Memento

Potomek Starszy  (który swoim zdaniem zjadł był całą zupkę pomidorową, no, bez jakiejś nędznej reszteczki chlupoczącej na dnie miski) - Mamo, czy mogę tyle zostawić?
Królowa Matka (której zdaniem zaledwie wyżarł był z zupy cały makaron, zostawiając caluśką resztę; bezwzględnie) - No, śnisz chyba, jedz to, ale już!
Potomek Starszy (buntowniczo) - Ale to sama woda jest, będę to jadł łyżką cały rok chyba!!!
Królowa Matka (nadal bezwzględnie) - To załatw sprawę na sposób azjatycki, odłóż łyżkę, łapaj za miskę i wypij...
Potomek Starszy (po wykonaniu jednego łyczka) - Już?
Królowa Matka (niezmiennie bezwzględnie) - Jeszcze.
Potomek Starszy (po upiciu kolejnego łyczka) - Już?
Królowa Matka (wciąż bezwzględnie oraz bezlitośnie) - Jeszcze...
Potomek Starszy (łyczek) - Już?
Królowa Matka - Ty nie gadaj, tylko pij.
Potomek Starszy (kolejny łyczek, kolejne spojrzenie skopanego szczeniątka rasy cocker-spaniel) - Już?

Królowa Matka (twardo) - Pij, pij.
Potomek Starszy (jak wyżej) - Już?
Królowa Matka (też jak wyżej) - Pij, synku!
Potomek Starszy (mściwie) - Przypomnę ci to za dziesięć lat!
Królowa Matka (zdezorientowana) - Ale... co?
Potomek Starszy (z satysfakcją) - "Pij, synku!".

KURTYNA.