Wigilia. Po raz drugi

Choinka, ubrana w słomiane gwiazdki, kłująca, Królowa Matka ma palce pokłute jak dziewiętnastowieczna szwaczka.

Sto pięćdziesiąt ulepionych pierogów, i jeszcze dodatkowo uszka do barszczu, chociaż i większe, niż zwykle, i mniej, bo się Królowa Matka, na której barki spadał co roku chwalebny obowiązek lepienia uszek, które zawstydziłyby Japończyków stopniem miniaturyzacji, zbuntowała przeciw tradycji.

Opłatek, jak co roku ze ściśniętym gardłem.

Kolędy, których tradycyjnie w pewnym momencie Królowa Matka nie może dalej śpiewać, bo jej się ze wzruszenia łamie głos.

Prezenty.

"Love Actually" jako wisienka... nie, wróć, jaka wisienka, wiśnia, cała wielka, dojrzała, apetyczne wiśnia na torcie...

To już druga Gwiazdka, którą Królowa Matka dostała na kredyt.

Gdy leżała w szpitalnej sali, słaba, zaczyna już zapominać, jak bardzo była słaba (czasem przypomina sobie entuzjastyczne: "Brawo, je pani posiłki siedząc!" i nie chce jej się wierzyć, że tak niedawno przyjęcie pozycji siedzącej było przyczyną gratulacji) i męczyła lekarzy (a dokładniej - Pana Małżonka, który w jej imieniu męczył lekarzy) pytaniami, kiedy wyzdrowieje, i zaczęło docierać do niej z wolna, że ci lekarze, którzy cieszą się, że usiadła samodzielnie w łóżku, wykręcają się od odpowiedzi nie dlatego, że nie wiedzą, nie są pewni, nie umieją podać dokładnego terminu, ale dlatego, że w głębi serca nie są pewni, czy Królowa Matka w ogóle przeżyje choćby kolejny tydzień czy miesiąc...

... otóż wtedy Królowa Matka dokonała obliczeń, powoli, pomagając sobie liczeniem na palcach, bo komórki nie mogła utrzymać w ręku, a liczyć w pamięci wtedy nie była w stanie, i ustaliła, nie bacząc na medyczne wskazania, przeciwskazania, prognozy i procentowe szanse, że musi przeżyć jeszcze 20 lat. To wcale nie jest dużo, i Królowa Matka za te dwadzieścia lat nie będzie wcale stara, i oczywiście będzie to za wcześnie dla jej dzieci, ale jednak wszystkie te dzieci będą miały swoje własne, miejmy nadzieję, że ustabilizowane życie, swoje sprawy, pokończone szkoły, jakieś pomysły na siebie... Dwadzieścia lat. Dwadzieścia pięć to byłoby super, a wszystko co ponad byłby to hojny prezent od łaskawego Losu, ale dwadzieścia lat, dwadzieścia Gwiazdek, dwadzieścia Wielkanocy, dwadzieścia wakacji... to absolutne minimum.

Dziś kończy się druga z tych bezczelnie zaplanowanych, zuchwale rozpisanych na dwudziestolecie przez Królową Matkę Wigilii.

Oby dla Ciebie, Czytelniku, była ona wstępem do spokojnych, pełnych skupienia, najlepszych dla Ciebie, takich właśnie, jak sobie wyobraziłeś, zaplanowałeś, wymarzyłeś, takich, dokładnie takich, jakich potrzebujesz, Świąt.

Obyś zawsze miał jasny cel przed sobą.

W nadchodzącym Roku, i w każdym kolejnym także.