To, co niemożliwe

"To jest niemożliwe" - oto zdanie, które wczoraj Królowa Matka słyszała najczęściej.

"To jest niemożliwe" mówili lekarze, jeżdżąc głowicą maszyny, która robi "ping" po Królowej Matce, a twarzą po ekranie, na którym pyszniło się jej serce.

"To jest niemożliwe" - powtarzali, przerzucając wyniki Królowej Matki, od pierwszego do najnowszego.

"Czy pani sobie zdaje, sprawę, że to jest niemożliwe?" pytali i cieszyli się jak dzieci, aż Królowej Matce robiło się ciepło na tym sercu, które podziwiali.

"Tu, tu, o tutaj - mówili, pokazując Królowej Matce lewą komorę na zdjęciu - widzi pani? Tutaj jest takie maleńkie, minimalne pogrubienie", i przyznawali, że gdyby nie świadomość, jak wygląda historia choroby Królowej Matki to by tego minimalnego zgrubienia nie zauważyli. Zwrócili na nie uwagę wyłącznie dlatego, że bardzo, bardzo szukali. Czegokolwiek, co by sprawiło to, co widzą nieco mniej niemożliwym.

Bo to, co tak naprawdę widzieli na ekranie to było całkowicie zdrowe serce całkowicie zdrowej osoby.

"To niemożliwe" mówił lekarz Królowej Matki, gdy dostał jej najnowsze wyniki. "Przecież przyjechała pani do nas z frakcją wyrzutową 15%, teraz ma pani 60%, czy pani ma pojęcie, jak rzadko się to zdarza?"

I rzucał liczbami, jest takie coś, o czym Królowa Matka cztery lata temu (a jej Czytelnicy do dziś) nie miała pojęcia, NT-proBNP się nazywa (N jest końcowym propeptydem natriuretycznym typu B) uwalnianym przez komory serca w odpowiedzi na przeciążenie objętościowe lub ciśnieniowe komór serca. Istnieje - jak twierdzi brat Gugiel, a nie mamy przecież powodów, by mu nie wierzyć -  istotna korelacja między stężeniem NT-proBNP a zaawansowaniem niewydolności serca wyrażonej klasami NYHA, i dla osób w wieku Królowej Matki wartość referencyjna NT-proBNP wynosi mniej niż 172 pg/ml.

Gdy wypisywano ją ze szpitala na pierwszą przepustkę miała ona tego, uwaga, 7194 pg/ml, a wielkość ta w dniu wypisu skoczyła do 8631 i wszyscy się wahali, czy w tych warunkach nie potrzymać jej na oddziale kilka dni dłużej, tak na wszelki wypadek.

Wczoraj miała 46 pg/ml.

"To jest niemożliwe - mówił jej lekarz, - to jest tak, jakby pani nigdy nie chorowała".

Po czym uspokoił Królową Matkę informacją, że wcale nie zamierzają jej tak od razu wyrzucać z Poradni Kardiologicznej,  a Królowa Matka, która czuje się tam jak w domu, i której nerwy koi fakt, że co jakiś czas przebadają ją ludzie, którym wierzy po prostu ślepo, odetchnęła z ulgą (i to jest ten fakt, którego nie pojmuje Pan Małżonek, tego oddychania z ulgą, a nie ślepej wiary, oczywiście :)).

Zaś przez cały czas badań i rozmów myślała Królowa Matka o tych wszystkich ludziach, co się modlili, każdy do tego Boga, w którego wierzy, i chodzili z pielgrzymkami, palili świeczki w intencji i trzymali kciuki, składali ślubowania, że jeżeli... to..., i tych co ją uparcie, nieraz metodą prób i błędów, leczyli, i podnosili na duchu, i tacy byli dla niej dobrzy, usiłowała ich sobie wszystkich przypomnieć i nie mogła, bo tak ich wielu było, a niektórych nie zna z twarzy, i nie wie nawet, jak się nazywają. A przecież tak im była wdzięczna, że mało jej nie pękło przepełnione wdzięcznością to prawie zdrowe serce.

I czuła, że ma dług wobec... wobec... no, nie wie, wobec kogo i wobec czego, i nie wie, jak się płaci długi tego typu, ale wie, że będzie się starać go spłacać, każdego dnia.

A dziś dziesiąte urodziny Potomka Starszego, dziesiąta rocznica chwili, która mogła stać się najgorszą w życiu Królewskiej Rodziny.

I tak oto w tym roku splotły się dni, w których dwa razy spotkało Królową Matkę to, co niemożliwe.