Śnieg

Padał dziś śnieg.

Pierwszy w tym roku. A przynajmniej pierwszy, który widziała Królowa Matka.

Nie zachwyciło jej to, o nie. Wiadomo, czym jest śnieg dla każdej Matki, nie tylko Królowej - breją, która wlewa się podstępnie do dziecięcych bucików każdym otworem, z góry, przez dziurki od sznurówek i zdawałoby się, że nawet podeszwami, choćby były one nowiutkie, nieskazitelne i szczelne niczym kadłub łodzi podwodnej, koniecznością wstawania co najmniej kwadrans wcześniej, bo ubieranie Rozkosznej Czwóreczki w kombinezony, kurtki, szaliczki, czapeczki, rękawiczki, kozaki i insze inszości to jest spora operacja logistyczna, koniecznością wychodzenia do szkoły i przedszkola też co najmniej kwadrans szybciej, bo ma się tę słodką pewność, że Potomki poddawać się będą imperatywowi, by wleźć w każdą, najmniejsza nawet zaspę, sprawdzić, czy lód na każdej kałuży pęknie, czy nie pęknie, jak się na nią skoczy, oraz będzie je trzeba ściągać z trawnika, bo to tam śniegu będzie najwięcej i będzie najfajniejszy, a także wyrobienie w sobie postawy zen i poddawanie się bezrefleksyjnie (poddanie się refleksyjne mogłoby skutkować zadławieniem się ze złości) faktowi, że wracać ze szkoly i przedszkola będzie się dlużej o wieeele więcej niż zaledwie kwadrans, z wszystkich powyżej podanych przyczyn plus jeszcze z tej, że z powrotem do domu to już sie w ogóle nie trzeba spieszyć. Zaś pozbawiona wyrobionej postawy zen Krolowa Matka mogłaby popaść w bezproduktywny i rujnujący równowagę w rodzinie szał na widok Potomka (albo i dwóch) po raz kolejny włażącego w zgromadzony na poboczu śnieg lub śniegową, rozpaćkaną breję, która to breja tak cudownie chlapie, mamusiu, pod nogami!

Słowem, Królowa Matka śnieg uważa bardzo, owszem, ale raczej na świątecznych pocztówkach i w filmach familijnych, w których roześmiane rodziny przyodziane w swetry o ornamentyce świątecznej wychodzą radośnie przed dom porzucać się śnieżkami, i żadna breja nie wlewa im się do butów, nie grabieją im ręce, nie zaczyna lecieć z nosa, nie wracaja do domu przemoczeni do nitki (plus jeszcze ze zmoczonymi pod czapką włosami, oraz Królowa Matka bardzo jest ciekawa, z czego oni robią te swetry), tylko wygladają krzepiąco, świątecznie i tak, jak tylko Amerykanie z Hollywood wyglądać potrafią.

Ale dziś na padający śnieg patrzyły Pompony. Z buziami otwartymi z wrażenia, z oczami jak pięciozłotówki, biegały od okna do okna, i on tam był! W jednym oknie! W drugim! W trzecim!!! Podbiegały do Królowej Matki i ciągnęły ją, wskazując paluszkami nadzwyczajne zjawisko, z rozentuzjazmowanym: "O! O! Oooo!" na ustach, całkowicie zdumione i zachwycone.

Już widziały śnieg, są przecież styczniowymi dziećmi i w śnieżny dzień wracały ze szpitala do domu. Rok temu też go oglądały, we własne urodziny chociażby. Nie pamiętają tego, i tegorocznego śniegu też nie będą pamiętać. I za rok przeżyją kolejną, wielką radość i to wielkie, dostępne tylko dzieciom zdumienie, że dzieje się coś takiego wspaniałego, tak wspaniałego, że zapierającego dech.


Ten szczery zachwyt, to zdumienie, odbierające głos, ta fascynacja niezwykłym zjawiskiem, to skupienie, z jakim się je bada, przylepiając buzię do szyby, ten świat, który jest pełen niezwykłych rzeczy i ciągłych zaskoczeń, to wszystko, o czym się nie pamięta, będąc Dużym Człowiekiem.

Jak dobrze mieć kogoś, kto przypomni.