historyka" Kostovy.  Przeczytała taką jedna książkę o utajonym papieżu, której tytułu zapomniała. I z pięć kilo Harlequinów, białych, różowych, fioletowych i historycznych. A także jedną powieść Jadwigi Courths-Mahler, "Trędowatą" oraz Szajs, który wygrała w konkursie, że już nie wspomni o "Roku w Poziomce"  (a mówi tylko o rzeczach wydanych drukiem, w okładkach, posiadających numer ISBN, redaktorów, czasem także tłumaczy, pomija zaś niezliczone ilości opek oraz blogów o romansach z członkami zespołu One Direction, z którymi zapoznawała się przy okazji startowania w konkursie na Bloga Roku). Słowem, w literaturze przeróżnych lotów jest, nomen omen, całkiem nieźle oblatana.

Mimo to pierwszym, dominującym uczuciem, które ja ogarnęło, było kompletne niedowierzanie.

Absolutnie, dogłębnie, wcale a wcale (nie jest w stanie opisać, jak bardzo, to nie jest przenośnia, naprawdę nie jest) nie mogła uwierzyć, że to, co czyta, to jest oryginalny tekst. Powieść, wydana na papierze, oprawiona, ze zdjęciem na okładce, i tym ISBNem, redaktorami i akcją promocyjną. Prawdziwa książka. Bezradna wobec tego uczucia nie wierzyła, że ma właściwą "Poczekajkę", podejrzewała ordynarne opko.

Opko, tak. Nie za dobre. Właściwie nie tyle nie za dobre, co zwyczajnie złe opko napisane przez nastolatkę . Albo wredną konkurencję. Jakąś nieuczciwą pseudoprzyjaciółkę, która dokonała szwindla. Popełniła nieudolną podróbkę i puściła w świat w formie e-booka. Można chyba dokonać szwindla na e-booku, prawda? No, w każdym razie łatwiej, niż na wersji papierowej...

W związku z czym Królowa Matka zaczęła metodycznie sprawdzać, czy pożądany tytuł stoi na półce w bibliotece (od zapisania się na listę oczekujących powstrzymała ja wrodzona nieśmiałość i jeszcze jedno uczucie, którego Bystry Czytelnik niechybnie się domyśli), pchana przeświadczeniem, że MUSI go porównać z wersją elektroniczną, bo póki nie porówna nie uwierzy, że nie ma do czynienia z okrutnym żartem uczynionym autorce przez jakieś nieżyczliwe osoby.

W bibliotece na 25 tys osób mieszkających na osiedlu egzemplarz powieści był jeden, więc Królowa Matka czekając ryła w internecie w poszukiwaniu recenzji, analizując które usiłowała dojść do konstruktywnych wniosków względem autentyczności dzieła. Zamęczała też Koleżanki i Przyjaciółki, którym wersji papierowej udało się dopaść, prośbami o cytaty, żeby już ostatecznie się przekonać, czy pochłonęła oryginał, czy też ktoś autorce zrobił świństwo i swojego opka rozpowszechnia jako jej dzieło.

I wreszcie, po uzyskaniu kilku cytatów od zmaltretowanych Koleżanek, po przeczytaniu dwudziestu tuzinów recenzji, po dopadnięciu wersji papierowej w księgarni i przeczytaniu kilku stron, i wreszcie po dorwaniu tego jedynego egzemplarza w bibliotece Królowa Matka musiała stanąć oko w oko z miażdżącą prawdą -

Więc jednak. Więc jednak. Więc to jednak prawda. Więc tę miotłę to panienka w książce wyrywała naprawdę, i planowała kota ukraść pewnie też... I naprawdę jest sabat, którego uczestniczki promieniują godnością osobistą (i nie, Czytelniku, Królowa Matka nie bełkocze teraz w pijanym widzie, ona streszcza, wyłącznie streszcza! w dodatku mocno po łebkach).

W związku z tym Królowa Matka wiedziała jedno - recenzji to z jej lektury nie będzie. Będzie nierecenzja, że ho, ho. A może nawet analiza. Nierenaliza, jednym slowem. I to w częściach. Ale przede wszystkim - ponieważ Królowa Matka zgadza się ze Zwierzem, że są książki, których recenzować nie ma potrzeby, wystarczy je streścić - w związku z tym uprzedza:

Jeżeli ktokolwiek z Czytelników ma/ czuje, że kiedyś będzie miał ochotę przeczytać "Poczekajkę" świeżym i nieskażonym pogladami Królowej Matki okiem, teraz powinien odejść od komputera. Poniżej bowiem nastąpi szczegółowe streszczenie upstrzone cytatami, a wszystko zanurzone w osłupiałym królewskomatczynym strumieniu świadomości. Niespodzianek w dziele takim jak "Poczekajka", nawet nadokładniej streszczonym, uniknąć się nie da, ale to już naprawdę nie będzie TO.

Uczciwie ostrzegłszy Miłych Czytelników, Królowa Matka przystępuje do streszczania:

Herołinę powieściową, Patrycję, poznajemy, gdy wisi sobie w studni, od paru godzin (zdaje się, że na rękach, co jest jakby mało prawdopodobne, no ale niech tam, może się tymi rekami tylko czegoś przytrzymuje). Nie wiadomo, czemu wisi, jak się w studni znalazła, i można to uznać za nawet zręczny sposób, by zainteresować czytelnika i skłonić go do przeczytania książki choćby tylko po to, by sprawdzić, jak się nieszczęsne dziewczę do studni dostało, i to pomimo zdań w rodzaju: "Gdyby z jej słynnego poczucia humoru pozostał choć ogryzek, stwierdziłaby, że wygląda jak skrzyżowanie pingwina z misiem koala. Niestety, ogryzek pożarł zwątpienie i strach", które to zdanie nieodmiennie wywołuje u Królowej Matki wizję ogryzka pożerającego zwątpienie.

Ktoś, kto ma mniej zwyrodniałą wyobraźnię i nie przeszkadza mu nieprawidłowa budowa zdań w ojczystym języku płynnie przejść może do rozdziału pierwszego, którego akcja rozpoczyna się w lecznicy weterynaryjnej, w której Herołina pracuje, ale nie w tym konkretnym momencie, w tym bowiem konkretnym momencie zajęta jest czytaniem najnowszego numeru czasopisma "Wiedźma Polska" i konstatowaniem, że "Tu! Klepnęła otwartą dłonią w okładkę periodyku, tutaj jest prawdziwe życie!". Periodyk wyrywa jej z dłoni Męski Bohater, niejaki Artur, a że jest to Bohater Negatywny staje się jasne, gdy okazuje się, że Bohater ten nie tylko nie podziela przekonania Herołiny, że prawdziwe życie znajduje się na łamach czasopisma, ale w dodatku, zamknięty w swoim gabinecie, ryczy ze śmiechu nad lekturą przepisu na wyczarowanie nowego kochanka i zadaje prostackie pytania w rodzaju: "Wziąć wódki czystej dwie kwarty... A bimber może być?". Prostej w obejściu Królowej Matce wydawało się co prawda, że właściciel kliniki dla zwierząt, który zastaje swoją pracownicę zajmującą się w godzinach pracy lekturą gazetek ezoterycznych może znacznie co gorszego zrobić niż wyśmiać, ale natychmiast dowiedziała się, że Artur to prostak z pociągiem do kieliszka (i pewnie złodziej, bo każdy pijak to złodziej), w dodatku debil, który nawet pieczątki samodzielnie przystawić nie potrafi, a klinikę to mu tatuś kupili, i studia na pewno też, w związku z tym wniosek, że to Bohater Negatywny i jako taki cokolwiek czyni, jest złe dogłębnie i bez reszty przyjmujemy przez aklamację.

Pomimo głębokiego urazu wewnętrznego wywołanego przez Złego Artura Patrycja nie załamuje się i, tak jak postanowiła, w najbliższą sobotę udaje się na sabat. 

W gazecie nie podano co prawda adresu zlotu czarownic, ale takie szczegóły jak adres lub jego brak Patrycji nie przeszkadzają (co się nieraz jeszcze w dalszej części powieści okaże), miasto podali, więc Patrysia jedzie sobie w ciemno, utyka na ławce w parku, przyglądając się smutno licznym kobietom, wszystkim jak jedna odzianym w powłóczyste czarne szaty, a wysypującym się z autobusów PKS-u, po czym znikającym bez śladu. I już, już, gdy duch niemal w niej upada, pojawia się przed nią jedna z pań, oczywiście spowita w aksamit i oczywiście rudowłosa, i oczywiście opisana piękną polszczyzną nie zawierającą powtórzeń ("Nie można było powiedzieć o nieznajomej, że jest piękna a jednak emanowało z niej jakieś dostojeństwo, szlachetność czy może tajemnica - które sprawiały, że nie dało się minąć nieznajomej obojętnie"). 

Piękna i dostojna nieznajoma każe Patrycji zdobyć miotłę i kota, po czym znika, zaś Patrycja "otrząsnęła się po chwili, tocząc ciężkim wzrokiem po parku, aż wreszcie jej spojrzenie zatrzymało się na dziadku zamiatającym alejkę. Twarz dziewczyny wykrzywił paskudny uśmiech. Dziadek, widząc to spojrzenie i ten uśmiech, przycisnął miotłę do piersi jak najcenniejszy skarb i zaczął uciekać, Patrycja dopadła go jednak bez trudu...
Przyciskając miotłę do piersi jak najcenniejszy skarb,  Patrycja stała przed drzwiami lecznicy dla zwierząt, zastanawiając się: wejść czy nie", a Królowa Matka nie spyta, gdzie była redakcja, gdy puszczała tego typu kiksy do druku, wie bowiem, że gdyby redakcja w ogóle istniała, dzieło to nie powinno ujrzeć światła dziennego.

Wracając do Patrysi i (już) jej miotły, do lecznicy dla zwierząt nasza Herołina zamierza się włamać, żeby ukraść kota, ale lekarz weterynarii, niewątpliwie wcześniej doświadczany wizytami innych psychopatek z miotłami, wypożycza jej swojego dobrowolnie, i oto Patrycja gotowa jest ponownie spotkać się ze swą przewodniczka duchową (Bereniką) i udać się na sabat w pełnym ekwipunku.

Na sabacie, jak to na sabacie, są pląsy przy ognisku (czy tam kominku), picie magicznych wywarów (Patrycja, jej wzorem, oddała ostami łyk ogniowi płonącemu na kominku i... nagle poczuła się jak u siebie. Na jej ustach pojawił się wniebowzięty uśmiech, na policzkach rumieńce, w ciele siła i odwaga cywilna) i doznawanie wizji przyszłości. Znaczny procent tej wizji przyszłości w wypadku Patrycji zdominowany jest przez mężczyznę na karym rumaku o imieniu Amre (i nie mówimy o imieniu konia bynajmniej), którego sobie dziewczę wymyśliło, a wiedźmy obiecały daleko idącą pomoc w jego zdobyciu.

No i co z tego, że obiecały, skoro już trzy strony dalej Patrycja siedzi w swojej upstrzonej jednorożcami kawalerce sama jak palec, bez nijakiej pomocy ze strony tak dobrze zapowiadających się przyjaciółek, i postanawia wziąć sprawy w swoje ręce w typowy dla siebie sposób. Wyciąga więc z biblioteczki "Almanach czarownic", dobywa zaklęcia, wahadełka i mapy Polski i, kręcąc wahadełkiem nad mapą bezbłędnie wyławia miejscowość, gdzie Amre się ukrywa.

Fakt, że do tej pory ani razu w żadnej znalezionej w ten niezawodny sposób miejscowości nie znalazła nawet cienia Amrego nie daje naszej Herołinie do myślenia (o ile w ogóle można mówić o myśleniu w wypadku osoby, która w czasie poprzedniego napadu chęci poszukiwawczych jedzie do zapadłej dziury na Mazurach, pięć godzin PKS-em w jedną stronę, i choć w powrotnej drodze formułuje myśl, że wahadełko jest głupie, myśl ta nie zagnieżdża się na dłużej w jej mózgu, zapewne nie mając się na jego doskonale gładkiej powierzchni czego uchwycić).

W następną podróż Herołina wyprawia się za radą wahadełka na Ukrainę (i w tym momencie wszyscy cieszymy się jak dzieci, że Patrysi nie wpadło do głowy użycie mapy świata, bo jeszcze by trafiła na przykład na Port Moresby, który - jak wszyscy oczywiście wiedzą, ale Królowa Matka jeszcze przypomni - jest stolicą Papui Nowej-Gwinei, i co byśmy wtedy wszyscy zrobili). Szczęśliwie nawet w wypadku Ukrainy wahadełko uprzejmie nie wskazuje, na przykład, Doniecka, tylko Rymacze, Herołina wskakuje w pojazd i "Granicę w Dorohusku przekroczyła już następnego dnia rano", z czego niezbicie wynika, że Warszawę opuszczała w nocy, bowiem, jak szybko i uprzejmie obliczyła Królowej Matce ogólnie i łatwo dostępna strona internetowa, długość trasy samochodowej pomiędzy Warszawą a Rymacze wynosi 292 km, a czas podróży - w przybliżeniu 4 godz. 8 min. Co więcej przekracza tę granicę w towarzystwie psa, na temat szczepień zwierzęcia celnik zadaje nieformalne pytanie, o czipowaniu nawet nie napomyka (chociaż powinien zażądać dokumentów, i to kilku, pani Michalak Królowej Matce nie płaci za research, więc Królowa Matka poda jej pierwszy z brzegu lineczek w temacie w czynie społecznym, a jakby tak coś mniej urzędowego, a bardziej z prozy, to też prosiem, prosiem uprzejmie).

Jedyną dobrą strona wyprawy na Ukrainę jest to, że Herołina w drodze powrotnej przypadkiem znajduje Poczekajkę.

Jedzie na skróty przez szczery bór, w którym - o, niespodzianko, jakże jesteś niespodzianą! - samochód odmawia dalszej współpracy, Herołina odkrywa, że nie ma pojęcia, czemu ("Ostatni raz oglądała to, co kryje się pod maską, przy zakupie forda, a i wtedy patrzyła raczej na taką fajną część, co robiła
„ping!", a nie na to, co pokazywał sprzedawca"), że nie umie go naprawić (kopanie w oponę nie działa), że nie ma zasięgu w komórce, i że, z jakiegoś tajemniczego powodu, jedyne, co jej teraz pozostaje to udać się na północ ("W takiej sytuacji należy iść na północ, czyli tam, gdzie na drzewach rośnie mech. Mech rośnie po stronie północnej czy południowej? Kurczę, trzeba rzucić monetą. Orzeł, a więc na północnej..."), niestety, nim Herołina oddaliła się na północ i nieodwołalnie zgubiła w lesie pojawia się traktor prowadzony przez młodego autochtona, który życzliwie proponuje zagubionej pomoc.

Holuje ją przez wertepy, powolna jazda sprzyja podziwianiu krajobrazu i właśnie dlatego nasza Herołina zauważa napis "Poczekajka 1 km". Autochton nie reaguje na jej okrzyki, by się zatrzymał, więc Patrysia wyskakuje z samochodu w biegu, zostawiając w samochodzie psa, ale po prostu nie może się powstrzymać, ujrzawszy na własne oczy domek ze swych wizji (minus rycerz na karym rumaku przed nim, no ale nie można tak od razu mieć wszystkiego).

Opisu prześmiesznych perypetii autochtona, który najpierw bierze pozostawionego w samochodzie psa rasy terier rosyjski

źródło

 za niedźwiedzia,

źródło

na którego to niedźwiedzia zaczaja się wraz z innymi autochtonami, wszystkimi zbrojnymi w widły i inną broń zaczepną oraz beretki z antenką, ostatecznego holowania miastowej do centrum osady pod sklep "Sporzywczy" (pisownia słowa podkreślana przy każdej okazji) oraz załatwiania formalności związanych z zakupem ruiny Królowa Matka swoim Czytelnikom oszczędzi, dość, że już wieczorem Patrycja jako prawie-właścicielka ruiny wraz z ogrodem stawia pierwszy raz stopę w prawie-swoim ogrodzie i natychmiast dostaje w łeb.

Dla dobra literatury byłoby znacznie lepiej, gdyby dostała w ten łeb definitywnie, niestety, dość szybko odzyskuje przytomność, okazuje się, że zaprawił ją w czółko sekatorem miejscowy ksiądz o nazwisku Plama, który w Ogródku Wiedźmy (czyli obecnie - ogródku Patrycji) zbiera wieczorem zioła lecznicze, Herołina trafia do szpitala na obserwację i tam gnębiony wyrzutami sumienia kapłan zwierza się, że zbiera te zioła dla mieszkańców ZOO, których - z braku weterynarza - sam podlecza, jak umie. I tu - o cudzie, o niespodzianko, o, jakże ta magia działa!!! - wychodzi na jaw, że Patrycja jest weterynarzem (a ksiądz, choć człowiek świątobliwy, nie jest jednocześnie jasnowidzem i nie wie, z jaką pasją oddaje się ona pracy w godzinach urzędowania) i szast, prast, dziewczę dostaje pracę, uwaga, ordynatora w ZOO w Zamościu (chwilowo na okres próbny).

Od razu odfajkujmy sposób, w jako pani ordynator spełnia swe obowiązki, Królowa Matka podejrzewa, że opisy Patrysinej pracy to miały być te elementy komiczne, o których tak przekonująco informuje okładka dzieła, a fakt, że Królowej Matki nie tylko nie bawiły, ale irytowały w najwyższym stopniu przypisać należy jej kompletnemu brakowi poczucia humoru. Ponieważ jej Czytelnicy poczucie humoru na pewno mają, Królowa Matka rzuci tu kilka prześmiesznych cytatów:

"— Och — Patrycja machnęła niefrasobliwie ręką — bizon to jak większy pies, tygrys jak kot, a anakonda — tu opuściła ją wena twórcza — anakonda... no... jak chomik, tyle że bez łap".

"Nowo mianowana pani doktor pochyliła się z ciekawością nad rozwartą paszczą. Zawsze myślała, że wąż to taka rurka pusta w środku, a tu proszę: ma i tchawicę, i przełyk. Całkiem podobny do rozciągniętego na parę metrów jamnika, któremu odjęło łapy".

Pani doktor nagle się ożywiła. Każde światełko w tunelu, które rozjaśniłoby pomroczność jej umysłu, było cenne i pożądane (i niewystarczające, jako że latarnia morska w Faros już nie istnieje, a nic mniejszego nie dałoby rady). Ha! Miałam rozpoznanie (koleżanka z pracy jej zasugerowała, a Herołina się potulnie zgodziła, wszelkie uwagi i przyp. Kr.M): zatrucie czymśtam (żeby ładnie wyglądało nagryzmoliłam coś po łacinie, tylko nieczytelnie)".

"środki finansowe na odsalanie, czy tam dosalanie, (bo to kompletnie wszystko jedno, tu sól i tam sól!) zostały skądś wytrzaśnięte".

"Dział ptaków zgłosił okulałego bażanta złocistego — obejrzałam łapkę wyrywającego się rozpaczliwie pacjenta, spojrzałam w niebo, by wymyślić jakąś ładną diagnozę, i zaaplikowałam kilka zastrzyków"

 i, pozostając w stanie nieustającego współczucia dla pacjentów pani doktor, zarzuci nad jej działaniami zawodowymi miłosierną zasłonę milczenia.
 

Tymczasem pani doktor, chwilowo nie zajęta skracaniem życia powierzonym jej pieczy zwierzętom, po raz pierwszy (!) wchodzi do domku – po raz pierwszy, ale za to od razu jako właścicielka (tak, Czytelniku, słusznie domniemywasz, ona tego domku nie oglądała przed zakupem, i, doprawdy, Królowa Matka czytała zaledwie dwie książki pani Michalak, a i tak ma deżawi normalnie). Okoliczności wejścia są raczej malownicze: "Chwyciła za klamkę, by wejść do środka. Klamka została jej w ręku. Hmm... Przyjrzała się kawałkowi żelastwa, niepewna, co z nim zrobić, po czym pchnęła poczerniałe ze starości drzwi. Drgnęły jak obudzone z długiego snu, a potem... po prostu padły na wznak. Z wewnątrz, wprost w twarz nowej właścicielki tego domu i tych drzwi, i nawet klamki, buchnęła chmura kurzu".

Jedyną myślą goszczącą w tym momencie w mózgu Patrysi jest "Tylko się nie przewróć! Książę musi pod ciebie podjechać!", no bo w końcu po co innego ma się domki, ten robi właścicielce uprzejmość i się nie przewraca, i teraz już jedyną przeszkodą, spoczywającą jak olbrzymia i wyjątkowo nieruchawa kłoda na drodze do szczęścia (i do Amrego, no do Amrego to może jeszcze to, że się w ogóle nie pojawił, ale ojtam, ojtam) naszej Herołiny jest jej mamusia.

Mamusia Herołiny jest wziętą panią mecenas, dysponuje pałacem i ogrodem z jaśminami, a poza tym jest zuą, zuą, do głębi zuą osobą, lodowatą, nienawidząca nieładu, zwierząt i braku kontroli, zwłaszcza, jeśli miałby to być brak kontroli nad jedyną córeczką, która co prawda zwiała na studia weterynaryjne (ekhm, ekhm... kłaczek) do Wrocławia, ale potem dziwnym trafem w całym Wrocławiu pracy znaleźć nie mogła i musiała powrócić do stolicy, a to wszystko skutkiem tego, że mamusia ma macki, przy których macki takie jak te

 

źródło

to zaledwie niedorozwinięte wypustki. A jak ktoś ma macki to przecież nie po to, by z nich cokolwiek wypuszczać.

Mamusia, usłyszawszy o najnowszym pomyśle córki najpierw unosi brwi w akcie dezaprobaty, następnie doznaje załamania na myśl o tym, co ludzie na to powiedzą ("Traciła kontrolę nad dzieckiem, a utrata kontroli nad jakimkolwiek puzzlem w życiu tej kobiety oznaczała potencjalną porażkę. Zagrażała karierze i ambicjom, które bynajmniej nie kończyły się na stanowisku sędziego Trybunału Konstytucyjnego" - ekhm, ekhm, no znów kłaczek, co tak dużo tych kłaczków dziś w powietrzu, musi coś pyli!), następnie odcina jedynaczkę od kasy ("O drobnych szaleństwach takich jak książka czy kolejny jednorożec Patrycja mogła zapomnieć" - i jak teraz żyć, panie premierze?), a następnie - zaczyna KNUĆ.

Do knucia używa Podłego Artura, i to (przygotuj się na wstrząs, którego się nic a nic nie spodziewałeś, Czytelniku!) nie po raz pierwszy, gdyż "...spotykali się za plecami Patrycji dosyć często, by omówić strategię postępowania. Mecenas Marynowskiej zależało na synu doktora Herca, właściciela sieci warszawskich klinik, bynajmniej nie weterynaryjnych, Arturowi zaś zależało na skoligaceniu się z rodziną Marynowskich. Mniejsza o chęci Patrycji — głównej zainteresowanej. To „dzięki" Arturowi i pani Halince dziewczyna nie znalazła pracy we Wrocławiu - a umiejętności pani ekhm, ekhm, weterynarz nie miały z tą niemożnością nic wspólnego, że tak sobie Królowa Matka pozwoli na luźno związaną z treścią dzieła uwagę - Dzięki nim dwojgu musiała wrócić do Warszawy, wpadając wprost w otwarte ramiona matki i odrzuconego amanta").

Artur, jako osobnik zuy i pozbawiony skrupułów (co przecież wiemy od początku, gdyż pani autorka nam tak wyraźnie i otwartym tekstem napisała, więc żadnych watpliwości tu być nie może) zna wielu innych  osobników zuych i pozbawionych skrupułów, a jeden z nich specjalizuje się w uwodzeniu kobiet. Patrysi uwieść nie ma, ma złamać jej serce i zbrukać duszę i taką złamano-zbrukaną skierować w szeroko rozłożone, oczekujące (mwahahahaha!!!) ramiona mamusi.

Fachowiec, jak to fachowiec, drogi jest ale "pani Halina bez słowa wyciągnęła z torebki plik banknotów o najwyższym nominale (każdy nosi takie w torebce, prawda? zapewne w zgrabnych rulonikach, owiniętych gumką recepturką, Królowa Matka nie raz w filmach widziała! w końcu zawsze może się okazać, że trzeba będzie opłacić uwodziciela dla córki albo dokonać innej transakcji). Przeliczała dotąd, aż skinął głową. — Na początek wystarczy", po czym kwituje odbiór, siega po komórkę i już możemy rzucic okiem na Prawdziwego Fachowca.

"Łukasz stanął przed lustrem. Nagi i piękny. Przeczesał palcami krucze włosy, wciągnął brzuch. Zajrzał głęboko w swe czarne oczy, połyskujące tajemniczo niczym tafla studni bez dna, i uśmiechnął się do siebie tak, jak to tylko on potrafił: pół szelmowsko, pół uwodzicielsko. Ileż kobiet poszło na zatracenie za samym tym uśmiechem! Głupie baby. Jedna w jedną. Kto sieje takie idiotki?! Patrząc na swe odbicie w lustrzanej tafli, zaśmiał się nieprzyjemnie. Cynicznie. O tak! Taki też się sobie podobał: zimny, wyrachowany drań. Gracz najwyższej klasy. Supergracz! Naprężył muskuły. Zagrały pod skórą opaloną na piękny brąz (...) Boże, jakie to sztampowe. Każda jedna na to leci... — westchnął ciężko, opadł na oparcie krzesła i teatralnym ruchem przeczesał palcami włosy. Ułożyły się pod dotykiem jego ręki jak obłaskawiony czarny kot. Ciężki sygnet ze srebra i obsydianu, zdobiący serdeczny palec, błysnął w świetle lampy"...

Jak ułoży sie Patrycji życie w jej wymarzonej ruderze i współżycie z autochtonami?
Czy Amre się objawi?
Czy Łukasz przestanie przypominać latynoskiego bohatera telenoweli klasy jot, a zacznie fachowca do czegokolwiek, choćby miała to być wymiana kolanka pod zlewem?
Czy Patrycja da się uwieść?
I komu?
Czy Artur pozostanie tak zuy, jak na początku, czy nawet - choć to się wydaje niemożliwe - bardziej?
Którą książkę pani Michalak będą tym razem czytać lub pisać bohaterowie tu opisywanej książki pani Michalak?

Odpowiedź na te i na wiele innych pytań otrzymają ci Czytelnicy, którzy jakimś cudem w ten upalny dzień dali radę dobrnąć aż do tego momentu i z jakiegoś powodu podejmą próbę czytania części kolejnej nierecenalizy za jakiś, trudno powiedzieć, jak długi, czas.


PS.

Jedyną szkodą, jaką może uczynić "Poczekajka" - poza przegrzaniem mózgu i skalaniem ust czytającego szeregiem głośno wznoszonych okrzyków o treści powszechnie uznawanej za obelżywą - to nabić w butelkę osoby, które złapią się na reklamowe hasło o "Ani z Zielonego Wzgórza naszych czasów", Królowa Matka wie, że to może być bardzo przykre, ale jednak stosunkowo nieszkodliwe.

Ostatnia książka pani Michalak już tak niewinnie nieszkodliwa nie jest.

A ponieważ po pierwsze, Królowa Matka jej nie czytała, a po drugie, dotyczy ona spraw, na których się nie zna i które jej nie dotyczą, linkuje tu wpis kogoś, kto czytał, kto się zna i kogo to, i owszem, dotyczy.

Czytelniku, czytaj i podziwiaj, takie rzeczy wydaje teraz wydawnictwo Znak, obejmuje swym patronatem Centrum Praw Kobiet, a Kasia Tusk reklamuje jako lekturę poszerzająca horyzonty:

http://trzyczesciowygarnitur.blogspot.com/2013/06/jak-nie-pisac-o-problemach-spoecznych.html