Orędzie przedświąteczne

Pan z długopisem, zwany przez ludzi doskonale wychowanych albo zmuszonych okolicznościami (np. zawodowymi) prezydentem Polski, przemówił. Oznajmił, że kwestia legalności głosowania ustawy budżetowej jest "dyskusyjna", a ponadto pochylił się ze zrozumieniem oraz wyraził ubolewanie. Następnie wieczorową, a właściwie nocną porą podpisał trzy dokumenty i umilkł.

Przemówi zapewne za cztery dni, gdy wygłaszać będzie świąteczne życzenia do narodu, pełne okrągłych słów i ckliwych tekstów o pomaganiu sobie i naszym wspólnym domu.

O uchodźcach i ofiarach wojny  nie powie. O korytarzu humanitarnym Polska-Syria, którego nie będzie oraz uchodźcach i ofiarach wojny wypowiedział się za to jeden z ministrów, który, uzurpując sobie prawo do mówienia w imieniu także Królowej Matki oznajmił, że "Polacy ich sobie nie życzą".

Co nikogo nie powinno dziwić.

Wszyscy wszak musimy zdawać sobie sprawę, że rządzenie to nie jest jakieś tam hop siup. Rząd jest bardzo, ale to bardzo zajęty na przykład wprowadzaniem "reformy" edukacji, wskutek której za dwa lata w szkołach średnich zabraknie miejsca dla 300 tysięcy dzieci (między innymi dla Potomka Starszego, którego niechęć do szkolnictwa jako takiego każe już dziś Królowej Matce oswajać go z myślą, że pójdzie do pierwszej szkoły, gdzie go zechcą, najpewniej jakiejś zawodowej), podporządkowywaniem prokuratury i sądownictwa Ministrowi Sprawiedliwości, łamaniem regulaminu Sejmu, przepychaniem... stój, przegłosowywaniem ustaw zezwalających na strzelanie do wszystkiego, co się rusza i wycinaniem wszystkiego, co zielone, ograniczaniem możliwości działania organizacjom pozarządowym, odbieraniem im pieniędzy, by je przekazać kościołowi katolickiemu, i nawet Królowa Matka nie doszła do połowy tego, czym rząd zajęty jest tak bardzo, że po prostu nie może  zająć się wojną w Syrii i pomocą uchodźcom, a w dodatku jeszcze teraz strzały w Berlinie, w Szwajcarii i w Turcji, i można powiedzieć z satysfakcją "a nie mówiliśmy" i dalej się nimi nie zajmować w kojącym sumienie przeświadczeniu, że robi się to, co należy.

I to wszystko sprawiło, że Królowej Matce eskalowało.

Za cztery dni święta.

Za cztery dni, drodzy rządzący,  siądziecie przy rodzinnych stołach, będziecie się łamać opłatkiem i śpiewać kolędy. I zamykać oczy, zamykać oczy, zamykać oczy na niewygodną prawdę.

Uczyniliście Tego, który mówił "Królestwo moje nie jest z tego świata" królem Polski, a przecież gdyby Jego Rodzice dziś szukali dla siebie miejsca nie tylko nie wpuścilibyście ich do domów, ale nawet do waszych garaży, szop na narzędzia czy innych strychów, zbyt wypasionych dla tych, co, jak mawia jeden z waszych posłów, "roznoszą choroby".

Stawiacie obłudnie puste nakrycie dla wędrowca na wigilijnym stole, a gdyby to dziś Święta Rodzina uciekała nocą z domu przed niebezpieczeństwem, zawrócilibyście ich z granicy, bez mrugnięcia okiem zawrócilibyście ich prosto w łapy siepaczy Heroda.

I wiecie co?

Wy ich zawracacie.

Codziennie.

Zawracacie z drogi Tego, który powiedział: "Cokolwiek uczyniliście temu najmniejszemu spośród was, mnieście uczynili", a za najważniejsze przykazanie uznał przykazanie o miłowaniu bliźniego, i nie miał na myśli "no, chyba, że jest innego wyznania, z innego kraju i ma inny kolor skóry, to wtedy nie". Każdego dnia odsyłacie Go z powrotem, pod kule, na tortury, na śmierć w ruinach i z głodu.

O.Gentileschi "Odpoczynek podczas ucieczki do Egiptu"

W każdym uchodźcy, którego nie wpuściliście, narażając go na dalszą poniewierkę, biedę i strach odrzuciliście swojego Boga.

Tak dziś wygląda Jego twarz, której nie rozpoznajecie.

To On. Spójrzcie na Niego. To On. Przerażony, bezdomny, ubogi i głodny. Cierpiący i błagający o pomoc. To On i Jego Matka, i Ojciec.

I jesteśmy jeszcze my.

Nieważne, czy świętujący za cztery dni pamiątkę Narodzenia Boga, Gody, Jul czy po prostu cieszący się z dodatkowych wolnych dni. Nieważne, czy pilnującym tradycji, czy podchodzący do niej więcej niż luźno.

My.

My, którzy nie możemy nic. Nie zakończymy żadnej wojny. Nie utworzymy korytarzy humanitarnych. Nie mamy władzy,  by legalnie osiedlić poza terenem wojny choćby jednego człowieka. Ci, którzy mogą o tym zdecydować nas nie słyszą. A jeśli nawet słyszą, to nie słuchają.  W ich oczach jesteśmy niegodnym uwagi pyłem,  którego głos nic nie znaczy, tak jak drobinkami,  których życie nic nie znaczy są mieszkańcy Syrii. Drobinkami, które złożą się na okrągłe liczby, które się przemnoży, podzieli, wyciągnie średnią i opublikuje w raportach, przerobione na procenty. Niczym więcej.

Drobinami, które mają tylko nas.

Czujemy się bezradni, wszystkie nasze działania jawią się niby kamyczki, którymi próbujemy zasypać bezmierny, nie do ogarnięcia ludzkim okiem ocean cierpienia. Każdy kamyczek ginie w oceanie, pochłonięty, nie pozostawiając nawet śladu na jego powierzchni.

Ale może, może kiedyś z tych kamyczków urośnie wyspa. Mierzeja. Grobla. Musimy w to wierzyć, żebyśmy się nie przestali przejmować.

Za cztery dni święta.

Kupmy jeden prezent mniej.

Wolna Syria

Unicef

White Helmets

PAH

Czerwony Krzyż

Pamiętajmy.

Nie wolno nam przestać się przejmować.


Nie przestawajmy się przejmować.