Na krawędzi

Pierwsza krosta Pana Małżonka pojawiła się tu:

i nie robiła szczególnie niebezpiecznego wrażenia, ot, taki wyprysk, ktory może wcale nie jest tym, czym mógłby być.

Nazajutrz okazało się, że i owszem, jest tym właśnie, i to tym występującym w znacznej ilości podobnych krost, Pan Małżonek po zasięgnięciu porady lekarskiej i wysmarowaniu się na obliczu Pudrodermem, a na tułowiu - gencjaną zaczął przypominać wojownika plemienia Mursi w barwach plemiennych skrzyżowanego z Piktem

Źródło

Źródło

(z tym, że miał - i ciągle ma - na korpusie nie tak ładne wzorki), a Królowa Matka poczuła, że jeszcze moment, jeszcze chwilka, jeszcze jeden drobiazg, a coś w niej pęknie, i że właśnie znajduje się na tym etapie, gdy jednostki mniej stabilne emocjonalnie popełniają samobójstwo rozszerzone, albo chociaż zwykłe samobójstwo, zdarzyło jej się patrzeć na belki w suficie i zastanawiać się, czy wytrzymałyby ludzki ciężar, i jakby tu sznur przytwierdzić, żeby się nie urwał, i to wcale nie było śmieszne.

Potem się złapała na tym, że fantazjuje na temat pobytu w szpitalu, że tęsknie myśli, jak to było cudownie, tak sobie leżeć i robić tylko to, co człowiekowi każą (zaś od godziny 15 to już właściwie nic nie robić poza spożyciem posiłków), i że znów by tak chciała; i to też nie było śmieszne.

A jeszcze potem przypadkiem Królowa Matka trafiła na bloga, którego nie czytuje (ale chyba zacznie) i na notatkę zawierającą ten fragment (podkreślenia KM):

"Papież? Proszę Cię! On nie miał dzieci! Doda? Ona nie nosi majtek, więc ma mniej prania. RODZICE to są kurwa super bohaterowie, matki to nadludzie! Ojcom się należy order, że wracają po pracy do domu, zamiast wstąpić po bułki do małej piekarni w Bangladeszu! Absolutnie poważnie – rodzice kochani, rodzice większej ilości niż 1 bąbel, rodzice samotni, rodzice bliźniaków, rodzice dzieciaków, które są chore – JESTEŚCIE BOGAMI DLA MNIE I MÓJ MAŁY MÓŻDŻEK NIE POJMUJE OGROMU WASZEJ POTĘGI PSYCHOFIZYCZNEJ! Budda przy Was to było wielkie nic, bo jaką trzeba mieć siłę, żeby tego wszystkiego nie podpalić i nie uciec do piekła ciesząc się jak z wyprawy do solarium?!"


zaś na blogu, który czytuje przeczytała:

"najbardziej szokująca (...) jest konstatacja, że ten pierwszy rok łączenia bycia matką i pracy to w ogóle jakoś zleci. Na hormonach, z rozpędu, na rezerwie snu/siły sprzed dziecka.

Ale są jeszcze kolejne lata. Dość chyba w sumie sporo kolejnych lat.

I chociaż moje osobiste doświadczenie jest jednak mało miarodajne, bo gdyby Nowy Człowiek był jedynakiem, miałabym już pewnie za sobą moment ulgi i uff!, zmniejszałoby się już moje macierzyńskie zaangażowanie, to jednak uważam, że rozmowa o byciu matką i łączeniu tego z pozadomową pracą nie może się ograniczać do sytuacji matek na rocznym macierzyńskim.

Albowiem po rocznym macierzyńskim (a także wobec jego wcześniejszego ustawowego braku) jest padanie na pysk i czołem o blat, ale o tym ciii, bo naruszam zasadę decorum, pisząc, że jestem skonana.

Żeby było jasne.

Macierzyństwo jest najbardziej satysfakcjonującą pracą jaką znam.

Jestem też – tfu, odpukać w niemalowany control/delete+alt – najszczęśliwszą z wielomatek.

Ale niezmiennie zamierzam trwać przy moim zdaniu, że wiodącą narracją osoby, która od dziesięciu lat dzierga macierzyństwo i pozadomową pracę jest ojapierdolęjużniemogę". 

i poczuła wyraźnie, że to jest to, włąśnie to, że jest na etapie "ojapierdolęjużniemogę-jużniemogę-jużniemogę-już-nie-mogę" oraz ma gdzieś fakt, że narusza zasadę decorum, ponieważ O-PIERDOLI-JUŻ-NIE-MOŻE.

W jej przypadku "juz-nie-mogę" objawiło się wpadnięciem w histerię na myśl o tym, jak będzie wyglądał cały nastepny tydzień, tydzień z trójką wciąż chorych dzieci, z jednym zdrowym, który powinien chodzić do szkoły, ale jak go do tej szkoły dostarczyć???, z chorym mężem, który zapadł był na chorobę dziecięcą grożącą dorosłemu licznymi i efektownymi powikłaniami oraz bojącym się, że szef go zwolni, bo po tygodniu urlopu wziął tydzień zwolnienia... W głowie Królowej Matki układały się skomplikowane plany, przed oczyma jej duszy wyświetlały się rozkłady jazdy PKS-ów i plany lekcji, nakładające się na siebie, logistyka poszła w ruch, te wszystkie "wstać-dojechać-kupić-odebrać-lekarz-poczta-rachunki-zakupy" i to, że Potomek Młodszy ma bal w czwartek, a Królowa Matka podjęła się ciasto na ten bal upiec, jak ona dostarczy ciasto (i Potomka) do szkoły, on musi iść na ten bal, to jest najważniejsze na świecie, Królowa Matka przestała jeść, a nocami sypiała po dwie godziny, bo jak się już obudziła, żeby ukoić płaczące z bólu Pompony i posmarować ich krostki lekarstwem już nie zasypiała, tylko leżała i kombinowała, jak ułożyć te wszystkie rodzinne puzzle, których kawałki nijak nie chciały do siebie pasować, a gdy o 6.30 oczy same się na niej zamykały ze zmęczenia dzwonił budzik i trzeba było zacząć nowy dzień.

A załamanie przyszło z idiotycznego (jak zwykle w wypadku tego typu załamań) powodu - wraz z odkryciem, że Potomek Młodszy, który jest przykładnym uczniem chorującym wyłącznie w ferie i dni wolne od zajęć szkolnych, w związku z tym mający stuprocentowa szkolną frekwencję, z czego był bardzo dumny, teraz nie pójdzie dwa dni do szkoły. Pan Małżonek, usiłując nie patrzeć na Królowa Matkę jak na wariatkę, próbował jej tłumaczyć, że nic się takiego nie stanie, jeśli pierwszoklasista opuści kilka dni do szkoły, rozsądek mówił Królowej Matce to samo, ale go nie słyszała, bo ogromna, gigantyczna bańka szaleństwa i "ojapierdolęjużniemogę" rozrosła się w jej głowie do takich rozmiarów, że przydusiła ten cichutko popiskujący rozsądek w jakims niedostępnym kąciku jej jestestwa, a sama rosła, rosła, a jej ścianki były coraz cieńsze, cieniutkie, jak ścianki bańki mydlanej, i takiego jak na bańkę mydlaną potrzeba było nacisku, by pękły.

Królowa Matka znała to uczucie, doświadczyła go już wcześniej raz, pewnego wieczoru po długim dniu samotnego macierzyństwa , gdy Potomki Starsze roznosiły w proch i pył piętro domu w ramach fantastycznej zabawy, a Królowa Matka, po prośbach, rozmowach, wyjaśnieniach, próbach przekupstwa, rozdzielenia Braciszków, itepe, itede stała w kuchni i trzymała się stołu, a stół ma solidny, na sześć osób, sosna, pełne drewno. Trzymała się go z całej siły, bo ten zepchnięty w ciemny kącik jej mózgu rozsądek popiskiwał, że jeśli go puści to poleci na górę i będzie bić, na oślep, tym, co jej w ręce wpadnie, i naprawdę nie wiadomo, czym by się to mogło skończyć. Królowa Matka przechowuje to wspomnienie w skarbczyku swych najcenniejszych doświadczeń jako przypomnienie, że zawsze, zawsze jest gdzieś tam pod nadmuchanym do ostatnich granic balonem gniewu, wściekłości i zmęczenia, za ścianą czerwonej mgły przed oczami i krwi szumiącej w uszach ten rozsadek, choćby najbardziej stłamszony, rozsądek, którego należy się trzymać, by nie zrobić czegoś nieodwracalnego.

I teraz się też go chwyciła i zaczęła spuszczać pary z balonu wypełniającego ją szaleństwa, ale wie, że to niewiele da, jeśli nie odpocznie. Bo jeśli nie odpocznie ten balon zacznie bardzo szybko napełniać się jej zmęczeniem, jej smutkiem, jej apatia i poczuciem całkowitej beznadziei. 

A nie odpocznie, bo za tydzień (tydzień wypełniony kombinowaniem, logistyką, homeschoolingiem, smarowaniem krostek i podawaniem lekarstw, oraz całą resztą, ta zwykłą i codzienną) wróci do pracy i znowu zaczną się dni, gdy cały dzienny zapas energii będzie wyczerpywać w godzinach 7-14, a potem wracać do domu i tępo patrzeć w ścianę (naprawdę tak robi, niestety nie jest to błysk poetyckiej metafory), zmuszając się do czynności absolutnie niezbędnych, które będą ja wyczerpywać ponad miarę, nie słuchając swoich dzieci (ile rzeczy przeoczyła przez te parę miesięcy? ile straciła? ilu nie usłyszała?...), nie rozmawiając ze swoim mężem, nie pisząc i nie czytając, robiąc wyłącznie to, czego nie lubi, i nie myśląc, nie mając siły myśleć nawet o tym, że marnuje swoje życie, które odzyskała, a teraz je... nie, nawet nie przepuszcza przez palce, bo to by sugerowało jakąś beztroskę; znosi, o, znosi to jest właściwe słowo, znosi dzień po dniu, nie czerpiąc z niego żadnej radości i zbyt zmęczona, by wpaść w rozpacz na myśl, że tak będzie już zawsze.

Zawsze "już-nie-mogę-ale-muszę".

Jak teraz.