Post, dla którego nie umiem wymyślić tytułu

Siedzę przed komputerem. Siedzę przed pustym, białym ekranem od dłuższej już chwili. I nie ma żadnej gwarancji, że coś się z tego mojego siedzenia urodzi.

Gdy zniknęłam z Facebooka odcięłam się też od całej reszty. Całego tego złego, okrutnego świata, wobec którego czułam się - czuję się - całkiem bezradna. To nie takie trudne w mojej sytuacji. Mam dzieci, dwoje jeszcze nie całkiem dużych, chorą matkę, masę zajęć, sporo zmartwień. Spędzam cały prawie dzień u mamy, we własnym domu ląduję po 17. Jeśli już włączam telewizor - a włączam go kilka godzin po powrocie, o ile w ogóle - moje nie całkiem duże dzieci oglądają głównie kreskówki, a starsze Potomki - jakieś dziwaczne, mało popularne seriale wygrzebane na Netflixie. To znaczy, o ile wyjrzą ze swojej jaskini na piętrze, by potowarzyszyć mamusi, nim ta padnie na twarz. A czasem nie wychodzą. Albo mamusia, nim padnie na twarz, zaczyta się w jakiejś książce ze swego, sukcesywnie zmniejszającego się, Stosiku Wstydu. Moja mama u siebie ogląda ekranizacje powieści Agathy Christie. Albo "Sprawy młodego Morse'a". Więc nie jest tak trudno się odciąć.

Tak, wiedziałam, co się dzieje. Może żyjąc w prawdziwej Dziczy, nie takiej, jak ta moja, dałoby się tej wiedzy uniknąć. Ale w mojej nie. Coś przeczytał mi Pan Małżonek, coś usłyszałam w radio podczas jazdy z lub do Domu w Dziczy. Coś mignęło w TV, gdy mama przełączała kanały. Mówiłam: "Wyłącz to, nie chcę tego wiedzieć, nie chcę tego słyszeć, nie chcę, nie chcę". Bo nie mogłam. Nie mogłam znieść tej rozpaczy, i bezsilności, i wstydu.

A potem wróciłam do Świata, i wcale nie wiem, czy postąpiłam słusznie, i czy nie powinnam się natychmiast znowu wycofać, ukryć, zasłonić oczy, zatkać uszy... bo zostałam zalana. Dosłownie zalana, mam wrażenie, że stoję na jakimś dnie, wspinam się na palce, a każda kolejna fala jest wyższa, coraz wyższa, zalewa mi usta, nos, oczy, nie mogę oddychać, duszę się, duszę się.

Szesnastoletnie dziecko umarło na granicy. Mój szesnastoletni syn wrócił dziś ze szkoły, rzucił się na mnie z uściskami, jak to ciągle ma w zwyczaju ("Cześć, mamusiu, chodź tu do mnie, ojojku, jaka ty malutka się zrobiłaś!"), trochę spuchnięty z dumy, bo dostał szóstkę za super-hiper-fajne-ale-trudne zadanie z "Wesela", a trochę wściekły, bo nie dostał piątki z historii ("Pan należy do tych nauczycieli, którzy bardzo nie lubią, gdy uczniowie mają dobre oceny z przedmiotu, który wykładają"). Wtrząchnął michę zupy z kaszą, spytał, czy może zjeść śniadanie szkolne na kolację, bo teraz to, wiesz, mamo, babcia takie ciasto ze śliwkami upiekła. Pokłócił się z bratem, pouczył chemii, teraz gra na komputerze i być może za chwilę zejdzie i spyta: "Zechcesz, mamo, może obejrzeć odcineczek tego kompletnie odjechanego serialu?". Potem położy się spać, w ciepłym pokoju, pod miękką kołdrą, po przeprowadzeniu rytualnej dyskusji z tatą na temat godzin wyłączania światła i kładzenia się spać o takiej porze, by nazajutrz oszczędzić rodzinie traumatycznego przeżycia związanego z budzeniem go do szkoły. Szesnastolatek. Dziecko. Najdokładniej wiem, jakie dziecko, chociaż on sam zapewne protestowałby przeciw temu określeniu. Często patrząc na moje dzieci, myślałam o ludziach na granicy. Ale dziś myślę bez przerwy. O szesnastoletnim chłopcu, umarłym i zostawionym, bez pochówku, bez pożegnania, na obcej ziemi, o dziecku, które w mojej wyobraźni ma twarz mojego syna.

A wczoraj Mariusz Błaszczak i Mariusz Kamiński zrobili nienawistny, najbardziej ohydny show o uchodźcach.  Popełniając przy tym przestępstwo (art. 202 par. 3 KK), ale przecież ministrom wolno. Minister spraw wewnętrznych mojego kraju. Minister obrony narodowej mojego kraju. Nieistotne, jak bardzo nie po drodze mi z tym rządem, to są ministrowie rządu mojego kraju. Oficjalne twarze mojego kraju. Przedstawiciele mojego kraju opublikowali zdjęcia z kopulowania ze zwierzęciem na swojej konferencji prasowej, by pokazać, że uchodźcy gwałcą, rabują, bzykają zwierzęta, planują zamachy na najświętsze miejsca w Polsce i co tam jeszcze kto chce sobie dopisać, a wiem, że fantazji chcącym nie zabraknie. Palę się ze wstydu. Duszę się z odrazy. Chciałabym wierzyć, że po tym, co zrobili nikt im nigdy nie poda ręki. Ale już nie mam złudzeń. Na pewno poda. Na pewno złoży gratulacje i wyrazy wsparcia. Na pewno są tacy, którzy łykną tę gnojówkę bez popitki i nie zadadzą sobie ani jednego pytania (jak na przykład - dlaczego ludzie, udający się w pełną niebezpieczeństw podróż, której kresu nie są pewni, zabierają ze sobą nie dodatkową parę, excusez, ciepłych gatek, tylko pornografię dziecięcą? Co skłania Szczwanych Tak, Że Ho, Ho Terrorystów, wykształconych w Rosji, na Białorusi i osobiście szkolonych przez Putina z Łukaszenką pospołu do strzelenia sobie fotki w rosyjskim mundurze z podręcznikiem ze szkolenia i zachowania jej na wieczną pamiątkę? Z jakiego powodu osoby, które mają w planie nielegalnie przekroczyć granicę zachowują w telefonie nie zdjęcie rodziców, domu, który na zawsze opuścili albo przyjaciół, których nigdy już nie zobaczą, tylko fotkę niech będzie, że wlasną, podczas kopulacji ze zwierzęciem? Dlaczego nasz rząd, który twardo twierdzi, że odsyła "turystów" i "imigrantów zarobkowych" nie rozpatrując ich wniosków o azyl i nie weryfikując ich tożsamości jakimś cudem tych akurat zweryfikował? Skąd wiemy, kogo zatrzymano, komu odebrano telefon i gdzie znaleziony zdjęcia łamane przez pornografię dziecięcą, skoro do granicy nie są dopuszczani dziennikarze, lekarze, PCK, przedstawiciele organizacji humanitarnych i praktycznie nikt nie ma możliwości sprawdzenia danych podanych na konferencji prasowej? I tak dalej, i tym podobnie, długo tak mogę). Gdyż Obrona Granic, Służba Ojczyźnie oraz Nie oddamy Naszych Kobiet.

 

Więc po prostu piszę, żeby tego nigdy nie zapomnieć. Nigdy.

 

Dziś również, w ramach "nic w zalewaniu nie zostanie wam oszczędzone" przeczytałam tekst Pawła Kasprzaka wyjaśniający, czemu podpisał wraz z premierem Morawieckim (m.in) list w obranie pamięci Macieja Zięby (dla tych, którzy nie wiedzą - prowincjała Zakonu Dominikanów, który przez wiele lat chronił gwałciciela i przestępcę seksualnego, obojętnie traktując jego ofiary). Jeden z najokrutniejszych tekstów, jaki kiedykolwiek czytałam. Ściana słów, a na tej ścianie mieszanie pojęć. Rozmywanie odpowiedzialności. Intelektualizowanie i filozofowanie, Hannah Arendt na przemian z Stanleyem Milgramem, ironizowanie "niech mnie rozstrzelają", analiza natury Eichmanna, komunizmu i antysemityzmu, a wszystko, byleby tylko nie oddzielić dobra od zła przy jednoczesnym szczerym, jak się zdaje, przeświadczeniu, że rzeczywiście czytelnicy Wyborczej i znajomi pana Kasprzaka mogą mieć mu za złe wyłącznie podpisywanie czegokolwiek ramię w ramię z premierem, a nie ten wylewający się z każdej linijki relatywizm moralny, to pomniejszanie ("bo inni też"), to subtelne wskazywanie, że ofiary, no cóż, takie bez winy też nie są ("Czy odtrącone kobiety próbowały się dokądś zwrócić? Nie wiem tego, różnie z tym było w innych, podobnych przypadkach"), to lekceważące "zdarzyło mu się", "uległ", zamiast - "zdarzało się", "ulegał", ulegął wiele, wiele razy na przestrzeni wielu lat, notorycznie, kiedy planował, jak ochronić swojego podopiecznego przed karą czy potępieniem wiernych i wysyłał go na „wypoczynek” do kamedułów, zamiast na dobre odciąć go od ofiar, no ale przecież „nie miałem wyjścia, a inni też...”, no i "to nadal mój przyjaciel i taki niezwykły człowiek".

I, tak, jest też o uchodźcach.

"Franek Sterczewski i grupa „desperados" tnących zasieki na granicy bywają opisywani jako naiwni szlachetni. Ale z wolna przestają być szlachetni*. (podkreśl. moje) Zanika świadomość wartości, w imię których występują. Konwencja genewska przestaje być oczywistością, świętość azylu dawno nią być przestała. Wybierając komfort, nazywając go bezpieczeństwem, zaprzeczamy istnieniu humanitarnych wartości. To się dzieje. Obok regulacji stanu wyjątkowego również psychologiczne mechanizmy nie pozwolą nam w ogóle widzieć cierpienia i śmierci na naszej granicy, dokładnie tak jak kiedyś zbrodni w Kościele. Trzeba rozumieć, jak dzieją się takie rzeczy. Bo nie szuje i łajdaki to robią – w dobrej wierze robią to również ludzie porządni (...) Trzeba koniecznie rozumieć, jak zło rodzi się również z udziałem ludzi dobrych. To ważne.**".

Zaś w całej ścianie wyżej wspomnianego tekstu najbardziej rzuciło mi się w oczy i najbardziej ścisnęło za gardło to:

"Pomyślmy znowu, korzystając z nieocenzurowanej pamięci i wyobraźni. Co by się stało, gdyby te same informacje opublikowano 20 lat temu? W kościele dominikanów odbywały się chore seksualne ekscesy, ale przecież przemoc tego człowieka w habicie nie byłaby tak oczywista, jak jest dla nas dzisiaj. Uznalibyśmy, że naruszono wszelkie standardy etyczne i prawo kanoniczne – ale nie karne***".

Nie mam pojęcia, gdzie będzie za dwadzieścia lat moja pisanina, pewnie nigdzie. Jeśli blog będzie istniał, a Bloggera nie wywali w kosmos, będzie się gdzieś tam błąkała w virtualu, jeśli virtual będzie istniał. Ale może moje dzieci gdzieś na tę pisaninę trafią. Wydrukują ją sobie (po ostatnich dowcipnych posunięciach Facebooka jest to opcja, ku której się intensywnie przychylamy, wiadomo, Facebook nie Blogger. NA RAZIE), przepiszą, znajdą gdzieś, trafią przypadkiem. 

Nie chciałabym, by pomyślały, że mi psychologiczny mechanizm nie pozwolił widzieć cierpienia na naszej granicy. Że uznałam, że "przekroczono normy etyczne, ale nie karne". Bo wszystko odbyło się zgodnie z prawem przecież. No i bo Łukaszenka. Bo Białorusini też. Bo granica Unii. Bo sobie zracjonalizowałam. W dobrej wierze, oczywiście.

Że - co byłoby chyba najgorsze - uznałam to za wyższą konieczność dziejową, albo stwierdziłam, że w ogóle nic się nie dzieje, bo to tylko wroga propaganda.

Że nie miałam nawet na tyle... gniewu? wściekłości? sprzeciwu?... by otwarcie nazwać zło złem.

Że troska o ochronę granic, choćby nawet była to granica Unii, pozwoliła mi przekroczyć wszystkie inne granice. Granicę przyzwoitości. Granicę przyzwolenia na zło. Granicę bestialstwa.

Że rację stanu, czymkolwiek by nie była, uspokojenie sumienia, jakkolwiek by nie było kłamliwe i własny komfort wewnętrzny przedłożyłam nad szesnastoletnie umarłe dziecko, porzucone gdzieś w lesie na niegościnnej, niegościnnej i wrogiej, ziemi.

Że zasłoniłam oczy.

Że zatkałam uszy.

 

 

* nie "przestają być szlachetni", tylko "przestają być opisywani, jako szlachetni", gwoli ścisłości, a zaczynają być określani mianem "pożytecznych idiotów". Nazwanie człowieka "pożytecznym idiotą" nie czyni go z automatu człowiekiem nieszlachetnym, ale cóż ja tu wyjaśniam, w końcu mówimy o tekście człowieka, który sugeruje, i to nie tak bardzo między wierszami jak można by oczekiwać, że rajd Franka Sterczewskiego był wodą na młyn PiSu, więc należy go potępić (a co najmniej - zrozumieć potępiających), jako, że ważniejsze jest z PiSem wygrać niż uznać przyczyny, dla których poseł Sterczewski ten rajd wykonał.

**więc przyjrzyjmy się mechanizmom, uznajmy, że tak się dzieje i dlaczego to się dzieje, oraz, że zło czynią ludzie porządni, a tych, którzy nie godzą się, by tak się działo i buntują się przeciw złu  nazwijmy "pożytecznymi idiotami" "z wolna przestającymi być szlachetnymi". Seems legit.

***Nie bardzo wiem, co myśleć o osobie, która 20 lat temu uznałaby, że gwałt nie narusza prawa karnego, wydaje mi się bowiem, że nawet za PeEreLu (art.197 KK anyone?) figurowało ono w kodeksie karnym, i to, zdaje się, jako przestępstwo... a, nie, przepraszam, jednak wiem. "Teraz to gwałt, ale sama tam lazła, nikt jej na arkanie nie ciągnął". "Teraz sobie przypomniała?". "Aaaa, odszkodowanie! No to wszystko jasne". Bardziej literacko: "Daj, czegoć nie ubędzie". Bardziej dziadersko: "To się nie wymydli, he, he". I nade wszystko: "Znam go tyle lat, to porządny facet, a ta zdzira chce mu zepsuć opinię". Brzmi znajomo? Panie autorze?