Przedmaturalnie. Część 2/?. Pozytywizm

Potomek Starszy komentuje Wielkie Powieści Pozytywizmu (chwilowo jedną, lecz cd niewątpliwie nastąpi):

"I momentami się wydaje calkiem miły, na przyklad jak Rzeckiemu jego pokoik przenosi, a nawet tę swoją biedną żonę wydaje sie czasem lubic, a potem okazuje się być... no cóż, Wokulskim".

"Wokulski żeni się dla pieniędzy: Och, ach, biedny Wokulski, nie mowcie mu o Minclach, precz z Minclami, tymi ćwokami, tymi prostakami, a on ich sklep wydzwigną!!! Taki był szlachetny i glowę miał nie od parady!!! Biedaczek, a musiał z taką starą babą (co go na arkanie zapewne przed ołtarz ciągnęła, hue, hue), jak mu w serduszko musialo byc smutno!!! Łęcka wychodzi za mąz dla pieniędzy - a to suka, te baby tak majo, te materialistki, te wyzyskiwaczki, co za zdzira, pod pręgierz z nią! Nic, tylko by kasę doiła!!! 

Ja panu cos powiem, panie Stasienku, pan zostaw kobiety w spokoju, pan się lepiej zabierz za pracę u podstaw, przynajmniej to panu minimalnie wychodzi".

"A w ogóle co za inteligentny inaczej wymyślił, że Łęcka chciała wyjśc za mąż dla kasy? Przecież gdyby chciała tylko pieniędzy, to by prędziutko wyszla za Wokulskiego, a "Lalka" bylaby nowelą, w dużej mierze składającą się z "Pamiętnika starego subiekta".

Tak, że tego. 

Wizja pozytywizmu jako tej liny ratunkowej, którą Dobry Los móglby rzucić Potomkowi celem umożliwienia mu zdania egzaminu dojrzałości zaczyna mię odbiegać.

Kurcgalopkiem.