Suplement, czyli nie chcem, ale muszem (Katarzyna Michalak, "Zacisze Gosi")

Czy Królowa Matka pisała w swoim własnym, wczorajszym poście, że książczyna pani Michalak
Ogród Kamili" jest stosunkowo nieszkodliwa i po prostu nudna?

Cofa to wszystko.

To znaczy, owszem, historia jest sztampowa, przewidywalna i nudna, i nawet chciała wczoraj się Królowa Matka przyznać, że nie ma w niej wiele, aby się poznęcać, kudy jej do idiotycznej do potęgi nieskończonej "Poczekajki" albo ordynarnego "Czarnego Księcia", nawet "Rok w Poziomce" się lepiej do znęcania nadawał jako powieść opisująca liczne byty astralne Katarzyny Michalak oraz pobranie szpiku do przeszczepu od ciężarnej w siódmym miesiącu, a tu nic, jeden opis reanimacji dokonany metodą "kopiuj-wklej-zmień imiona", i jedna pensja w wysokości 10 tys. złotych polskich dla księgowej bez doświadczenia - nie jest to wiele. Można się z tego pośmiać, można popukać w czoło, ale ani to tak szkodliwe, jak pisanie pani Michalak być potrafi, ani za bardzo głupie, mieści się w (rozciągliwej) konwencji gatunku "różowiutka powieść dla pań", niech tam.

I tak by pozostało, gdyby nie to zakończenie, to urwane zakończenie, które skłoniło jedną z Kochanych Czytelniczek (bardzo jest Królowa Matka wdzięczna, serio, bo - zdecydowanie - wolała wiedzieć to, co wie teraz) do przesłania już wczoraj "Zacisza Gosi", żeby sobie Królowa Matka sprawdziła, czy dobrze odgadła, co jest mroczną tajemnicą wrażego Jakuba. I które może skłonić wiele niewinnych, nie dość zniechęconych "Ogrodem Kamili" osób do nabycia kontynuacji.

Królowa Matka, jak wiadomo, kontynuacji czytać nie zamierzała, ale skoro ta przyszła do niej sama, czemu nie, zajrzała. Okazało się, że mroczną tajemnicę faktycznie odgadła w połowie dzieła, nie zaskoczyło jej to, i reszta, ta reszta, która skłoniła Królową Matkę do popełnienia suplementu też nie powinna jej zaskoczyć, a jednak.

Tajemnicą Jakuba (SPOILER! tak tylko Królowa Matka uprzedza) jest to, że jest w rzeczywistości tatusiem Kamili.

A resztą, która nie powinna zaskoczyć Królowej Matki jest to, jak powyższy fakt został przez Autorkę przedstawiony.

Osoby, które czytając wczorajszy wpis utknęły na przydługich cytatach Królowa Matka szczerze przeprasza, ale w tym wpisie cytatów będzie o wiele więcej. I musi ich być o wiele więcej, żeby zobrazować, dlaczego Królowej Matce podczas lektury podchodziły do gardła mdłości, a z piersi zrywał się złowrogi warkot, który tu, w tej chwili, ulewa się słowami.

A więc, Kochani Czytelnicy, Jakub, zanim został tatusiem Kamili, był nastolatkiem, którego "Przyjaciółki jego matki brały sobie nastoletniego chłopaczka, ot tak, niczym ciastko na deser, gdy tylko został przez jedną z nich rozdziewiczony. Miał wtedy czternaście lat, był nieomal dzieckiem, ale nadmiernie rozwiniętym i przedwcześnie dojrzałym. Hormony w nim buzowały i wystarczyło, że któregoś dnia jedna z tamtych, lekko podpita, wyciągnęła do chłopaka rękę, a gdy podszedł, bezceremonialnie wpakowała mu ją w spodnie, by stracił panowanie nad własnym ciałem".

Pozbawiony dziewictwa i wszechstronnie edukowany przez mamusine przyjaciółki (a wszystko dzieje się w małym miasteczku, gdzie każdy o każdym wszystko wie, zaś ludzie plotkują na prawo i lewo - ale tego akurat nie wie nikt, cóż za przypadek) chłopiec nie zadaje się wcale z rówieśniczkami, ponieważ "romantyczne trzymanie się z nastolatką za rączki już Jakubowi nie wystarczyło, on chciał dużo więcej i dużo szybciej, choć czasem dość miał łatwych kobiet, które rozkładały przed nim nogi, gdy tylko matki nie było w domu".

To gdzie wtedy, zrywa się warkot z ust Królowej Matki, do cholery, była? Jakim cudem w jej domu było ciągle pełno tych dojrzałych kobiet, "rozkładających nogi" przed czternastolatkiem, a jej - nie było? Czy tylko Królowa Matkę to zastanawia? 

W wieku lat szesnastu Jakub poznaje przyszłą mamusię Kamili, która - uwaga! - jest jego nauczycielką, chwilowo zastępującą nieobecną wychowawczynię. Młodzian popada w uczucie i   "Uwodził swą ofiarę przez wiele, wiele tygodni. Cierpliwie, bez pośpiechu przełamując jej wrodzoną nieśmiałość. Na wycieczkach starał się być jak najbliżej niej. W klasie wodził za nią spojrzeniem błękitnych oczu. Przypadkowe dotknięcie jego dłoni wywoływało rumieniec na jej policzkach, ale nie był to rumieniec gniewu...", ale wiele mu z tego nie przychodzi, albowiem "Aniela miała jednak niewzruszone zasady moralne – uczeń był uczniem. Koniec, kropka".

Niewzruszone. Zasady. Moralne.

Smarkacz się za nią snuje, przełamuje "jej wrodzoną nieśmiałość" (WTF?!), zawsze obok, zawsze patrząc w oczy, dotyka jej niby przypadkiem, a ona się rumieni "bez gniewu" i jej niewzruszone zasady moralne nie każą jej, na przykład, tak sobie podywagujmy, no, nie wie Królowa Matka, kazać dziecku spadać na drzewo? W eleganckich słowach, ale właśnie to? Zająć się nauką i/lub rówieśniczkami? A jeśli nie to - to chociaż zdecydowanie uciąć te wszystkie możliwości, by on jej ręki dotykał i patrzył głęboko w oczy???

Królowa Matka uczyła od 21 roku życia. Miewała uczniów młodszych od siebie o głupie sześć lat, zbudowanych jak młodzi bogowie (klasa pływacka, Kochani Czytelnicy), niektórych pięknych nad wyraz. Jej ulubiony uczeń był w czternastej wiośnie o głowę wyższy od niej. Zapewne wszyscy ci uczniowie wydzielali jakieś feromony i produkowali jakieś hormony. 

Do głowy Królowej Matce nie przyszło, by na nich spojrzeć pod tym kątem. Pojęcia nie ma, czy któryś za nią wodził spojrzeniem i usiłował siedzieć zawsze blisko. Nawet teraz, gdy o tym myśli to jej się blokada włącza, bo uczeń jest dla nauczyciela nietykalny, przezroczysty, bezwonny i nienaruszalny.

Dla wszystkich normalnych ludzi jest to chyba całkowicie oczywiste, jak Królowa Matka sądziła jeszcze do wczorajszego wieczora...

No, nic, Aniela razem z jej niewzruszonymi zasadami  po zakończeniu zastępstwa w klasie Jakuba godzi się udzielać mu korepetycji, chociaż wie, czym to się może skończyć, noale, godzi się, ponieważ jest samotna, a jest samotna, ponieważ "Owszem, tolerowano ją w szkole i do grona nauczycielskiego przyjęto – bądź co bądź odciążała koleżanki i kolegów w użeraniu się z uczniami – ale już poza szkołą ledwie odpowiadano na jej pozdrowienia" czyli w autorkasiowym uniwersum pełnym nieprzyjaznych sobie i pełnych złej woli ludzi bez zmian.

Jakub, jako fachowiec (gdyby komuś umknęło clou imprezy, Królowa Matka przypomina, że nadal  liczący sobie lat 16, słownie - szesnaście) nie rzuca się na panią profesor z łapami od razu, "Za to uniósł dłoń Anieli, wtulił gorące usta w jej wnętrze i rzekł niskim, zmysłowym głosem: – Kocham panią. Chciałem, by pani o tym wiedziała. A potem puścił bezwładną dłoń oniemiałej kobiety, spojrzał w jej złote oczy smutnym, pełnym beznadziei wzrokiem i zaprosił do swego pokoju. Aniela, przyciskając dłoń do mocno bijącego serca, wahała się przez chwilę. Oczywiście nie bała się, że chłopak zrobi jej krzywdę, mogła uciec w każdej chwili, bała się uczucia, które – zrozumiała to przed chwilą – żywiła do tego młodego mężczyzny".

Szanowna AutorKasiu oraz Szanowni Czytelnicy AutorKasi (bo Kochani Czytelnicy bloga Królowej Matki wiedzą to sami z siebie i przypominać im nie trzeba), szesnastoletni chłopiec nie jest "młodym mężczyzną". Szesnastoletni chłopiec jest człekokształtnym opakowaniem na hormony, a zadaniem o dziesięć lat starszej kobiety jest wiedzieć o tym i nie pozwolić sobie na żadne "żywię do niego uczucie" oraz "to tylko raz i nie do końca", ponieważ - uwaga, Szanowna AutorKasiu, skup się teraz i może, nie wie Królowa Matka, zanotuj sobie gdzieś - to ona powinna być w tym wypadku stroną dojrzałą, zwłaszcza, że przecież posiada "niewzruszone zasady moralne".

Pomimo zasad moralnych już "tydzień później, zaraz po tym jak pieścił ustami wnętrze dłoni kobiety, zaczął całować gładką, pachnącą i rozpaloną skórę nadgarstka, czując pod wargami oszalałe pulsowanie jej krwi, a gdy Aniela nie zaprotestowała, bo gorące pragnienie odebrało jej głos, ujął drobną, ładną twarz kobiety w dłonie i pochylając się ku niej, bo była dobre pół głowy od niego niższa, lekko, pytająco pocałował jej usta. Bezwiednie rozchyliła je, złote oczy pociemniały z pożądania. Nie musiała nic mówić. Zaczął całować tak, jakby to był pierwszy i ostatni pocałunek w ich życiu. Tak, aż obojgu zabrakło tchu. Aż ona zaczęła omdlewać pod jego dłońmi, a on z trudem pohamował się, by nie zerwać z niej sukienki i nie kochać Anieli tutaj, w holu, gdzie mógł ich nakryć byle listonosz. Jakub wiedział jednak, że gdy posunie się jeszcze dalej, ofiara zlęknie się i umknie, a jemu jeden jedyny, choćby nie wiem jak namiętny pocałunek nie wystarczył. Musiał zdobyć tę kobietę całą i do końca. Musiał posiąść jej ciało, serce i duszę. Tego właśnie pragnął".

Po pierwszym razie następują liczne kolejne, naprawdę, aż się Królowa Matka zastanawia, gdzie mieszkał ten młodzianek, w wypasionej willi z osobnym wejściem, czy, przeciwnie, w spelunie, w której nikt nie zwraca uwagi na obściskujące się pary, w każdym razie mamusi bohatera nie uświadczysz, Czytelniku, nawet w jednym zdaniu, o stronie nie mówiąc, wszystko jest po prostu cudownie, moralnie i wspaniale, i żadne z naszych gołąbeczków nie chce zmian, niestety "Zmiany zaś nie zamierzały pytać ani jego, ani jej. Po prostu nastały wraz z dwiema kreskami na teście ciążowym, po który Aniela pojechała do Warszawy, bo gdyby kupiła go w jedynej aptece w miasteczku, następnego dnia wiedzieliby wszyscy, że Jadwisińska, tak, ta świątobliwa, niedotykalska Jadwisińska, jest w ciąży. Ciekawe z kim...? I w końcu ktoś przypomniałby sobie, komu pani nauczycielka coraz częściej i z coraz większym oddaniem udziela „korepetycji" (co przecież nie czyni z niej jego nauczycielki, no skąd, i zależność przełożony-podwładny również nie zachodzi).

"Gdy Aniela ujrzała owe magiczne dwie kreski, pociemniało jej w oczach. Zlinczują ją! Koledzy i koleżanki z pracy, dyrekcja, rodzice uczniów, sąsiedzi... po prostu ją zlinczują, gdy padnie choć cień podejrzenia, że zaszła w ciążę z uczniem".

I wiesz co, cholerna AutorKasiu? MIELI BY RACJĘ. To się właśnie należało twojej ofierze miłości. Publiczny wstyd, publiczny ostracyzm, a jakby się dało, to i jakiś paragraf. To się w pale nie mieści, że można pisać takie rzeczy, że można sobie ulepić taką pełną niewzruszonej moralności bohaterkę, wepchnąć całość między te pieprzone, słodziutkie okładeczki pełne motylków, falbanek i kwiatuszków, i sprzedawać całość jako "ciepłą opowieść o uczuciach"!!!

Aniela znika z miasteczka i z życia Jakuba, on "Był młody i dość szybko pocieszył się, rozkochując w sobie następną, kolejną i jeszcze inną – kobiet zainteresowanych pięknym seksownym samczykiem nie brakowało" (ciągle mówimy o tym małym, sennym miasteczku, gdzie wszyscy o wszystkich, i tak dalej), aż wreszcie po latach, po dorobieniu się gigantycznej forsy, po zostaniu właścicielem prężnie działających firm, holdingów i innych manufaktur Jakub poznaje Kamilę, pałają do siebie uczuciem, na szczęście nim dochodzi do konsumpcji związku Jakub spotyka mamusię Kamili i dociera do niego, że poznał był mamusię jakiś czas temu, bardzo, ale to bardzo biblijnie.

Dociera do niego coś jeszcze.

– Ile ona ma lat? – wychrypiał, bo nagle zaschło mu w gardle. Te niespotykanej barwy złote oczy, takie same jak... – Ile Kamila ma lat?! 

na co Aniela zwraca się do niego temi słowy:

– Teraz o to pytasz, zboczeńcu?! Teraz, gdy próbowałeś dobrać się do mojej szesnastoletniej córki?! Naszej córki?!

Buahahahaha. No buahahahaha normalnie. "Zboczeńcu", tak? Facet, który NIE PRZESPAŁ się z szesnastolatką (i który w dodatku, co otwartym tekstem AutorKasia napisała, nie wiedział, że to szesnastolatka, widział bowiem, jak kupowała w barze drinka legitymując się, a do głowy mu nie przyszło sprawdzać, czy aby nie wylegitymowała się lewym dowodem czy kartą biblioteczną) jest zboczeńcem.

To kim jest kobieta, która regularnie sypiała z szesnastolatkiem, doskonale wiedząc, ile on ma lat, wykorzystując nieobecność jego mamusi i w dodatku będąc jego nauczycielką? 

No, kim ona jest, droga pani Michalak? 

Ofiarą samotności, tak?

Ofiara samotności i zuych, zuych ludzi nawija dalej (a Ty, Miły Czytelniku, spójrz na obrazek i znajdź trzy różnice): 

– Zmieniłeś się choć na jotę? Powiedz, Jakub. Ile dziewczyn miałeś od naszego ostatniego spotkania? Ile czasu zajęło ci omotanie szesnastoletniego dziecka? Miałeś w ogóle jakieś opory? Sumienie choć szepnęło, że Kamila jest za młoda na takie zabawy? Powiedz szczerze, sukinsynu...

Ile czasu zajęło twojej niewzruszenie moralnej pani nauczycielce omotanie szesnastoletniego dziecka, droga AutorKasiu?

Miała w ogóle jakieś opory?

Sumienie choć jej szepnęło, że Jakub jest za młody na takie zabawy?

Nie znalazłeś różnic, Drogi Czytelniku? Nopaczciepaństwo, Królowa Matka też nie, tylko jej od czytania  w oczach ciemniało i przysięga, ze gdyby miała autorkę pod ręką, to...

No, może lepiej, że nie miała.

Zwłaszcza, że to nie było creme de la creme tej historii, jakże pięknie pieniącej się, bulgoczącej i emitującej w przestrzeń swe zgniłe wonie na zaledwie dwudziestu kilku pierwszych stronach opowieści.

Bo creme de la creme brzmiało tak:

Jakub Kiliński nie był bezwolną ofiarą wyrachowanej, niewyżytej nauczycielki, której piękno chłopaka i jego młode chętne ciało przewróciły w głowie, to on był prowokatorem, to on wykonał pierwsze kroki i jeżeli już ktoś kogoś uwiódł, to Jakub Anielę, a nie odwrotnie. Oczywiście to nie miało prawa w ogóle się wydarzyć, jeśli jednak już kogoś obwiniać... (zgadnij, czyje podkreślenia, Czytelniku)

Tylko, że wcale nie.

Prawo zwyczajowe, prawo moralne, prawo karne w końcu zakłada że osobą odpowiedzialną zawsze jest osoba dorosła. Choćby szesnastolatek był nie wiadomo jak piękny, nie wiadomo o ile głów wyższy, nie wiadomo, jak cudownie zbudowany, i nie wiadomo jak bardzo rozsiewający feromony, to na osobie dorosłej spoczywa cała odpowiedzialność, ponieważ nastolatek  nie jest tak naprawdę w stanie podjąć decyzji w temacie przyzwolenia na podjęcie z nim określonych czynności seksualnych. Każdy, kto je z nim podejmuje, narusza jego wolność seksualną i to nie dlatego, że narusza jego wolę w tym względzie (bo szesnastoletnie chłopię może na czynności takie zezwalać, a nawet je inspirować, i to z okrzykami entuzjazmu na ustach), lecz dlatego, że osoba młodociana nie jest w stanie należycie przewidzieć wszelkich implikacji swej decyzji.

Stworzenie podobnej sytuacji i podobnej pary w słodkiej historii o miłości jest obrzydliwe, obrzydliwe tak bardzo, ze Królowa Matka niemal wymiotowała, czytając to, a właściwie - kończąc czytanie, bo poza te dwadzieścia parę stron nie wyszła i już nigdy nie wyjdzie. Wcale nie jest ciekawa, co się przydarzy obleśnym bohaterom AutorKasi, kto i ile razy zostanie prawie zgwałcony (jeśli będzie pozytywną bohaterką), albo zgwałcony (ale dobrze jej tak, bo jest bohaterką negatywną), okradziony, oszukany, ubabrany w tym błocie, które tworzy pani Michalak, by je następnie opakować w pozłotko i róże, i sprzedawać jako kojące nerwy opowieści o wielkich uczuciach.

Królowa Matka spyta tylko - czy ktokolwiek z Was, Drodzy Redaktorzy niegdyś szanowanego wydawnictwa "Znak" czyta ten szit, zanim go przyklepie do druku? Czy wystarczy Wam, że przyniesie Wam kasę, więc nieistotne, jak będzie cuchnąć, jakie szkodliwe treści głosić, jak fatalnie będzie napisany? Czy macie ludzi, którzy sprawdzają treść, zanim na oficjalnej stronie wydawnictwa napiszą o "tej niezwykłej, wzruszającej historii o przyjaźni i miłości", czy tylko oglądacie okładkę, a widząc na niej te wszystkie loczki, falbanki, koronki i kwiateczki myślicie: "To o miłości!" i piszecie, co Wam klawiatura na język przyniesie? Czy zadawalacie się recenzjami rozkochanych fanek na Lubimyczytać, czy czasem ktoś jednak rzuci okiem na to, co te fanki, łykając wszelkie obrzydliwości jak gęś kluski wyłącznie dlatego, że zostały opakowane w różową bibułkę, tak naprawdę czytają?

Czy Wy się w ogóle nie wstydzicie promować podobnego... czegoś własnym znakiem towarowym?

Królowa Matka by się wstydziła.

Wstydzi się i za Was.