Aaaaaaaa...psik!

- Mamusiu - powiedział tydzień temu bladym świtem Pompon Młodszy, potargany, zarumieniony, w przerwach między atakami kaszlu oraz biedniutki (a trzeba podkreślić, że niewiele jest na tym świecie bardziej czarujących i rozbrajających widoków, niż biedniutki Pompon Młodszy - z wielkimi oczami błyszczącymi od gorączki, plackami rumieńców na krągłych policzkach, płowymi włosiętami sterczącymi na wszystkie możliwe strony, kształtną główką chwiejącą się - zda się - bezsilnie na cieniuteńkiej szyjce, żywcem dziecko z jednego z tych słodkich obrazeczków, których Królowa Matka w dziecięctwie miała w domu na tony...

Źródło

- czy kaszel to jest taki malutki kotek?

Kaszel w postaci malutkiego, zielonego, puchatego stworka pojawił się w jednej z tych reklam, okupujących od początku sezonu grypowego telewizory polskich miast i wsi, i był naprawdę uroczy.

Niestety, ten, który postanowił zamieszkać w Pomponie Młodszym już taki uroczy nie był.

W dodatku był tylko jednym z objawów nadciągającej nad Dom w Dziczy epidemii.

I był zaraźliwy.

W efekcie czego tydzień temu Królowa Matka spektakularnie padła do towarzystwa dychrającym Pomponom.

Po tygodniu one wstały.

A ona nie.

Przebóg, kiedy ona taka chora była ostatnio to już naprawdę nie pamięta.

Leżąc pod tuzinami kocyków, sięgając drżącą ręką po herbatkę i zmieniając zdanie z braku sił w połowie drogi, trochę majacząc, a trochę bredząc skutkiem plątania języka z ogólnej słabości usiłowała Królowa Matka liczyć - nie było to w tym roku w czasie wakacji, gdy Pan Małżonek chciał odwoływać wyjazd do Kołobrzega, bo w Kołobrzegu napojona Choligripem albo innym Gripexem latała po plaży i padała nieprzytomna dopiero wieczorem, a w ogóle trwało to trzy dni tylko; i nie rok temu, gdy ją Pan Małżonek przez dwa dni po pracy wysyłał na górę do sypialenki; i nie zanim wysiadło jej serduszko, wysiądnięcie serduszka się w ogóle nie liczy, bo przecież to inna liga (mimo wszystko, chociaż to wrażenie, że się właściwie nie żyje jest jednak silnie zbliżone), i jak by Królowa Matka nie rachowała na osłabłych paluszkach wychodziło jej, że ostatni raz tak chorowała we wczesnym dzieciństwie, którego nie pamięta, ale z opowieści rodzinnych wie, że wtedy zdarzało jej się mieć prawie 40 stopni gorączki, a potem już nie. Do teraz.

Ale już myśli, że to jest bardzo przykre, mieć takie długie nogi, bo gdyby miało się krótsze o dziesięć centymetrów, to by człowieka dziesięć centymetrów ciała mniej bolało (a nawet dwadzieścia, licząc po dziesięć na każdą nogę) to w ogóle nigdy nie miała. Też do teraz.

Poza tym nie jadła.

Nie przygotowywała jedzenia.

Nie sprzatała.

Nie zajmowała się gospodarstwem domowym. Ani żadnym innym.

Bo nie wstawała.

Przebóg, jakim cudem Pompony żyją.

Czasem o tym mgliście myślała, o ile miała siły myśleć.

Obejrzała po dziesięć odcinków trzech różnych sezonów "Wspaniałego stulecia". Jest to bardzo piękny serial pełen bardzo pięknych ludzi noszących bardzo piękna biżuterię. Przy którym nie trzeba myśleć. Więc lepsze to, niż zastanawianie się, jakim cudem Pompony przeżyły.

Jest w TV jeszcze jakiś turecki serial, stopień pozwalania na nie myślenie zapewne podobny, ale z braku występowania przepięknych kolczyków Królowa Matka sobie darowała.

Jak akurat leciała na środkach przeciwgorączkowych (czyli dość często) poczytywała Monikę Szwaję.

Miała taki śmiały plan, żeby przeczytać coś, co jest recenzable, ale chwilowo nie produkują tak silnych środków przeciwgorączkowych, więc jej plan sklęsł.

Zaczęła robić spódnicę z surowego lnu na drutach, docelowo taką,

a chwilowo mającą postać paseczka wzoru.

Lekarka popatrzyła na nią z powątpiewaniem i powiedziała, że ona tam nie widzi w jej stanie niczego nadzwyczajnego.

Komu w tym kraju dają dyplomy lekarskie to naprawdę Królowa Matka nie wie.

W każdym razie świńska grypa to nie jest.

Ani ptasia, krowia, psia, ani podobno nawet ludzka.

Może to jakaś nowa odmiana. Grypa Królewskomatczyna.

Grunt, żeby minęła.

Aaaaaaa-psik!