Pamiętanie i zapominanie

Pompon Starszy budzi się z popołudniowej drzemki.

Zsuwa się z kanapy, jeszcze półprzytomny, włosy jak puch dmuchawca, nieco bardziej złociste, sterczą na wszystkie strony, oczy zamglone, niebieskie jak kawałki wycięte z nieba i wklejone w rumianą buzię o nieskazitelnej skórze. Idzie z wypiętym brzuszkiem, wdrapuje się na kolana, mości się wygodnie tyłeczkiem, przykleja się całym ciałem, dwa - zawsze dwa, wskazujący i środkowy - palce do buzi, dziecko się dobudza. Pachnie snem i suchą trawą, nagrzaną ziemią latem, pachnie... małym dzieckiem. Lewą rączką chwyta za palec z obrączką. Cała rodzina wie, że jeśli usypia lub pozwala się dobudzić Pomponowi Starszemu trzeba mieć obrączkę albo pierścionek na palcu serdecznym.

Wydaje się, że zawsze będzie się to pamiętać.

Pompon Młodszy wygląda przez okno, wielki, okrągły księżyc wisi nisko na czystym niebie jak srebrna piłka, Pompon Młodszy mówi "Uuuu!", robiąc ustami dzióbek jak mały szympans, chociaż nic a nic nie przypomina małego szympansa, gdy tak formuje kółeczko z idealnie ukształtowanych, malutkich usteczek na idealnie ukształtowanej, malutkiej twarzyczce o ogromnych oczach. Wyciąga palec i pokazuje srebrną piłkę wisząca za oknem, a rączki ma jak dokładne malutkie kopie rąk dorosłych, żadnych fałdeczek i dołeczków, jak u Starszego Braciszka, ale długie, szczupłe paluszki i kosteczki, którym Królowa Matka przypatruje się z fascynacją, tak bardzo przypominają miniaturę jej własnych kostek dłoni.

Kiedy Pompon Młodszy się wścieka (czyli często) zwija te kopie dorosłych rąk w miniaturowe piąsteczki i tłucze to, co (a czasem i kogo) ma pod ręką, podczas gdy wściekły Pompon Starszy (cóż chcesz, Czytelniku, bunt dwulatka razy dwa w toku) rzuca przedmiotami, jak w burlesce, chwytając po jednym przedmiocie - książce, zabawce, kłębuszku mamusinej włóczki, pudełku kredek - w obie ręce i z impetem waląc tym o podłogę, chociaż ostatnio, gdy w szale rzucania dotarł do kubka z herbatą Królowej Matki zatrzymał się na mgnienie oka, zawahał, po czym odwrócił na pięcie i rzucił domkiem z klocków (za to dwa razy) co jest dla Królowej Matki dowodem, że już potrafi kontrolować miotającą nim furię.

Za to gdy Pompona Starszego coś rozbawi, wydaje on z siebie niski w tonie, iście rabelaisowski rechot, który sprawia, że zaczynają śmiać się wszystkie obecne w pomieszczeniu osoby.

I wydaje się, że to też będzie się zawsze pamiętać.

A przecież już mało kto pamięta Potomka Młodszego w charakterze tobołka, cztery i pół kilo człowieka, cztery razy więcej niż Starszy Brat, Królowa Matka prezentowała go dumnie światu, a świat kiwał głową taktownie powściagając się od szczerych uwag na temat małego Buddy o ilości fałdek porównywalnej z ilością fałd przeciętnego psa rasy shar-pei, czarną czupryną i granatowymi oczami, okrągłymi i wielkimi jak pięciozłotówki.

Nie ma już tego tobołka, jego miejsce niepostrzeżenie zajął smukły pięciolatek zbudowany tak, że na jego widok Bouguereau popłakałby się z zachwytu, z szopą falujących włosów w odcieniu czystego złota, jaśniejących latem, i oczami jak szare gwiazdy ze złocistą iskrą w głębi, i już nikt w nim nie widzi cztero- i półkilowego bobasa, który, położony na wadze po urodzeniu wystawił w górę maleńkie stópki, a Królowa Matka pomyślała "To jest niemożliwe, żeby on się nauczył chodzić na takich małych nóżkach!", i już tylko ona (i może Pan Małżonek) pamiętają ten głos jak dzwoneczek, który wydał z siebie Potomek Młodszy, gdy się urodził.

Nie ma już Potomka Starszego, który bał się chodzić po schodach i trzeba go było nosić, ale, noszony, przyjmował postawę Następcy Tronu ukazujacego się Tłumowi, wyprostowaną, ewentualnie z delikatnie wspartą na ramieniu osoby znoszącej dłonią. Pewnego dnia Królowa Matka, której coraz trudniej było nosić w pełni wyprostowane dziecko doprowadzona do rozpaczy nauczyła Najstarszego "robić małpkę" i od tamtej chwili nosiła go, oplątana jego nogami w talii i ramionami na szyi, i była w stanie nawet przenieść coś w rękach, tak się mocno trzymał.

Już by nie był w stanie zrobić małpki, chociaż jeszcze by czasem chciał, przeszkadzają mu w tym długie, cienkie kończyny, wszystkie cztery długie, wszystkie cztery chude jak patyczki, i zupełnie tak samo, jak w dniu, gdy się urodził - dolna dwójka kończyn zakończona wielkimi stopami pajacyka.

Już biega po schodach jak wicher, chudziutki ośmiolatek, który - tak niespodziewanie przecież, tak... nagle - pojawił się w miejsce owijającego się wokół Królowej Matki dwulatka.

A w przyszłości czekają, tłoczą się, nie mogą się doczekać swojego czasu inne ośmiolatki, dwunastolatki, piętnastolatki... które sprawią, że zapomni się, jak Pompon Młodszy pachniał, gdy się budził.

Królowa Matka jest ich ciekawa, chociaż czasem trochę się ich boi, ale bez względu na wszelkie obawy wie, że będzie je kochać tak samo, jak kocha dwulatki, pięciolatka i ośmiolatka.

Tylko chciałaby mieć takie miejsce, w którym na zawsze przechowywałaby zapach Pompona Starszego po przebudzeniu, sposób, w jaki Pompon Młodszy daje całusa, Potomka Młodszego robiącego słodkie oczka i Potomka Starszego "robiącego małpkę".

Taki sposób, by wydobyć to wszystko, gdy będzie potrzebne, i by czasem, raz na jakiś czas, znów zobaczyć granatowe oczy jak pięciozłotówki spoglądające z twarzy, której Królowa Matka jeszcze nie zna.