Do trzech razy sztuka...

Twoja ulubiona seria

No i w trzecim dniu wyzwania mamy pytanie, na które odpowiedzieć by można jednym zdaniem. A wręcz dwoma słowami.

Można by, ale się nie odpowie, bo Królowa Matka w wirtualu jest gadułą (a w realu czasem też, jak jest bardzo, bardzo oswojona).

Tak więc na początek wyzna, że kocha serie. Uwielbia powroty do znanych miejsc i znanych bohaterów, lubi patrzeć, jak ci bohaterowie zmieniają się i rozwijają, i im w tym rozwijaniu się towarzyszyć, tęskni, jeśli seria ciągle jest "w pisaniu" i na nowy tom trzeba poczekać. Jej życie pełne było serii odkąd nauczyła się składać litery w słowa, a spotkanie z niektórymi zmieniło jej życie - Jeżycjada, dzieje Ani Shirley, Wiedźmin, Harry Potter, przygody Tomka Wilmowskiego, serie kryminalne Nesbo, Nessera, Mankella, i tak dalej, i tym podobnie.

Ale Seria Serii może być tylko jedna.

Pojawiła się na orbicie czytelniczych planów Królowej Matki za sprawą Pana-Jeszcze-Wtedy-Nie-Małżonka, który wystawił jej recenzję więcej niż entuzjastyczną. Królowa Matka była świadkiem, jak w gdańskim Empiku namówił jakąś całkowicie obcą osobę do kupna dwóch pierwszych tomów i pomyślała, że jednak musi sprawdzić, co w tych książkach jest takiego, chociaż i ich tematyka, i dziedzina literatury była tak odległa od tego, co wtedy czytywała i czym się interesowała Królowa Matka, że doprawdy nie sposób było wyobrazić sobie nic odleglejszego. 

Ale czego się nie robi dla Pana-Jeszcze-Wtedy-Nie-Małżonka! Aby mu zrobić przyjemność Królowa Matka przeczytała dwa pierwsze tomy cyklu... i nie odczuła jakiegoś szczególnego zachwytu.

W ten właśnie sposób, chyłkiem, kompletnie bez fajerwerków wkroczył w życie Królowej Matki 

Świat Dysku

jako druga seria literacka, która zmieniła je na zawsze*.

Pojawił się w sposób, który nijakich zmian nie wróżył. Czemu nie, pierwsze dwa tomy serii podobały się Królowej Matce, ale szału nie robiły - owszem, pomysłowe, owszem, dowcipne, owszem, lekko napisane, fajna rzecz, ale Królową Matkę drażnił główny bohater i, szczerze mówiąc, widziała w tych powieściach raczej bawienie się wymyślaniem coraz to nowych zabawnych gadżetów i udziwnień niż jakiś głębszy zamysł. I gdyby wtedy na przykład zerwała z jakiegoś powodu z Panem-Wtedy-Jeszcze-Nie-Małżonkiem, moglaby do końca życia pozostać w tym budzącym w niej teraz zgrozę przeświadczeniu.

Nie zerwała jednak, tylko czytała kolejne tomy w miarę nabywania ich w charakterze prezentu dla Pana Małżonka (nie poświęcając się przy tym, bo pierwsze czytało jej się na tyle szybko i lekko, by uznać i kolejne za miłą, rozrywkową lekturę), i wreszcie ani się obejrzała, jak kupowała je bardziej (a przynajmniej w równym stopniu) dla siebie.

I z każdym kolejnym tomem rósł jej podziw i szacunek dla Autora, przekształcający się stopniowo w bałwochwalczą cześć, bo też każdy tom był coraz mądrzejszy, głębszy, coraz mniej tylko rozrywkowy, coraz częściej stawał się dowcipną rozprawą filozoficzną, i kompletnie Królowa Matka nie rozumie osób (zna takie), które twierdzą, ze pierwsze tomy Świata Dysku to oho, jaka świetna literatura była, a teraz to tylko odcinanie kuponów i jechanie na marce; sama bowiem odnosi dokładnie odwrotne wrażenie (minus uwaga o odcinaniu kuponów, bo przy pierwszych tomach nie było czego i od czego odcinać :)).

A w ogóle to Królowa Matka nie umie mówić o Terrym Pratchetcie i o Świecie Dysku, bo się zapowietrza w daremnym wysiłku wyrzucenia z siebie tych wszystkich zachwyconych i pelnych uwielbienia w stanie czystym okrzyków naraz.

Niech za dowód najwyższy tego uznania starczy Ci, Drogi Czyteniku, wyznanie, że w tym jednym jedynym wypadku Królowa Matka przyznaje, że biblijny nakaz, by żony były posłuszne swym mężom miewa sens ;D.



* Uprzedzając ewentualne pytanie - pierwszą serią, która zmieniła życie Królowej Matki (zadziwiająco i naprawdę radykalnie) jest Jeżycjada, ale zrobiła to ona w najmniej spodziewany i naprawdę... nie pasujący do treści dzieł sposób :).