Wigilijnie, po raz... któryś tam :)

Królowa Matka się uczy.

Co roku się uczy, i wcale nie jest najlepszą uczennicą, chociaż się stara.

Uczy się pamiętać, że "mniej" czasem znaczy "więcej".

Że rzecz nie w tym, żeby okna lśniły, stoły się uginały, order Perfekcyjnej Pani Domu lśnił na piersi, dzieci w odprasowanych ubrankach stały na baczność pod ubraną zgodnie z obowiązującymi trendami choinką, śpiewając "Bóg się rodzi" na dwa glosy.

I nie w tym, żeby wszystko zdążyć, już teraz, żeby się wyrobić, żeby utrzymać jakoś nerwy na postronku i tak natychmiast nie pozabijać wszystkich, co wchodzą pod ręce marudząc i żądając czegoś do picia/ do jedzenia/ czekoladkę z kalendarza adwentowego /a maaaamooo, booo onnn!!! / a mamooo, obiecaaaałaś!, podczas gdy człowiek miesi właśnie ciasto drożdżowe na struclę (ciasto drożdżowe wymaga ciepła i spokoju, SPOKOJU, DO CHOLERY JASNEJ!!!), uświnia się od stóp do głów lukrem królewskim albo pilnuje, żeby barszcz się nie przegotował, bo jak się przegotuje to straci klarowność i jak to będzie wyglądać?!

Że za pięć, dziesięć, dwadzieścia lat nikt nie będzie pamiętał tego nieklarowanego barszczu i choinki w takim samym przyodziewku, jak rok wcześniej, i potraw dziesięciu, nie dwunastu, i tego, że leje jak z cebra zamiast podzwaniać romantycznie dzwoneczkami na śniegu też nie.

Że było ciepło i pięknie pachniało będzie się pamiętać.

Że tyyyle osób zasiadało do stołu będzie się pamiętać. I prezentów była cała masa, góry, góry pudełek i pudełeczek. I śnieg był, pamiętacie? Zawsze w Wigilię był snieg, kiedyś takich bezśnieżnych wcale nie bywało! A pierogi najlepiej na świecie smakowały, teraz już takich nie ma :).

Że malowało się pierniczki i wieszało je na choince, i ta choinka co roku była inna, i co roku piękniejsza.

Że było się razem.

Że się miało siebie. Tylu ludzi do kochania!

Królowej Matce pamiętanie o tym nie zawsze wychodzi.

W tym roku słabo, na tróję raczej, niż na piątkę, i zamiast promieniować radosnym oczekiwaniem staje się narzekającą i powarkującą pod nosem (a czasem i głośniej, przyznaje się Królowa Matka bez bicia) zrzędą, typową gderliwą mamunią, którą obiecywała sobie nigdy w życiu nie być, i nawet udaje jej się zapomnieć, że to kolejna Wigilia, która dostała na kredyt od łaskawego dla niej Losu, a przecież przysięgała, że nie zapomni nigdy.

Ale w końcu.

W końcu nadejdzie ten moment, gdy pierniczki będą przygotowane od "A"

do "Zet", i to nawet w dwóch wersjach, tej"vintage", w stylu skandynawskim (niech chociaż coś będzie w Domu w Dziczy w tym stylu!),

i tej przeznaczonej na choinkę, kolorowej, chaotycznej, naznaczonej rysem niepowtarzalnej indywidualności twórczej Potomków,

gdy po raz kolejny uda się Królowej Matce nie przypalić strucli z orzechami,

i barszczu nie przegotować, i gdy już te tuziny pierogów i uszek zostaną ulepione, knysze z kapustą urosną w piekarniku, podłoga zostanie zamieciona po raz ostatni, zapakowane prezenty trafią pod choinkę, i gdy już nie będzie czasu na to, żeby dokończyć różne sprawy, pamięć o których jakoś umknęła w nawale obowiązków, i bez zrobienia których święta i tak się odbędą,

wtedy wreszcie nastąpi cisza, w której - taką ma Królowa Matka nadzieję - uda się usłyszeć to, co naprawdę ważne.

Tej nocy - kolejnej już nocy, w czasie której zaglądacie na chwilę do Domu w Dziczy, niezmiennie jest to dla Królowej Matki wielki zaszczyt i przywilej, i niezmiennie nie chce jej się w to wierzyć :) - gdy jak co roku Ciemność przegrywa swą walkę, a Światło powraca na ziemię, Królowa Matka życzy Wam, byście nigdy nie stracili swojego własnego Światełka.

Wesołych Świąt, Kochani!

Od wszystkich mieszkańców Domu w Dziczy.